THE SECRET LOVES OF THE ANCIENT GREEKS

Ο «ελληνικός έρωτας» στην αρχαία Ελλάδα

Η πορνεία λειτουργούσε, πολύ περισσότερο απ’ ότι σήμερα, ως ένας θεσμός ρυθμιστικός για τη διοχέτευση σεξουαλικών δυνάμεων που ζητούσαν εκτόνωση, προστατεύοντας ταυτοχρόνως την κοινωνική ευταξία, διότι κρατούσε τους ακόμη άγαμους ή τους ήδη έγγαμους μακριά από τις θυγατέρες και τις συζύγους των αστών. Γι’ αυτό η πορνεία δεν ήταν ποινικοποιημένη, αλλά την καλλιεργούσαν ως σημαντική διασκέδαση των ανδρών.

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Πορνεία ασκούσαν:

Οι πόρνες, οι οποίες είχαν κάποια νομική προστασία από τους νόμους και έπρεπε να πληρώνουν φόρους, είτε ως ιδιώτες είτε ως εργαζόμενες σε πορνείο.

Οι παλλακίδες, οι οποίες ήταν ερωμένες και δούλες μαζί. Η παράνομη συμβίωση ήταν προφανώς ακριβότερη από τις περιστασιακές σχέσεις και αποτελούσε προνόμιο των πλουσίων.

Οι εταίρες, πόρνες πολυτελείας, βρισκόταν στην ανώτερη βαθμίδα της πορνείας. Ήταν γυναίκες συνοδοί, που σε πολλές περιπτώσεις διέθεταν μόρφωση και γι’ αυτό μπορούσαν να συμμετάσχουν με αξιώσεις σε μια ανδρική παρέα. Διάσημη η Ασπασία, που είχε έλθει από τη Μίλητο.

Πολύ μικρότερη φήμη είχαν οι κοπέλες που πληρώνονταν για να εξυπηρετούν τους άνδρες στα συμπόσια. Θα έπρεπε να παίζουν μουσικά όργανα και να χορεύουν, και η βραδιά θα ολοκληρωνόταν με τις σεξουαλικές υπηρεσίες τους στους άνδρες που κάθονταν στα ανάκλιντρα.

Τώρα, σε ό,τι αφορά τους τρόπους της γενετήσιας επαφής, όπως βλέπουμε στις απεικονίσεις των αγγείων και διαβάζουμε στις φιλολογικές μαρτυρίες, τα πάντα εγένοντο: συνουσία δια του κόλπου, συνουσία δια του πρωκτού, πεολειχία, αιδοιολειχία, ομαδικές συνευρέσεις.

Το φυτό, που οι Αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Σίλφιον (silphium), ήταν φυτό με χρυσά άνθη. Ήταν κάποτε το πιο περιζήτητο προϊόν στη Μεσόγειο ακόμη και πριν την άνοδο της Αθήνας και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Πιστεύεται ότι το φυτό με τα κίτρινα άνθη που ήταν προσκολλημένα σε ένα χοντρό μίσχο συνθλίβονταν, ψηνόταν, σοτάρονταν και το έβραζαν για ιατρικούς σκοπούς, και ότι χρησιμοποιούνταν ακόμη και για την αντισύλληψη. 

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουλίου Καίσαρα, περισσότερες από χίλιες λίβρες του φυτού αποθηκεύτηκαν μαζί με χρυσό στους αυτοκρατορικούς θησαυρούς της Ρώμης και τα δενδρύλλια Σίλφιου αποτιμήθηκαν στην ίδια τιμή με το ασήμι!

Όπως ο Όμηρος, περιγράφει στην Οδύσσειά του (και μήπως το ταξίδι στα άγια και κολασμένα σώματα των γυναικών δεν είναι μια φουρτουνιασμένη Οδύσσεια;) τον πολύτροπο και πολύπαθο ήρωά του, σαν έναν πολύπειρο άνθρωπο ο οποίος «πολλών δ΄ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω», έτσι και ο Αριστοφάνης, ή κατ΄ άλλους ο Εύπολις, ύμνησε έναν ναυαγό του αιδοίου, με τα λόγια «ω πολλών ήδη λοπάδων τους άμβωνας περιλείξας». (αυτός πολλών αιδοίων τα χείλη έχει καταγλείψει).

Στους αρχαίους Ελληνες δεν άρεσαν τα μαλλιαρά σαν πρόβατα αιδοία. Λάτρεις της απολλώνιας ομορφιάς, τα ήθελαν μαδημένα, ξυρισμένα, στιλπνά, καθαρά και αστραφτερά. Τα «μαλλιαρά» ήταν ένδειξη δουλοπρέπειας

.
Εκείνο που άρεσε στους αρχαίους Ελληνες, ήταν να βλέπουν και ν' απολαμβάνουν τα ξυρισμένα ή μαδημένα αιδοία των γυναικών, καθαρά και λάμποντα, όπως το συνηθίζουν οι σύγχρονες ανατολίτισσες και μερικές της Αφρικής, γιατί οι Ελληνες θεωρούσαν πως ήταν δουλόπρεπο να έχουν οι γυναίκες τον χ ο ί ρ ο ν (το αιδοίον) σαν μαλλιαρό πρόβατο, όπως το είχαν υποχρεωτικά οι δούλες, το συμπεραίνομε δε αυτό από τους ακόλουθους στίχους του αθάνατου Αριστοφάνη που αναφέρει στους «Βατράχους», ότι οι ορχηστρίδες παρουσιάζοντο άμα χόρευαν «ηβυλλιώσαι γ' άρτι παρατετιλμέναι».
«Στο άνθος της ηλικίας των και με φρεσκομαδημένο το αιδοίον των», όπως λέει η Θεράπαινα.

 Επίσης στις «Εκκλησιάζουσες» η Πραξαγόρα λέει:
«Και τας γε δούλας ουχί δει κοσμουμένας
την των ελευθέρων υφαρπάζειν Κύπριν,
αλλά παρά τοις δούλοισι κοιμάσθαι μόνον,
κατωνάκην τον χοίρον αποτετιλμένας».
Δηλ. «κι οι δούλες πάλι δεν πάει να φοράν στολίδια
κι από τις ελεύθερες εμάς να κλέβουν τις ηδονές,
μα θα κοιμώνται μόνον με τους δούλους
μαδώντας το γουρουνάκι τους για μια παλιοπροβιά».
(Αριστοφάνους, Εκκλησιάζουσαι, στ. 721)

Το ίδιο στην «Ειρήνη» στ. 1351 λέει:
«Του μεν μέγα και παχύ, της δ' ηδύ το σύκον».
(αυτουνού είναι μεγάλο και χοντρό (το πέος) κεινής δε γλυκό το σύκο (αιδοίο).

Και στους «Αχαρνής», στ. 781:
Μ. «αύτα εστί χοίρος;»
Δ. «νυν γε χοίρος φαίνεται• ατάρ εκτραφείς γε κύσθος έσται».
( Μ. «αυτά είναι χοίρος;»
Δ. «τώρα τουλάχιστον χοίρος (μικρό αιδοίο) φαίνεται•
όμως όταν μεγαλώσει θα γίνει αιδοίον κανονικό).

Και στο στίχο 791:
«Αίκα δε παχυνθή καναχνοασθή τριχί,
κάλλιστος έσται χοίρος Αφροδίτη θύειν»
(εάν όμως παχύνει και γεμίσει τρίχες
θαυμάσιο αιδοίο θα γίνει για να θυσιάζει στην Αφροδίτη).
Γεμάτους χάρη κι εξυπνάδα βρίσκομε στη Λυσιστράτη και πάλιν του Αριστοφάνη τους παρακάτω στίχους, στους οποίους χρησιμοποιεί τη λέξη υν αντί γουρούνι – χοίρος, όταν μαλώνουν οι άντρες με τις γυναίκες λέγοντας:
«Ει νη τω θεώ με ζωπυρήσεις
Λύσω την εμαυτής υν εγώ δη και ποιήσω
Τήμερον τους δημότας βωστρείν σ' εγώ πεκτούμενον».
Εάν μα τη θεά μ' εξερεθίσεις
θα λύσω τον χοίρο μου (θα βγάλω έξω το αιδοίον μου
και κυνηγώντας σε θα σε κάνω να φωνάζεις στους δημότες βοήθεια).

(Αριστοφάνους, Λυσιστράτη, στ. 682)
Ο Φερεκράτης πάλι χρησιμοποίησε αντί αιδοίον τη λέξη ρ ό δ ο ν:
«Κόραι αρτίως ηβυλλιώσαι και τα ρόδα κεκαρμέναι».
(Κόρες μόλις στο άνθος της ηλικίας τους που είχαν κουρεμένα τα αιδοία τους).
Ο αθάνατος πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης μεταχειρίσθηκε την λέξη φ ύ σ ι ν που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα:
«Ων αι μήτραι προΐωσιν εξωτέρω της φύσιος».
(Αν η μήτρα προπέσει και βγει έξω από το αιδοίον)

(Ιπποκράτους, Αφορισμοί § 27, σελ. 643)
Ο Λουκιανός περιγράφοντας πώς πιάστηκε επ' αυτοφώρω ένας μοιχός λέει:
«Και μοιχός εάλω ποτέ, ως ο Άξων φησίν, άρθρα εν άρθροις έχων».
(Κάποτε πιάστηκε ένας μοιχός, που είχε τα αιδοία του μέσα στα αιδοία της γυναίκας).
Ο Αθήναιος χρησιμοποίησε τη λέξη κ ο ί λ ο ν Ά ρ γ ο ς αντί αιδοίον:
«Η δ' είπε• μήτερ, πώς, έφη, μέλλω φιλείν τον μηδέν ωφέλημα, τον υπό τας στέγας το κοίλον Άργος θέλοντ' έχειν;»
(Η κόρη είπε, πώς καλέ μητέρα θ' αγαπήσω αυτόν, από τον οποίον δεν έχω καμμιά ωφέλεια, που κάτω από τη στέγη μας θέλει να' χει δωρεάν το αιδοίο μου;)

Σίγουρα δεν ήταν αυτός ο λόγος, διευκρινίζει η αρχαιολόγος και ξεναγός Κιάρα Γκιάττι. «Για τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους τα μεγάλα γεννητικά όργανα θεωρούνταν άσχημα», εξηγεί. «Οι λιθοξόοι έφτιαχναν μόνο μικρά γεννητικά όργανα γιατί ήθελαν να καταστήσουν σαφές ότι αυτή η μορφή είναι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που δρα εκλογικευμένα και έχει τα ένστικτά του υπό έλεγχο».

 Ο αρχαίος άνδρας είχε υψηλό βαθμό αυτοκυριαρχίας και ελέγχου, σε αντίθεση με τους βαρβάρους και ορισμένους Θεούς όπως ο Διόνυσος, ο θεός του κρασιού, της ηδονής και της έκστασης. Πάντα τον συνόδευσαν οι Σάτυροι ή αλλιώς Φαύνοι, πλάσματα που είχαν χαρακτηριστικά ανθρώπου και τράγου. Γιόρταζαν σε εξωφρενικές γιορτές μαζί με τις νύμφες των δασών.

«Αυτοί οι θεοί και τα πνεύματα του δάσους ήταν φιλήδονα, επομένως και τα γεννητικά τους όργανα απεικονίζονταν αναλόγως μεγάλα», λέει η ξεναγός. Στη μυθολογία ο γιός του Διονύσου, ο Πρίαπος, τον οποίο απέκτησε με τη θεά του έρωτα Αφροδίτη, είχε το μεγαλύτερο μόριο και οι βοσκοί που τον μεγάλωσαν τον λάτρεψαν ως θεό της γονιμότητας λόγω του εντυπωσιακού μεγέθους του γεννητικού του οργάνου. 

Το μικρό μόριο ως ιδανικό πρότυπο ομορφιάς ήταν ελληνική υπόθεση. Ο κωμωδός της αρχαιότητας, ο Αριστοφάνης, έγραψε πριν από 2400 χρόνια πώς πρέπει να είναι το ιδανικό αντρικό σώμα: «Γυαλιστερό στήθος, ανοιχτόχρωμο δέρμα, φαρδείς ώμοι, μικροσκοπική γλώσσα, δυνατοί γλουτοί και μικρό πέος».

Οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν αυτή την αντίληψη, όπως αργότερα και καλλιτέχνες της Αναγέννησης, όπως ο Μικελάντζελο και ο Ραφαήλ, ενθουσιάστηκαν με τα τέλεια διαμορφωμένα αριστουργήματα της αρχαιότητας και τα χρησιμοποιούσαν ως πρότυπα.

Σε όλα τα αγάλματα, ωστόσο, που εκθειάζουν το ρωμαλέο αρχαιοελληνικό σώμα, φαίνεται πως το μέγεθος του ανδρικού μορίου είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με το υπόλοιπο κορμί.
Για τους Αρχαίους Έλληνες το μέγεθος του φαλλού συνδεόταν με τις αρετές που έπρεπε να διακατέχουν τον ιδανικό άνδρα.

Το πρότυπο του Αρχαίου Έλληνα ήταν ένας άνθρωπος ορθολογιστής, διανοούμενος και αυθεντικός.
“Η συνουσία δεν είχε σχέση με τον μικρό φαλλό, που του επέτρεπε να πράττει με σύνεση και λογική”, ανέφερε η ιστορικός τέχνης Έλεν Όρεντσον.
Όλα τα ελληνικά γλυπτά αντανακλούσαν το ήθος και το ψυχικό κάλλος του ιδανικού άνδρα. Την αρμονία και τον ιδεαλισμό.

“Οι Έλληνες συνέδεαν τους μικρούς και χωρίς στύση φαλλούς με τη μετριοπάθεια, η οποία ήταν μία από τις αρετές που διέκρινε τη σωστή ανδροπρέπεια των Ελλήνων”, εξηγεί ο καθηγητής αρχαίας ελληνικής ιστορίας Άντριου Λίαρ, που επισημαίνει: ” υπάρχει μία αντίθεση μεταξύ μικρών και χωρίς στύση ανδρικών μορίων των ιδανικών ανδρών, όπως ήταν οι ήρωες, οι αθλητές και οι θεοί, και των υπερμεγέθων, σε στύση φαλλών των Σατύρων και πολλών άλλων μη ιδανικών ανδρών. Οι ηλικιωμένοι άνδρες, για παράδειγμα, συχνά είχαν μεγάλος πέος”.

Το τεράστιο μέγεθος παρέπεμπε σε τρία συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Ανοησία, λαγνεία και ασχήμια.

Οι σάτυροι, οι μυθολογικές μορφές, ακόλουθοι του θεού Διονύσου που ήταν επιρρεπείς στο κρασί και την απληστία, απεικονίζονταν με υπερμεγέθη γεννητικά όργανα.
Μία άλλη μυθολογική υπόσταση με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ήταν ο Πρίαπος. Ο θεός της γονιμότητας είχε δεχθεί τις κατάρες της Ήρας και είχε καταδικαστεί σε αιώνια και επώδυνη στύση, σεξουαλική ανικανότητα και ανοησία.

Έγινε μάλιστα τόσο απεχθής στους υπόλοιπους θεούς, οι οποίοι τελικά τον εξόρισαν από τον Όλυμπο.
Σύμφωνα με τον Αριστοφάνη, ο υπερμεγέθης φαλλός ήταν συνώνυμο ατιμασμένων και μη αθλητικών νεαρών Αθηναίων. Παράλληλα με τα μεγάλα γεννητικά όργανα, οι νεανίες είχαν χλωμή επιδερμίδα, στενό θώρακα και ήταν εξαιρετικά χυδαίοι.
https://www.google.com/.../%25CE%25B3%25CE.../a-65194958
https://www.google.com/.../giati-ta-gennitika-organa.../amp/
https://www.penna.gr/.../15701-telika-oi-arxaioi-ellines...
https://www.google.com/.../%25CF%2580%25CE%25B1%25CF%2581...
https://hellas-now.com/thaymatoyrgo-votano-poy.../...
https://www.iefimerida.gr/.../%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF...