Η εμμονή του Lucian Freud με το δέρμα

Ο Lucian Freud  ζωγράφισε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων φίλων, μελών της οικογένειας και διάσημων προσωπικοτήτων. 

Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τους γυμνούς πίνακές του, που απεικονίζουν το ανθρώπινο σώμα με ωμή ειλικρίνεια και λεπτομέρεια.

Lucian Freud, Benefits Supervisor Sleeping, 1995. Ευγενική προσφορά της Acquavella Galleries.

Πρέπει να ήταν οι δυναμικές ιδιότητες του δέρματος -η ευαισθησία του στο χρόνο και οι αναπόφευκτες ανωμαλίες του- που εδραίωσαν την εμμονή του Λούσιαν Φρόιντ . Το επίκεντρο της μικροσκοπικής του Αυτοπροσωπογραφίας του 1978 με Μαύρο Μάτι είναι το αριστερό μάτι του καλλιτέχνη, μελανιασμένο και πρησμένο από τη μάχη με έναν οδηγό ταξί. Μετά το περιστατικό, ο Φρόιντ φέρεται να αποσύρθηκε κατευθείαν στο στούντιο του για να μη χάσει την ευκαιρία να συλλάβει το τρυφερό, φευγαλέο ψεγάδι.




Κορίτσι με λευκό σκύλο , 1950-1951
"London Calling: Bacon, Freud, Kossoff, Andrews, Auerbach, Kitaj" στο Μουσείο J. Paul Getty, Λος Άντζελες


Αυτός ο καταναγκασμός να αποδοθεί το δέρμα στις διάφορες καταστάσεις ευπάθειας του μπορεί να ξεκίνησε δεκαετίες νωρίτερα, με το πορτρέτο του Φρόιντ το 1950–51 της συζύγου του Κίτι, με τίτλο Girl With a White Dog . Στον πίνακα, η Kitty κάθεται απομακρυσμένη σε έναν καναπέ, γεμάτη από απαλό φως στο παράθυρο, ένας σκύλος στην αγκαλιά της. Το έργο είναι μια γιορτή της υφής—η γούνα του σκύλου ακουμπάει στη ρόμπα της Κίτι, το χαλαρό, ριγέ κάλυμμα του καναπέ διπλώνει και πόρπες—αλλά η αποκάλυψη του δεξιού στήθους της κάνει τον πίνακα το πρώτο γυμνό ή ημίγυμνο του Φρόυντ και το απαλό χειρισμό της Κίττυ. το δέρμα προσθέτει στη σειρά των υφών που την περιβάλλουν.

 Σαράντα χρόνια μετά τη ζωγραφική του Girl With a White Dog , είναι φανερό σε αυτά τα έργα πώς η προσήλωση του Φρόιντ με τον σκύλο της γυναίκας του μετατράπηκε σε απόλυτη ευαισθησία για τις ποικιλίες του δέρματος.






Lucian Freud, Leigh Bowery (Seated), 1990.

Ο Μπάουερυ ήταν γνωστός για τα δραματικά κοστούμια και το μακιγιάζ του, αν και τίποτα από αυτά δεν εμφανίζεται στα πορτρέτα του Φρόιντ. Ο Leigh Bowery (Καθισμένος) από το 1990 τον δείχνει γυμνό, με τα πόδια δίπλα, σε μια κόκκινη καρέκλα στο στούντιο του καλλιτέχνη. Το ίδιο το χρώμα είναι παχύ σαν βρεγμένος σοβάς, μια τεχνική αναπήδησης ενδεικτική του ώριμου στυλ του Φρόιντ. Τα πόδια του Μπάουερι είναι γεμάτα με μια χούφτα μικρές, ροζ ατέλειες και το επιβλητικό του στομάχι είναι γεμάτο με σαρκώδη ρυάκια. Ο καμβάς έχει ένα μακρύ, οριζόντιο σημάδι ράμματος προς το κάτω μέρος του επιπέδου της εικόνας και ένα κάθετο στα δεξιά του. Αυτά υποδηλώνουν ότι ο Φρόιντ, εν μέσω των προσπαθειών του να συλλάβει τόσο τη μεγαλοπρέπεια όσο και την οικειότητα της παρουσίας του Μπάουερυ, τήρησε πρόσθετο καμβά για να κάνει το έργο μεγαλύτερο.

Στο δεύτερο πορτρέτο του Freud του Bowery, Naked Man, Back View (1991–92), ο καλλιτέχνης των περφόρμανς είναι στραμμένος μακριά μας, με την επιβλητική του φιγούρα να κάθεται όρθια, φαρδιά και αεικίνητη σαν ογκόλιθος, με την πλάτη του ένα τοπίο ραβδώσεων. Στα δεξιά του Bowery είναι ο τοίχος του στούντιο του Freud. Αντί για μια παραδοσιακή παλέτα, ο καλλιτέχνης ανακάτεψε το χρώμα του στην επιφάνειά της. Εδώ, διαβάζεται σαν μια μικρή αφηρημένη εξπρεσιονιστική εικόνα μέσα στη μεγαλύτερη εικόνα, μια άλλη στιγμή χοντροκομμένης αφής που αντικατοπτρίζει το φθαρμένο δέρμα της πλάτης του Bowery.





Lucian Freud, Sunny Morning–Eight Legs, 1997. 


Ο Φρόιντ δημιούργησε τα πορτρέτα του αργά και σκόπιμα. Οι κάτοικοι έπρεπε συχνά να είναι στο στούντιο για ώρες τη φορά, πολλές ημέρες την εβδομάδα, για μήνες. Ζήτησε να είναι παρών το θέμα ακόμα κι αν ζωγράφιζε μόνο το φόντο. Όταν ο Φρόιντ ζωγράφισε το 2001 το πορτρέτο του της Βασίλισσας Ελισάβετ Β - ένα μικρό έργο διαστάσεων περίπου 9 επί 6 ίντσες - πέρασε 38 ώρες με την Αυτή Μεγαλειότητα, σε 19 συνεδριάσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσα πολλά από τα θέματα του Φρόιντ παρουσιάζονται ξαπλωμένα—ώστε να κοιμούνται ενώ ο καλλιτέχνης ζωγράφιζε.

Ανακαλύψτε πώς ο ερωτισμός εκφράζεται μέσα από την τέχνη, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Εξερευνήστε τα έργα και τους καλλιτέχνες που αποκάλυψαν την ομορφιά και την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Το 1993, ο Bowery σύστησε τον Freud στη φίλη του Sue Tilley. Η Tilley ήταν μια βαριά γυναίκα, μια ιδιότητα που ήταν ο πυρήνας της επιθυμίας του Φρόιντ να τη ζωγραφίσει. Το βάρος της ώθησε τον καλλιτέχνη να εξερευνήσει περαιτέρω τις αλληλεπιδράσεις βάθους και όγκου που είναι εγγενείς στη φιγούρα. Στους πίνακες του Freud, το σώμα του Tilley ξεδιπλώνεται με σχεδόν μπαρόκ τρόπο.



Lucian Freud, Ria, Γυμνό Πορτρέτο, 2006–07. 

Ένας άλλος λόγος που επέστρεψε στη Tilley ως θέμα του ήταν το πρόγραμμά της: Δούλευε συχνά τα βράδια και, κατά συνέπεια, κοιμόταν στο στούντιο του Φρόιντ τη μέρα καθώς τη ζωγράφιζε. Στο Benefits Supervisor Sleeping (1995), η Tilley εμφανίζεται να κοιμάται στον καναπέ του στούντιο του Freud: το πόδι της είναι κρυμμένο κάτω από ένα μαξιλάρι, το χέρι της αγκαλιάζει το στήθος της και το πρόσωπό της που κοιμάται ακουμπάει ήρεμα στο χέρι του καναπέ. Η πραγματικότητα της φιγούρας της Tilley - οι περιπλοκές της σάρκας της, οι πτυχές του δέρματός της που συγκρούονται απαλά - αποδίδεται με τέτοια ευλάβεια σε αυτούς τους πίνακες που η αρχιτεκτονική του σώματός της μοιάζει με τοπογραφία. «Το δέρμα δεν είναι άψυχο», είπε ο Φρόιντ. «Είναι ένα ζωντανό υλικό».
artsy