Ευτέρπη, Φούστα και Φωνή: Η Μουσική στο Drag Show της Θεωρίας

Από τη Σονάτα στη Σοδομία: Το Λα Ματζόρε των Φύλων

Η Μελωδία ως Σεξουαλική Διαπραγμάτευση

Η Ευτέρπη με Καλσόν: Σούμπερτ, Φύλο και η Μεταμοντέρνα Στύση

Η Ευτέρπη Πάει Gay – Μουσικολογία με Λάτε και Ξυρισμένο Στήθος

:

Η μουσική χάνει την ουσία της όταν τη βλέπουμε αποκλειστικά μέσα από το φίλτρο του φύλου και της σεξουαλικότητας.

Η τέχνη δεν χρειάζεται να αποδομηθεί για να γίνει σύγχρονη ούτε να δηλώσει πολιτική ταυτότητα για να έχει αξία. Αντί να ακούμε με τα αυτιά και την ψυχή, καταλήγουμε να αναλύουμε με ετικέτες και hashtags. Και κάπου εκεί, η Ευτέρπη σηκώνει τα χέρια ψηλά — ή ίσως απλώς πάει για καφέ.

Το Ser-gei είναι μοντέρνο, μεταμοντέρνο, λαμπρό, πρωτοποριακό: η σχάση του ατόμου.
Και μέσα στη λάμψη αυτής της κουλτούρας, όπου η ταυτότητα είναι φως και ο στοχασμός γίνεται στάχτη, αντιλαμβανόμαστε ένα πράγμα:
Όποιος δεν είναι σεξουαλικά παμφάγος σήμερα είναι είτε αντιδραστικός είτε κάνει λάθος για τις ίδιες του τις στύσεις.

Είναι η νέα ηθική της ανοχής — ή της υποχρεωτικής διεύρυνσης. Αν δεν μπορείς να σκεφτείς «φετίχ» κάθε φορά που ακούς Σούμπερτ, κάτι δεν πάει καλά με την ιστορική σου συνείδηση.

Όπως, φυσικά, και το να γεννηθείς Ιβηρική κατσίκα[*] και Εσπρονσέδιος[**] σημαίνει πως, εκτός από την ελαφρά υπογονιμότητα στον τομέα της καλλιτεχνικής ευαισθησίας, δεν γεννήθηκες ούτε για να γίνεις πιανίστας. Και αυτό είναι επιστημονικά αποδεκτό. Ή έστω ερευνητικά αμφιλεγόμενο.

Ο Καημένος ο Σούμπερτ δεν Ήξερε Τι Θ' Ακολουθήσει

Queer Musicology: Η νέα avant-garde είναι drag με παρτιτούρα

Κάποτε οι μελέτες για τον Μπαχ ασχολούνταν με το κοντραπούντο.
Τώρα ασχολούνται με το κοντρασώμα.
Μια νέα σειρά τίτλων μάς οδηγεί στον μαγικό κόσμο της ομοφυλοφιλικής μουσικολογίας, με τα εξής διαμάντια:

• Piano Four-Hands: Schubert and the Performance of Gay Male Desire

• Queering the Pitch: The New Gay and Lesbian Musicology

• The Flesh of the Voice: Embodiment and the Homoerotics of Devotion in Hildegard of Bingen

• A Rule, a Dancing Boy, and the Homoerotics of Late 16th Century Italy

• The Birth of the Queen: Sodomy and the Emergence of Gender Equality in Modern Culture

...και ας μη συνεχίσουμε, γιατί αρχίζει να θυμίζει τις μεσημεριανές σειρές του Netflix.

Φυσικά, αυτά δεν είναι μυθιστορήματα της Corín Tellado. Όχι. Είναι ακαδημαϊκά έργα, θεμελιωμένα πάνω στη στέρεη βάση ότι η κάθε νότα είναι ένα φύλο, η κάθε συγχορδία μια ερωτική επιθυμία και το κάθε μείζον τόνο ένα πολιτικό σχόλιο.

Όταν η σεξουαλικότητα γίνεται μέτρο και το κοντραπούντο gender-fluid, η Μούσα της Μουσικής παθαίνει κρίση ταυτότητας.

Ο συνθέτης ως σεξουαλική οντότητα

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι πια τι έγραψε ο συνθέτης, αλλά τι ήταν ο συνθέτης.

Ήταν φουέ; Ήταν μύδι;
Ήταν cis; Ήταν bi-curious με ροπή προς τη μελωδική αυτοσυγκράτηση;

Η κλασική μουσική ανατέμνεται πλέον όχι σε αρμονίες, αλλά σε φύλα. Το φούγκα γίνεται φύλο.
Η σονάτα παίρνει το φύλο της από το άρθρο της.

Και μέσα σε όλα αυτά, η Ευτέρπη, η μουσα της μουσικής, κοιτάει από μακριά το μεταμοντέρνο ρεσιτάλ και αναρωτιέται:
«Τι σου συμβαίνει σήμερα, ω τέχνη μου; Πότε έγινες ακουστική ψυχανάλυση;»

Συμπέρασμα; Ή μάλλον, απόηχος

Δεν είναι ότι δεν χρειαζόμαστε σπουδές φύλου στη μουσική.
Είναι ότι, κάπου ανάμεσα στον Σούμπερτ και τη Σαρλότε Μπρέι, χάθηκε η μελωδία και γεννήθηκε το powerpoint.

Μήπως τελικά, όπως κάποτε έγραψε ένας άλλος συνθέτης (αν ήταν straight ή όχι, το αφήνω σε σας), η τέχνη δεν χρειάζεται σεξουαλική αποδόμηση, αλλά ψυχή και στυλ;
Γιατί —και εδώ είναι το μυστικό— το να είσαι φουέ ή μύδι, τελικά, δεν σε κάνει μουσικό. Ούτε άνθρωπο. Σε κάνει απλώς... σημείωση στο υποσέλιδο κάποιου θεωρητικού.

Η Ενσώματη Αρμονία και Άλλες Ανωμαλίες

---

Υ.Γ. Αν βρήκες αυτό το κείμενο προσβλητικό, ίσως να είσαι μέρος του προβλήματος. Αν το βρήκες ξεκαρδιστικό, καλώς ήρθες. Αν το βρήκες ενδιαφέρον, έχεις ελπίδα.

Δεν είναι κακό να μελετάμε το φύλο στη μουσική — αλλά όταν η σεξουαλικότητα γίνεται το μοναδικό κριτήριο κατανόησης της τέχνης, τότε η μουσική γίνεται φτωχότερη, όχι πλουσιότερη.

Υποσημειώσεις για το απαιτητικό κοινό

[*] Ιβηρική κατσίκα:
Σατιρικός χαρακτηρισμός που παραπέμπει σε άτομο με αναιμική καλλιτεχνική φύση, γεννημένο ίσως στη λάθος χερσόνησο, με τη ζεστασιά της Μεσογείου αλλά τη συναισθηματική καμπύλη ηλεκτροκαρδιογραφήματος. Με λίγα λόγια: κάποιος που δεν γεννήθηκε για να ερμηνεύσει ούτε την Πέμπτη του Μπετόβεν ούτε τον έρωτα της ζωής του.

[**] Εσπρονσέδιος:

Παραφθορά του ονόματος του ρομαντικού Ισπανού ποιητή José de Espronceda, εδώ χρησιμοποιείται ειρωνικά, για να περιγράψει εκείνον που θέλει απεγνωσμένα να μοιάζει ποιητής, αλλά καταλήγει καρικατούρα του ρομαντισμού:
περισσότερο μάρκετινγκ με μανδύα παρά ψυχή με ουσία.

#AI#BLACK&WHITE#DIGITAL#DRAWING#EROTICHUMOR#FUMETTI#ILLUSTRATION#PARODY#PORNART#PRINTS#SCULPTURES#VINTAGE#ΘΕΜΑΤΙΚΑ#ΠΙΝΑΚΕΣ#ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΙ#ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ#ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ#ΧΑΡΑΚΤΕΣ
Read More: Ανακαλύψτε πώς ο ερωτισμός εκφράζεται μέσα από την τέχνη, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Εξερευνήστε τα έργα και τους καλλιτέχνες που αποκάλυψαν την ομορφιά και την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων.