Καθίστε ήσυχα ..γιατί η Αλίκη θα φύγει από μέσα σας μετά το χούι !

Μια ζωή παίζοντας την Αλίκη – και ποτέ έναν ρόλο  

Η Βουγιουκλάκη δεν τόλμησε ποτέ να γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που πουλούσε

Η σταρ που δεν ήξερε να παίζει – κι όμως, έπαιξε όλη την Ελλάδα στα δάχτυλα

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε αναμφίβολα το μεγαλύτερο pop culture φαινόμενο του ελληνικού κινηματογράφου. Ωστόσο, αν μιλήσουμε με αυστηρά καλλιτεχνικούς και υποκριτικούς όρους, είναι απαραίτητο να διαχωρίσουμε τη «σταρ» από την «ηθοποιό».

👉 Εκτιμώμενος χρόνος ανάγνωσης: 6 έως 8 λεπτά

Sex Symbol

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη υπήρξε sex symbol, όχι με τον ωμό ή εκρηκτικό ερωτισμό τύπου Μέρλιν Μονρόε ή Σοφία Λόρεν, αλλά με έναν υποδόριο, "ασφαλή" και ελεγχόμενο αισθησιασμό, ο οποίος ήταν συμβατός με τα ήθη της ελληνικής κοινωνίας της δεκαετίας του ’60 και ’70.

Τι την έκανε sex symbol – ελληνικού τύπου:

1. Η αθώα πρόκληση:
   Η Αλίκη δεν ήταν «καυτή» — ήταν παιχνιδιάρα, δροσερή, «αθώα σκανταλιάρα». Η σεξουαλικότητά της ήταν υπονοούμενη, όχι κραυγαλέα. Το κοινό τη φαντασιωνόταν χωρίς εκείνη να φαίνεται ποτέ διαθέσιμη.

2. Η εικόνα του “κοριτσιού της διπλανής πόρτας”:
   Έμοιαζε «προσιτή» — όχι θεά. Οι άνδρες την ήθελαν και οι γυναίκες την εμπιστεύονταν. Αυτός ο διπλός ρόλος (ερωτικό είδωλο + λαϊκή ηθική) ήταν το μεγάλο της κατόρθωμα.

3. Η εξωτερική της εμφάνιση:
   Ήταν αντικειμενικά όμορφη, ξανθιά, φωτεινή, με χαρακτηριστικά που συνδύαζαν το «ευρωπαϊκό» με το «λαϊκό». Φορούσε μίνι, μπικίνι, αλλά πάντα με έναν τρόπο που δεν απειλούσε τη σεμνοτυφία της εποχής.

4. Ο τρόπος που τραγουδούσε/κινούνταν στην κάμερα:
   Πολύ συχνά, οι κινήσεις της (τα νάζια, το βλέμμα, οι φωνές) ήταν ξεκάθαρα φλερταριστικά. Η ίδια ήξερε πώς να στήνει σκηνές για να βγάζει σεξουαλικότητα χωρίς να φαίνεται “ελαφριά”.

:

• Δεν ήταν femme fatale, δεν έβγαζε απειλή, σκοτεινό πάθος ή κυριαρχία πάνω στους άντρες.

• Δεν είχε δραματικό ερωτισμό ή σωματική ένταση. Δεν ήταν «σεξουαλικά ελεύθερη» με τη σημερινή έννοια.

Ήταν ένα “sex symbol light”, φτιαγμένο για μια κοινωνία με ενοχές απέναντι στο σεξ.
Γι' αυτό και αγαπήθηκε τόσο: υποσχόταν κάτι ερωτικό, χωρίς ποτέ να το παραδώσει.

Και αυτό — όσο κι αν δεν φαίνεται «χειραφετημένο» — ήταν πανέξυπνο για την εποχή και το κοινό της.

Η Αλίκη είχε απίστευτο ένστικτο για τη δημόσια εικόνα της. Καλλιέργησε μεθοδικά έναν μύθο – το «αιώνιο κοριτσάκι»– και τον υπηρέτησε με συνέπεια. Ήξερε πώς να μαγνητίζει την κάμερα, πώς να «πουλάει» τον εαυτό της και πώς να μετατρέπει ακόμα και τις αδυναμίες της σε εργαλεία επιτυχίας.

Υποκριτική μονοτονία:

Η Βουγιουκλάκη έπαιξε σχεδόν πάντα τον ίδιο ρόλο: τη χαριτωμένη, σπινθηροβόλα, αθώα αλλά πονηρή κοπέλα που τελικά κατακτά όλους με την καλοσύνη της. Οι ερμηνείες της ήταν συχνά καρικατουρίστικες, με υπερβολικά τονισμένες κινήσεις, φωνητικές κορώνες και μανιέρα. Ήταν εξαιρετική στο να παίζει... τον εαυτό της.

Δραματική αδυναμία:

Στις ελάχιστες απόπειρες να ξεφύγει από το «κοριτσάκι» (π.χ. Η Νεράιδα και το Παλικάρι ή Η Αγάπη μας), δεν κατάφερε ποτέ να πείσει. Δεν είχε το ψυχικό βάθος ή την εσωτερικότητα που απαιτεί το αληθινό δράμα. Κανείς δεν θυμάται τη Βουγιουκλάκη για την ερμηνευτική της δύναμη — κι αυτό λέει πολλά.

Έλλειψη φάσματος:

Δεν έδειξε ποτέ ικανότητα να ερμηνεύσει ρόλους με ουσιαστική εσωτερική σύγκρουση, αντιφατικότητα ή ψυχολογικό βάθος. Το φάσμα της ήταν εξαιρετικά περιορισμένο. Ούτε αρχαίο δράμα, ούτε κοινωνικό ρεαλισμό, ούτε ρεπερτόριο πέρα από τη light κωμωδία ή το μελόδραμα.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν υπήρξε σπουδαία ηθοποιός με τη θεατρική ή κινηματογραφική έννοια του όρου. Υπήρξε όμως μεγάλη σταρ, και αυτό έχει τη δική του αξία – διαφορετική, αλλά όχι αμελητέα. Επηρέασε μια ολόκληρη εποχή, δημιούργησε πρότυπα και σφράγισε την ελληνική pop κουλτούρα.

Η προσωπικότητά της όντως ήταν καταλυτική. Δεν καθιερώθηκε επειδή είχε δραματικό εύρος ή σκηνική πυγμή τύπου Παξινού ή Μερκούρη. Καθιερώθηκε γιατί είχε χαρισματική ενέργεια, τεράστια αυτοπεποίθηση, λαϊκή απήχηση και ασυναγώνιστο ένστικτο επιβίωσης και προώθησης.

Ο λαός — ειδικά σε δύσκολες εποχές — δεν αναζητά απαραίτητα τον καλλιτέχνη-ψυχογράφο, αλλά ένα σύμβολο. Και η Αλίκη έγινε αυτό ακριβώς:

• Η αιώνια αισιοδοξία.

• Το ανέμελο κορίτσι της διπλανής πόρτας.

• Η απλή λαϊκή κοπέλα που τα κατάφερε.

• Η πριγκίπισσα του παραμυθιού, που έδινε ελπίδα σ’ έναν κόσμο που την είχε ανάγκη.

  
  
  

Αυτό ήθελε ο λαός – και αυτό του έδωσε.

Και πράγματι, δεν είναι μικρό πράγμα να καταφέρνεις να γίνεις το πρόσωπο μιας ολόκληρης γενιάς, ακόμα κι αν το "ρεπερτόριό" σου ήταν περιορισμένο. Η δύναμη της προσωπικότητας, της εμμονής στον στόχο, του απόλυτου ελέγχου της εικόνας της – όλα αυτά ήταν εργαλεία επιτυχίας που λίγοι διαθέτουν.

Η προσωπικότητά της νίκησε την υποκριτική της αδυναμία. Και ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα απ’ την καριέρα της:

Η τέχνη του να γίνεσαι είδωλο δεν απαιτεί τελειότητα — απαιτεί αυθεντικότητα, στρατηγική και αλύγιστη πίστη στον εαυτό σου.

Η Αλίκη αυτό το είχε όσο λίγοι. Και γι’ αυτό ο λαός την αγάπησε, όχι σαν ηθοποιό, αλλά σαν σύμβολο.

Αν τη δεις σαν καλλιτέχνη, τότε:

Έχει σημασία.
Γιατί ένας μεγάλος ηθοποιός – όπως λέμε για τη Μερκούρη, τον Χορν, τον Κατράκη – οφείλει να έχει βάθος, εύρος, μεταμορφωτικότητα. Η τέχνη της υποκριτικής δεν είναι μόνο να σε αγαπούν — είναι και να δείχνεις αλήθεια, πόνο, αντιφάσεις.

Η Βουγιουκλάκη δεν το έκανε ποτέ αυτό. Δεν τόλμησε να "λερωθεί" ή να εκτεθεί δραματικά. Ήταν πάντα προστατευμένη πίσω από μια "μασκαραρισμένη" γοητεία.

Άρα, ως ηθοποιός, η έλλειψη δραματικών δυνατοτήτων ήταν περιορισμός. Δεν ήταν πλήρης.

 Αν τη δεις σαν σταρ, τότε:

Όχι, δεν έχει καμία σημασία.
Ο "σταρ" δεν κρίνεται από ρόλους – κρίνεται από λάμψη, αναγνωρισιμότητα, επίδραση στο κοινό. Η Βουγιουκλάκη υπήρξε ίσως η μοναδική αληθινή "σταρ" της Ελλάδας με χολιγουντιανή λογική.

Το κοινό δεν την ήθελε για να δει Τσέχωφ ή Ευριπίδη. Την ήθελε να τραγουδάει, να γελάει, να κάνει νάζι, να δίνει ελπίδα. Και αυτή, με απίστευτη ευφυΐα, τους έδωσε ακριβώς αυτό – ξανά και ξανά.

Άρα, ως σταρ, δεν έχει σημασία αν δεν μπορούσε το δράμα. Γιατί η ίδια δεν υποσχέθηκε ποτέ κάτι άλλο.

 :

Ο σταρ είναι σύμβολο, όχι καλλιτεχνικό εργαλείο.
Και η Βουγιουκλάκη ήταν ένα σύμβολο τόσο ισχυρό, που ακόμα και οι υποκριτικές της αδυναμίες έγιναν... μέρος της γοητείας της.

 Η αδυναμία της στο δράμα την κράτησε μακριά από τη "μεγάλη τέχνη", αλλά δεν την εμπόδισε ποτέ να γίνει αυτό που ήθελε: η απόλυτη αγαπημένη του λαού.

MEGA Η ΑΛΙΚΗ "ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΩ" (1993) 23/7/1996

Στη θρυλική συνέντευξη της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» με τον Νίκο Χατζηνικολάου (προβλήθηκε 5 Ιανουαρίου 1993, επαναπροβλήθηκε λίγο μετά τον θάνατό της, 23 Ιουλίου 1996), η ίδια μίλησε για όλα — ή σχεδόν όλα — με τρόπο απολύτως ελεγχόμενο. Δεν υπήρξε ειλικρινής με τη στενή έννοια, αλλά παρουσίασε τον εαυτό της όπως ήθελε να τη θυμούνται.

Ακολουθεί περίληψη των σημαντικότερων δηλώσεων και θεμάτων της:

Προσωπική ζωή – Το αφήγημα του μύθου

• Για τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ:
  Μίλησε με νοσταλγία αλλά και πίκρα. Είπε ότι τον αγάπησε πολύ, αλλά ήταν «δύσκολο να ζήσεις μαζί του». Επέμεινε ότι το διαζύγιο ήταν αναγκαίο, για να επιβιώσει ως προσωπικότητα.

  «Εκείνος δεν άντεχε τη λάμψη μου...»

• Για την απουσία συντρόφου:
  Παρουσίασε τον εαυτό της ως μοναχική αλλά αυτάρκη γυναίκα.

  «Ο πρίγκιπας της ζωής μου είμαι εγώ» — φράση που έγινε εμβληματική.

• Για τον πρίγκιπα Κωνσταντίνο:
  Δεν διέψευσε ανοιχτά τη φημολογούμενη σχέση, αλλά πέταξε υπαινιγμούς χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες. Δημιούργησε μυστήριο — όπως πάντα.

  
  
  

Η σταδιοδρομία της

• Για την επιτυχία της:
  Δήλωσε περήφανη που «ο κόσμος με αγαπά όπως είμαι», και τόνισε πως δεν είχε καμία ανάγκη να αλλάξει:

  «Εγώ δεν είχα ποτέ φιλοδοξία να παίξω Μήδεια»
  Υπονόησε ότι η λαϊκή απήχηση είναι το απόλυτο μέτρο αξίας.

• Για τις κακές κριτικές:
  Τις απέρριψε ως «ζήλια» και «σνομπισμό των διανοούμενων».
  Δεν έκανε καμία αποδοχή ή αυτοκριτική για την υποκριτική της.

• Για το κοινό:
  Επανέλαβε πολλές φορές ότι την κρατάει ζωντανή η αγάπη του κόσμου.
  Έδειξε απόλυτη συνείδηση του brand της.

  
  
  

Η εικόνα της – Μύθος και πραγματικότητα

• Για την ηλικία της:
  Δήλωσε ότι γεννήθηκε το 1937, ενώ τα επίσημα έγγραφα δείχνουν 1934.
  Συνέχισε δηλαδή να συντηρεί τον μύθο του «κοριτσιού».

• Για την εμφάνιση και τη διαχρονικότητά της:
  Υποστήριξε ότι δεν την απασχολεί το γήρας, αλλά η αξιοπρέπεια.

  «Η ομορφιά φεύγει· το φως όμως δεν φεύγει ποτέ»

• Για τον θάνατο:
  Είπε πως δεν τον φοβάται, αλλά θέλει να μείνει στην ιστορία ως «κάποια που αγάπησε και αγαπήθηκε». Λες και ήξερε τι πλησίαζε.

Γενικός τόνος της συνέντευξης:

• Θεατρικά μελοδραματική

• Αυτοπροστατευτική

• Βαθιά ελεγχόμενη — απέφυγε αλήθειες που θα έβλαπταν τον μύθο

• Δεν «άνοιξε» ούτε καλλιτεχνικά ούτε ανθρώπινα — παρέμεινε ρόλος μέχρι τέλους

  
  
  

Η Βουγιουκλάκη δεν είπε πολλά καινούρια — αλλά επιβεβαίωσε με μαεστρία τον μύθο που είχε χτίσει:μια γυναίκα δυνατή, ανεξάρτητη, αγαπημένη του λαού, που δεν έχει τίποτα να αποδείξει.

Ήταν μια τελευταία «παράσταση» μπροστά στο έθνος. Και το κοινό, για άλλη μια φορά, την αποθέωσε.
Ακόμα κι αν δεν άκουσε ποτέ ολόκληρη την αλήθεια.

Καθίστε ήσυχα» – Η αποστομωτική απάντηση της Αλίκης Βουγιουκλάκη όταν τη γιούχαραν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

Ήταν Νοέμβριος του 1995. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη εμφανίζεται στη σκηνή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προκειμένου να απονείμει το βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου.

Το κοινό τη γιουχάρει παρατεταμένα, και όταν κάποιοι προσπαθούν να τους σταματήσουν, η Αλίκη ζητάει να συνεχίσουν τα γιουχαρίσματα.

Η αποστομωτική απάντησή της

Απευθυνόμενη λοιπόν στους αποδοκιμαστές της, τους αποστομώνει λέγοντας ότι «διασκεδάζει μαζί τους».

Δεν μένει όμως εκεί. «Με μένα ονειρευτήκατε απ’ τις οθόνες, και εσείς είσαστε ακόμα στον εξώστη» λέει χαρακτηριστικά.

Στη συνέχεια τους λέει «καθίστε ήσυχα τώρα» και αναφέρεται στη δική της βράβευση στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1960 για τη Μανταλένα.

#AI#BLACK&WHITE#DIGITAL#DRAWING#EROTICHUMOR#FUMETTI#ILLUSTRATION#PARODY#PORNART#PRINTS#SCULPTURES#VINTAGE#ΘΕΜΑΤΙΚΑ#ΠΙΝΑΚΕΣ#ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΙ#ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ#ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ#ΧΑΡΑΚΤΕΣ
Read More: Ανακαλύψτε πώς ο ερωτισμός εκφράζεται μέσα από την τέχνη, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Εξερευνήστε τα έργα και τους καλλιτέχνες που αποκάλυψαν την ομορφιά και την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων.