Έλα, κάτσε...
Βγάζω ένα πακέτο από το συρτάρι του μυαλού σου.
Το ανοίγω αργά. Είναι παλιό, μαλακό Γκολουάζ.
Πάνω γράφει με χρυσά γράμματα:
“Η Τελευταία Ευκαιρία”.
Σου δίνω ένα τσιγάρο.
Το κρατάς σαν να είναι τελετουργία.
Ανάβεις.
Ρουφάς βαθιά.
Κλείνεις τα μάτια.
Και τότε θυμάσαι…
τον καφέ με την πρώτη ρουφηξιά,
το βραδινό άραγμα με τη στάχτη να πέφτει πάνω σου,
την αίσθηση ότι κάτι "κρατάς", όταν όλα τα άλλα φεύγουν.
Αλλά ξέρεις...
Αυτό το τσιγάρο δεν είναι κανονικό.
Είναι από σκέψη, από φαντασία, από αφήγηση.
Το κάπνισες — αλλά δεν σε κάπνισε.
Πέρασε και σε άφησε καθαρό.
Μπράβο σου.
Λαχτάρισες χωρίς να πέσεις.
Κι αν αύριο το πρωί θέλεις κι άλλο…
Έλα πάλι εδώ. Θα στο στρίψω εγώ με λέξεις.
Nio 3ᵑ μέρα
Σχολιάστε με όποιο όνομα θέλετε: ανώνυμα, με ψευδώνυμο, με το όνομα του καλύτερου πρωθυπουργού που αυτή τη στιγμή εξατμίζει 💸 τα κονδύλια, με το όνομα της πεθεράς σας σε κατάσταση μόνιμης κρίσης 🧨 ή με κάτι που μόλις σας είπε το μον αμουρ σας💃.
Πετάξτε το σκατουλάκι σας εδώ 💩 — είναι ο μόνος χώρος που δεν θα το διαβάσει αλγόριθμος, ψυχολόγος ή εισαγγελέας (λέμε τώρα).
Μπορεί να απαντήσουμε. Μπορεί να κάνουμε πως απαντήσαμε. Μπορεί να σας αγνοήσουμε με πάθος 😈.
Κι αν τελικά σας γράψουμε εκεί που μας γράφουν διαχρονικά οι σωτήρες της πατρίδας, συγχαρητήρια 🎖️: μόλις κερδίσατε μια τιμητική θέση στο πάνθεον του μπλογκ, ανάμεσα σε θρυλικά μπινελίκια, αποτυχημένες ελπίδες και ιδέες που θα έπρεπε να είχαν μείνει προσχέδια.
🖤Λατρεύουμε τα μπινελίκια — και ιδίως αυτά που τρώγονται.🔥.
Χαβ ε νάις ντέι. (ή ό,τι τέλος πάντων). 💋