Αρχές του 20ού αιώνα: Οι πρώτες συμμορίες
«Εκεί κάτω στου Τελωνείου τις γωνιές, δεν έκανε κουμάντο ούτε ο διοικητής της Χωροφυλακής, μόνο ο Γιάννης ο Ψαράς με τους τρεις του μπράβους.»
Το Λιμάνι και η Αρχή του Παιχνιδιού
Αρχές του 20ού αιώνα. Ο Πειραιάς, το μεγάλο λιμάνι της Αθήνας, δεν ήταν μόνο κέντρο εμπορίου, αλλά και άντρο για κάθε λογής παρανομία: από λαθρεμπόριο και σωματεμπόριο μέχρι εκβιασμούς και τοκογλυφία.
Στις συνοικίες γύρω από την Τρούμπα, τη Δραπετσώνα και τα Καμίνια, διαμορφώνονται τα πρώτα οργανωμένα «συστήματα προστασίας». Η αστυνομία έχει περιορισμένη δύναμη, η δικαιοσύνη είναι αργή και οι “άνθρωποι της πιάτσας” παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Ο Γιάννης ο Ψαράς – Ο Πρώτος Νονός
Ένα από τα πρώτα ονόματα που φόβιζε και ενέπνεε σεβασμό ήταν ο Γιάννης ο Ψαράς (το πραγματικό του επώνυμο πιθανότατα Παπαδάκης ή Παπαδόπουλος – τα στοιχεία είναι λίγα). Ψαράς στο επάγγελμα, αλλά νυχτοκάματο έβγαζε από τα “καθαρίσματα”. Οργάνωσε μια μικρή ομάδα μπράβων με έδρα τη Πλατεία Καραϊσκάκη, και σύντομα άρχισε να προσφέρει “προστασία” σε τεκέδες, ταβέρνες και πορνεία.
Φημολογείται πως το 1918 δολοφόνησε τον Μήτσο τον Αράπη – ανταγωνιστή του στο Μανιάτικο – με ένα παλιό ιταλικό περίστροφο. Η υπόθεση "θάφτηκε" αφού μάρτυρες «έκαναν πίσω».
Οι “Καμιναδόροι” και ο Αλκοολικός Πόλεμος
Κατά τις δεκαετίες του ’20 και ’30, το λιμάνι κατακλύζεται από παράνομο αλκοόλ. Ομάδες όπως οι “Καμιναδόροι” (παρατσούκλι επειδή πουλούσαν λαθραίο οινόπνευμα στις καμινάδες του λιμανιού) συγκρούονται με την αστυνομία αλλά και μεταξύ τους.
Η δολοφονία του Σταύρου του Ρετσινά το 1932 στην οδό Κολοκοτρώνη – που τον βρήκαν με τρεις σφαίρες στην πλάτη, μέσα στο αυτοκίνητό του – θεωρείται από τις πρώτες “εκτελέσεις τύπου μαφίας” στην Ελλάδα. Δεν έγινε ποτέ σύλληψη.
Εφημερίδα "Εμπρός", 6 Μαρτίου 1932: «Φρικώδης φόνος εν τω μέσω της ημέρας – Ο υπόκοσμος εκτελεί εν ψυχρώ»
Η Τρούμπα, τα πορνεία και οι "μπιντές"
Η Τρούμπα, το “Άμστερνταμ” της Αθήνας για δεκαετίες, ήταν τότε γεμάτη καπηλειά, ουζερί, τεκέδες, χαμαιτυπεία. Εκεί, εμφανίζονται οι λεγόμενοι “μπιντές” – προστάτες που ελέγχουν τις πιάτσες με γκλομπ, λεπίδες και… χαμόγελο.
Ο Τάκης ο Λεπίδας φημολογείται πως είχε υπογράψει πάνω από 15 “συμβόλαια τιμής” για λογαριασμό πορνοτσατσών, ενώ έπαιζε χαρτιά με αστυνόμους στο πίσω δωμάτιο της ταβέρνας "Ο Λιμανίσιος".
Σχέσεις με την Πυροσβεστική, την Αστυνομία και τους Πολιτικούς
Οργανωμένες ομάδες αρχίζουν να “πληρώνουν” σε είδος: πληροφορίες, εξυπηρετήσεις, μίζες. Το 1935, ο διοικητής Ασφαλείας Πειραιώς κατηγορείται ότι “έκανε τα στραβά μάτια” σε κυκλώματα σωματεμπορίας, αλλά μετατίθεται και η υπόθεση θάβεται.
Σκοτεινό Τέλος
Το 1939, με τις πρώτες ενδείξεις πολέμου και την αυστηροποίηση των καθεστώτων (δικτατορία Μεταξά), πολλοί «νονοί» εξαφανίζονται ή περνούν “σε σύνταξη”. Ο Γιάννης ο Ψαράς, σύμφωνα με μαρτυρίες, "πέθανε από καρδιά" στο Καραϊσκάκη – αν και άλλοι λένε ότι βρέθηκε μαχαιρωμένος στον Κεραμεικό, δίπλα σε έναν κάδο.
0 Μας δωσαν το χρονο τους :
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !