DIVA PUTTANA - Η Άλλη Γυναίκα

Μια αφήγηση για τις γυναίκες που δεν ζητούν συγγνώμη

Η Εκδίκηση της Ηδονής

Δεν γεννηθήκαμε κυρίες

Η κοινωνία αγαπά τις γυναίκες που είναι «σωστές»: ήπιες, κομψές, διακριτικές, μητέρες, συζύγους, πιστές, ρομαντικές, μετρημένες. Τις γυναίκες που κλείνουν τα πόδια τους στο τραπέζι, που γελούν «χαριτωμένα», που δεν μιλούν με ένταση, που αρέσουν. Όλες οι άλλες είναι υπερβολικές. Ή αλλιώς, επικίνδυνες.

Αυτή είναι μια αφήγηση για εκείνες που δεν χωρούν στα κουτάκια. Για τις γυναίκες που αποδομούν τη θηλυκότητα όπως την παραλάβαμε. Όχι επειδή θέλουν να σοκάρουν, αλλά επειδή το να είναι ο εαυτός τους είναι ήδη πράξη ανατροπής.

Η Πόρνη της Ελευθερίας

Η ντροπή ως απόλαυση. Η απόλαυση ως ενοχή.

Υπάρχουν γυναίκες που έζησαν την πορνεία ως εξαναγκασμό. Κι άλλες που τη φαντάστηκαν ως μια ακραία εκδοχή ελευθερίας. Η ιδέα να διαθέσεις το σώμα σου με τους δικούς σου όρους, χωρίς ηδονιστική μεταμέλεια, χωρίς στόχο τα χρήματα, αλλά για το σοκ, για την επιθυμία, για το καθαρό ένστικτο — είναι μια μορφή παραβατικότητας.

Όχι επειδή «δεν σέβεσαι» τον εαυτό σου. Αλλά επειδή παραβιάζεις το σύστημα που αποφασίζει τι αξίζει σεβασμό.

Η γυναίκα που δηλώνει πως ένιωσε ευχαρίστηση μέσα στην κοινωνικά ακάθαρτη πράξη, δεν είναι απλώς νυμφομανής. Είναι ιερόσυλη. Γι’ αυτό την κυνηγούν.

Όταν η Ντροπή Δεν Είναι Δική Μου

Υπάρχουν φορές που το σώμα γίνεται όπλο. Κι άλλες που γίνεται σημαία. Κι αν κάποιες από εμάς αναγκάστηκαν να το παραδώσουν χωρίς συναίνεση, υπάρχει κι εκείνη η άλλη, σιωπηλή και απαγορευμένη επιθυμία: να το δώσεις εσύ. Από δική σου επιλογή. Να πεις: «Αυτό είναι το σώμα μου. Κάνε το ό,τι θες. Επειδή το αποφάσισα εγώ».

Η κοινωνία δεν συγχωρεί μια τέτοια γυναίκα. Όχι επειδή είναι «άσεμνη». Αλλά γιατί δεν ντρέπεται. Γιατί ηδονίζεται εκεί που έπρεπε να υποφέρει. Γιατί γελά εκεί που έπρεπε να σωπάσει.

Η γυναίκα που οικειοποιείται τη σεξουαλικότητά της εκτός πλαισίου, εκτός ρομαντισμού, εκτός συμφωνίας με την εικόνα της «απλής, γλυκιάς, κανονικής», γίνεται τέρας. Πουτάνα. Νύμφη. Υστερική.

Αλλά για εκείνη, η πράξη ήταν τελετουργία. Ήταν χειραφέτηση. Ήταν ζωή. Όχι εξευτελισμός.

Η Μάνα που Δεν Θέλει Παιδιά

Δεν υπάρχει καμία κλίση. Μόνο πίεση.

«Πότε θα γίνεις μάνα;»
«Θα το μετανιώσεις...»
«Δεν φοβάσαι να γεράσεις μόνη;»

Το σώμα της γυναίκας προορίζεται —λένε— για τη μητρότητα. Όσες δεν την επιλέγουν, είναι ελαττωματικές. Ή πολύ εγωίστριες. Ή πολύ καριερίστριες.

Όμως υπάρχει και η γυναίκα που λέει απλώς: δεν θέλω. Ούτε βιολογικά, ούτε ψυχικά, ούτε κοινωνικά. Δεν χρωστά καμία εξήγηση. Δεν έχει ελλείψεις. Δεν είναι άδεια. Είναι πλήρης γιατί έχει επιλέξει.

Αγέννητα Παιδιά, Ήσυχα Όνειρα

Δεν θέλω να κάνω παιδί. Όχι γιατί δεν μπορώ. Όχι γιατί δεν βρέθηκε «ο κατάλληλος». Όχι γιατί φοβάμαι. Αλλά επειδή δεν θέλω.

Η κοινωνία σιωπά για την επιλογή της μη-μητρότητας σαν να πρόκειται για μια ανωμαλία. Οι ερωτήσεις πέφτουν σαν σφαλιάρες: "Δεν θες να αφήσεις κάτι πίσω σου;", "Δεν είναι εγωιστικό;", "Και όταν γεράσεις;"

Αλλά ίσως να μη θέλω να αφήσω τίποτα πίσω μου. Ίσως ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλα παιδιά. Ίσως να θέλω να μεγαλώσω τον εαυτό μου, να κοιτάζω τα σύννεφα, να πίνω καφέ με σιωπή.

Το σώμα δεν είναι εργαλείο αναπαραγωγής. Και η γυναίκα δεν είναι μήτρα με περπάτημα. Όποια λέει «όχι» στη μητρότητα, δεν είναι άδεια. Είναι αποφασισμένη.

Η Καριερίστρια Που Δεν Ζητά Συγγνώμη

Η επιτυχία δεν είναι ανδρικό προνόμιο.

Πολλές γυναίκες που αγωνίζονται για επαγγελματική καταξίωση βρίσκονται στο στόχαστρο: «σκληρές», «άντρες με φούστα», «κρύες», «απόμακρες». Αν δεν χαμογελάσεις, είσαι αγενής. Αν επιβληθείς, είσαι υστερική.

Αν όμως είσαι ικανή και δεν ζητάς συγγνώμη για αυτό, τότε είσαι επικίνδυνη. Όχι γιατί απειλείς τους άντρες, αλλά γιατί δεν χρειάζεσαι κανέναν να σε προστατεύει.

Όχι, Δεν Είμαι Bossy. Είμαι Boss.

Η γυναίκα που καταφέρνει πράγματα αντιμετωπίζεται με καχυποψία. Αν προχωρά, είναι φιλόδοξη. Αν ζητά αύξηση, είναι αχάριστη. Αν αρνείται τη θηλυκή ρομαντικότητα, γίνεται «ψυχρή».

Η επιτυχία στις γυναίκες πρέπει πάντα να συνοδεύεται από απολογητικότητα: «Ναι, δούλεψα σκληρά, αλλά...». Πάντα να υπάρχει ένα «αλλά».

Και όμως, υπάρχουν γυναίκες που δεν απολογούνται. Που σηκώνουν τα μανίκια, διεκδικούν, λένε όχι, είναι απόλυτες — όχι γιατί θέλουν να μιμηθούν τον άντρα, αλλά γιατί είναι αρκετές από μόνες τους.

Η Γυναίκα που Δεν Αγαπά Γλυκά

Ούτε τη φωνή της να κάνει λεπτή.

Όσες γυναίκες δεν είναι «γλυκές» απομονώνονται. Οι απότομες, οι σκληρές, οι θυμωμένες, οι σαρκαστικές, δεν ταιριάζουν στην αφήγηση της θηλυκότητας.

Όμως υπάρχει κάτι βαθιά ειλικρινές στην αγριάδα μιας γυναίκας που δεν παίζει θέατρο για να είναι αρεστή. Δεν είναι γλυκιά; Ίσως γιατί της έμαθαν να δαγκώνει πριν προλάβουν να τη φάνε.

Πόσες φορές άκουσες «μα γιατί είσαι τόσο απότομη;», «δεν μπορείς να το πεις πιο γλυκά;», «χαμογέλα λίγο, βρε κορίτσι μου…». Λες και η γλυκύτητα είναι υποχρέωση.

Η θηλυκότητα έχει χτιστεί ως καταφύγιο. Να είσαι απαλή, γλυκιά, διακριτική, εύπεπτη.

Αλλά τι γίνεται όταν δεν είσαι τίποτα απ’ αυτά; Όταν μιλάς στα ίσα, όταν έχεις νεύρα, όταν δεν μαζεύεσαι;

Γίνεσαι αντιπαθής. Όχι επειδή είσαι, αλλά επειδή δεν είσαι όπως σε θέλουν.

Η Παλιά που Δεν Κρύβει την Ηλικία της

Γηρατειά σημαίνει απελευθέρωση ή εξοστρακισμός;

Μια γυναίκα μετά τα 50, που φοράει κόκκινο κραγιόν και ντεκολτέ, γίνεται αυτόματα «γελοία». Πρέπει να μαζευτεί, να σβήσει, να γίνει ήσυχη. Να πάψει να υπάρχει ως γυναίκα.

Αλλά υπάρχουν και εκείνες που δεν αποσύρονται διακριτικά. Που ζουν, ερωτεύονται, ερωτικοποιούνται, δημιουργούν και φτύνουν την αόρατη ταφόπλακα της ηλικίας.

Η Ωριμότητα που Δεν Φοβήθηκε το Καθρέφτη

Η κοινωνία διαφημίζει γήρανση με προϊόντα αντιγήρανσης. Σου δείχνει 70χρονες που μοιάζουν 40, και σου λέει: έτσι είναι η αποδοχή. Μόνο που δεν είναι.

Γιατί η γυναίκα που δεν κρύβει τίποτα,  που έχει γραμμές έκφρασης και ιστορίες, δεν είναι «παρατημένη». Είναι παρούσα.

Η αόρατη γυναίκα μετά τα 50 δεν εξαφανίστηκε. Απλώς την αποσύρατε. Και τώρα επιστρέφει. Με γοβάκια. Και με φωνή.

Η Άσεμνη, Η Βλάσφημη, Η Αστεία

Όταν το χιούμορ γίνεται πολιτική πράξη.

Η γυναίκα που μιλάει πρόστυχα, ειρωνεύεται τα θεία, αυτοσαρκάζεται χυδαία, αντιμετωπίζεται ως «κακομαθημένη» ή «λούμπεν». Η σωστή θηλυκότητα δεν κάνει καφρίλες. Δεν κάνει πλάκα με το σεξ, ούτε με τον Θεό.

Η Βλάσφημη με τα Βρώμικα Αστεία

Αλλά τι άλλο να κάνει μια γυναίκα με τον παραλογισμό γύρω της;
Το χιούμορ της είναι η εκδίκηση της επιβίωσης. Είναι η άρνηση να φορέσει το μανδύα της αξιοπρέπειας που της επέβαλαν.

Το χιούμορ δεν επιτρέπεται σε όλες. Στις γυναίκες επιτρέπεται να γελούν με τα αστεία των άλλων, όχι να τα λένε. Και πάντως όχι βρώμικα, όχι προσβλητικά, όχι με φλέβα σκοτεινή.

Και όμως, υπάρχουν γυναίκες που λένε χοντράδες, γελάνε με τους νεκρούς, διαλύουν τα πάντα με ειρωνεία. Που βρίζουν όμορφα. Που κάνουν πλάκα με τη θρησκεία, το σεξ, το τραύμα.

Όχι από επιπολαιότητα. Αλλά γιατί το χιούμορ τους είναι όπλο. Είναι λύτρωση. Είναι επιβίωση.

Η Γυναίκα Που Δεν Θέλει Κανέναν

Η απόλυτη ύβρις: να σου αρκεί ο εαυτός σου.

Η κοινωνία εφηύρε την γυναίκα ως «συμπλήρωμα». Της αντρικής ύπαρξης, της μητρότητας, του ρομαντικού έρωτα, του δίπλα. Μια γυναίκα μόνη θεωρείται πάντα κάτι δεν πάει καλά. Ή είναι λυπημένη. Ή τραυματισμένη. Ή «δεν βρήκε».

Όμως η γυναίκα που δεν ζητά να ανήκει πουθενά και σε κανέναν, είναι ίσως η πιο ριζοσπαστική μορφή. Γιατί είναι αυτάρκης. Και η αυτάρκεια τρομάζει.

Η Μοναχική που Δεν Είναι Μόνη

Μια γυναίκα χωρίς σχέση προκαλεί λύπηση. Κανείς δεν την αγάπησε; Δεν βρήκε; Φοβάται; Πάντως κάτι δεν πάει καλά.

Μόνο που η γυναίκα που είναι μόνη δεν είναι απαραίτητα λυπημένη. Μπορεί να είναι ελεύθερη. Πλήρης. Ήρεμη. Δεν έχει να χωρέσει σε καμία αγκαλιά γιατί έχει χτίσει το δικό της καταφύγιο.

Μοναξιά δεν είναι η απουσία. Είναι η παρουσία σου με τον εαυτό σου χωρίς ανάγκη εξωτερικής επιβεβαίωσης. Και είναι σπάνια μορφή ισορροπίας.

DIVA PUTTANA: Το Πλάσμα που Δεν Ζητά Συγγνώμη

Είναι η γυναίκα που καίει λιβάνι στο μπουρδέλο και ανάβει κεριά στο γραφείο της.

Που φοράει το κραγιόν σαν δηλητήριο και το άρωμα σαν υπογραφή.

Που λέει «σ’ αγαπώ» μόνο στον εαυτό της και δεν της καίγεται καρφί αν τη βρίζεις.

Είναι η Diva Puttana. Πουτάνα από συνείδηση, ντίβα από εσωτερική φλόγα. Δεν ανήκει σε κανέναν. Δεν ανατρέφει. Δεν σε υπηρετεί. Δεν κάνει τη θηλυκότητα «όμορφη». Την κάνει επικίνδυνη.

Αντικοινωνικές, Αντισυμβατικές, Αληθινές

Μπορεί να είναι καριερίστρια, μάνα, γερόντισσα, παιδί, λεσβία, ερωμένη, μοναχή, εργάτρια ή άνεργη. Δεν έχει ρόλο. Έχει στάση.

Η Diva Puttana είναι η φωνή που ενώνει όλες τις άλλες. Αυτή που βρίζει με χάρη και γελάει με την κρίση σας. Αυτή που επιλέγει την ατίμωση γιατί εκεί, εκεί ακριβώς, κρύβεται η ελευθερία.

Αυτές οι γυναίκες —οι «κακές», οι «ιδιότροπες», οι «ασεβείς», οι «ανέραστες», οι «χυδαίες», οι «καριερίστριες», οι «αλλοπρόσαλλες»— δεν είναι τέρατα. Είναι απλώς ολόκληρες.

Και το να είσαι ολόκληρη, σε μια κοινωνία που σε θέλει κομμάτια, είναι από μόνο του επανάσταση.

#AI#BLACK&WHITE#DIGITAL#DRAWING#EROTICHUMOR#FUMETTI#ILLUSTRATION#PARODY#PORNART#PRINTS#SCULPTURES#VINTAGE#ΘΕΜΑΤΙΚΑ#ΠΙΝΑΚΕΣ#ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΙ#ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ#ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ#ΧΑΡΑΚΤΕΣ
Read More: Ανακαλύψτε πώς ο ερωτισμός εκφράζεται μέσα από την τέχνη, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Εξερευνήστε τα έργα και τους καλλιτέχνες που αποκάλυψαν την ομορφιά και την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων.