Ουτοπία ή απλά ένα μακροσκελές αφήγημα

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια

Ένα Ατελείωτο Θρίλερ με Ανατροπές 

Ποιος χρειάζεται τη "Βασιλική Οικογένεια" όταν έχουμε τον πολιτικό κόσμο στην Ελλάδα; Τα τελευταία 10 χρόνια μας πρόσφεραν άπειρες "εκπλήξεις", από οικονομικές κρίσεις μέχρι... υπερβολικά πολλές υποσχέσεις αλλαγής που ήταν τόσο ανατρεπτικές όσο ένα φλιτζάνι καφές το πρωί (στην ουσία τίποτα νέο). Αν η Ελλάδα ήταν ταινία, το μόνο που θα έλειπε ήταν ο Βαν Ντάμ να μας σώσει από το επόμενο πολιτικό χάος!

ΣΥΡΙΖΑ

Το Κόμμα που Υποσχέθηκε Επανάσταση και Κατέληξε σε Δαγκωμένο Κέικ Λιτότητας

Αχ, ο ΣΥΡΙΖΑ... εκείνοι οι "ήρωες" που μας έλεγαν "Εμπρός, να καταργήσουμε τα μνημόνια και να φέρουμε την αλήθεια στην Ελλάδα". Και φυσικά, αφού ονειρεύτηκαν την κοινωνική δικαιοσύνη με μία μπάλα από χρυσό, κατέληξαν να υπογράψουν το μεγαλύτερο μνημόνιο της Ευρώπης, αφήνοντάς μας όλους να ψάχνουμε τα κλειδιά για την έξοδο! Οι ψηφοφόροι φυσικά τους ευχαρίστησαν για την "πολιτική πρωτοπορία", δίνοντάς τους την ευκαιρία να αναγνωρίσουν ότι "καταφέραμε την υπέρτατη ήττα", και φυσικά, άφησαν πίσω τους την "επανάσταση" σε έναν καλά οργανωμένο χαοτικό... λογαριασμό.

Η Πολιτική του "Ο Τσίπρας δεν έκανε λάθη, αλλά αν έκανε, είναι επειδή δεν ήμασταν έτοιμοι για την ιστορία"

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συγχώρεσε κανένα λάθος του; Μα, προφανώς, γιατί όταν υπογράφεις το τρίτο μνημόνιο, χρειάζεσαι 3 χρόνια για να καταλάβεις ότι τελικά έπρεπε να ζητήσεις συγγνώμη από όλους μας. Η στάση του; "Συγνώμη; Όχι, εμείς απλά εφαρμόσαμε τις καλύτερες αντιφάσεις της πολιτικής μας, που αν τις σκεφτούμε ξανά, θα τις αποδεχθούμε σαν πολιτικό επίτευγμα". Και ειλικρινά, ποιος χρειάζεται την αυτοκριτική όταν μπορείς να εφεύρεις την έννοια της «αναγκαιότητας» για την Ελλάδα;

Νέα Δημοκρατία-Η Πολιτική Σταθερότητα και το Ματς Χωρίς Οπαδους

Και έτσι, στην άλλη γωνία του πολιτικού ρινγκ, η Νέα Δημοκρατία παρουσιάζεται ως ο σωτήρας της χώρας. Ναι, αυτή η ίδια παράταξη που πήρε τις "αμαρτωλές" μνημονιακές παραδόσεις και τις έκανε... πιο «ευχάριστες». Πόσα σκάνδαλα; Πόσες τραγωδίες στα Τέμπη; Πόσα «καλά» νέα που μας κρατάνε ήρεμους (ή μήπως κοιμόμαστε;) με τη φράση "όλα υπό έλεγχο". Α, και μην ξεχνάμε την ιδεολογία της ΝΔ, που είναι τόσο "στρατηγική" όσο να κοιτάς το ταβάνι και να λες "είναι όμορφο, αλλά το υπόλοιπο δωμάτιο χρειάζεται ανακαίνιση."

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ Πελαγοδρομούσε, η Νέα Δημοκρατία Εισέπραττε την Πολιτική Κανονικότητα

Γιατί η Νέα Δημοκρατία συγχωρείται ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ όχι; Μα, γιατί η κοινωνία μας έχει κουραστεί να ακούει φιλόδοξες υποσχέσεις! "Σταθερότητα", λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενώ εμείς, οι πολίτες, κοιτάμε το εκλογικό σύστημα και αναστενάζουμε: "Ποιος είναι ο πολιτικός που θα φέρει την αλλαγή όταν όλοι απλά παίζουν κρυφτό με τις υποσχέσεις τους;"

Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε πάψει να θέλουμε την αλλαγή, γιατί το μόνο που μας χρειάζεται είναι μια ωραία "σταθερή" θέση στον καναπέ της αβεβαιότητας, ενώ περιμένουμε τον επόμενο ηγέτη που θα μας πει πάλι ότι "θα είναι καλύτερα την επόμενη φορά" — και, φυσικά, θα μας αφήσει με τις μισές υποσχέσεις στο τέλος.

Νέα Δημοκρατία 

 Η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήρθαν με την υπόσχεση της «σταθερότητας και της ανάπτυξης». Και πράγματι, αν «σταθερότητα» σημαίνει να παραμένεις καρφωμένος στην ίδια θέση, κοιτάζοντας τα σκάνδαλα να συσσωρεύονται γύρω σου χωρίς να κάνεις τίποτα, τότε ναι, έχουν πετύχει την απόλυτη σταθερότητα! Από τις υποκλοπές μέχρι την τραγωδία στα Τέμπη, και φυσικά την ατελείωτη πανδημία σκάνδαλων, αυτοί παραμένουν στην εξουσία. Γιατί; Δύο λόγοι:

Η απογοήτευση από τις εναλλακτικές λύσεις.

Το ρεκόρ της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα είναι μια επανάληψη του ίδιου καταθλιπτικού παιχνιδιού. Έχουν καταφέρει να είναι τόσο αποκομμένοι από την πραγματικότητα, που είναι σαν να μιλάμε για εξωγήινους. Ο λαός προτιμά το «κακό που ξέρει» γιατί το «καλό που δεν ξέρει» είναι σαν τον «Άγνωστο Στρατιώτη» – δεν τον έχουμε δει ποτέ!

Η αίσθηση της πολιτικής συνέχεια και της σταθερότητας

Αν η «σταθερότητα» σημαίνει να συνεχίζουμε να σκάβουμε τον ίδιο λάκκο για χρόνια, τότε αυτή η κυβέρνηση κάνει τον καλύτερο φτυάρι. Μπορεί το κράτος να καταρρέει μπροστά μας, αλλά τουλάχιστον ξέρουμε ποιος είναι υπεύθυνος. Και όταν το «κακό» γίνεται αποδεκτό ως «καλό», τότε έχουμε περάσει στο «τραγούδι της αδράνειας».

Το πιο τρομακτικό; Όταν αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος συνεχίζει να υποστηρίζει την κυβέρνηση, ακόμα κι όταν τα σκάνδαλα τους στοιχειώνουν, η απάντηση είναι απλή: Δεν έχουν άλλη επιλογή. Και ας μην κοροϊδευόμαστε, ο κόσμος μάλλον έχει βαρεθεί να προσπαθεί να βρει την έξοδο από αυτό το πολιτικό κλουβί!

Ψυχολογία της ψήφου 

 Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα δεν ξεκίνησε τώρα. Είναι βαθιά ριζωμένη από τα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν η «αναπτυξιακή» περίοδος δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα μεγάλο πάρτι για τους λίγους, με τα χρήματα του λαού να αναστενάζουν. Η απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα είναι σαν τη σαλάτα που παραμένει στον πάγκο για μέρες και τελικά πετάγεται – όλοι ξέρουμε ότι είναι χαλασμένη, αλλά δεν την πετάμε γιατί «κρίμα είναι».

Ο κόσμος έχει βαρεθεί να αναζητά την αλλαγή, γιατί η μόνη αλλαγή που υπάρχει είναι η αλλαγή του καναπέ από την τηλεόραση στην καφετέρια. Όλοι έχουμε κουραστεί να προσπαθούμε, και η καλύτερη «λύση» φαίνεται να είναι να μην προσπαθούμε καθόλου. Αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι, τουλάχιστον έχουμε την «ασφάλεια» του να παραμείνουμε στην ίδια ακριβώς θέση!

Η αναζήτηση της «οικειότητας» και της ασφάλειας

Ο εκλογέας στην Ελλάδα δεν ψάχνει για κάτι καλύτερο. Δεν τον νοιάζει το μέλλον, τον νοιάζει να μην ξυπνήσει το πρωί και βρει τα πάντα γκρεμισμένα γύρω του. Όλοι γνωρίζουμε ότι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τα ίδια ακριβώς άλογα στο ίδιο καρουζέλ, αλλά ποιος νοιάζεται όταν το καρουζέλ είναι φωτισμένο και όλοι έχουμε γίνει φίλοι με τα άλογα; Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη, γιατί τουλάχιστον τα λάθη είναι γνωστά. Και γιατί να το ρισκάρουμε με κάτι καινούργιο, όταν τα «παλιά» είναι τόσο… «οικεία»;

Η μη αναγνώριση της πολιτικής δύναμης της ψήφου

Ο κόσμος έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί ότι η ψήφος του δεν έχει κανένα νόημα. Είναι σαν να δίνεις την τελευταία φέτα ψωμί σε κάποιον που είναι ήδη χορτάτος και περιμένεις ευχαριστώ. Ναι, η απογοήτευση είναι τόσο βαθιά που ο κόσμος δεν πιστεύει πια ότι η ψήφος του μπορεί να αλλάξει κάτι. Δεν είναι θέμα άγνοιας, είναι θέμα καθαρής απογοήτευσης.

 Η πολιτική έχει γίνει μια ατέρμονη ανακύκλωση από την οποία όλοι προσπαθούν να αποφύγουν τη συμμετοχή, γιατί «ποιος ο λόγος;» Στο τέλος, η πολιτική δεν είναι κάτι που κάνουμε για να βελτιώσουμε την κοινωνία. Είναι κάτι που κάνουμε για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε και να κρατήσουμε τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο ήρεμα. Αλλά αυτό, φυσικά, είναι το πρώτο βήμα προς την καταστροφή.

Ο ρόλος των ΜΜΕ και της κοινωνικής επιρροής

Είναι άξιο απορίας πώς τα ΜΜΕ έχουν καταφέρει να πείσουν τον κόσμο ότι η αδράνεια είναι καλή, η διαφθορά είναι φυσιολογική και τα σκάνδαλα είναι απλά «μικροπροβλήματα». Το σύστημα προσαρμόζει την κοινωνία στο «εύκολο» και το «γνωστό», γιατί το εύκολο είναι το μόνο που μπορεί να καταναλωθεί χωρίς πόνο. Οι πολιτικοί βρίσκονται σε μια συνεχή παρτίδα μαγειρικής με τα ΜΜΕ, όπου όλοι χτίζουν το «πιάτο» της διαφθοράς με λίγη πολιτική λιπαρότητα για να φανεί «νόστιμο». Όλα αυτά τα σκάνδαλα, η «πόλωση» και οι εκκωφαντικοί θόρυβοι απλώς κάνουν τον λαό να «σφυρίζει αδιάφορα». Αν αυτό δεν είναι το πιο αποτελεσματικό εργαλείο πολιτικού χειρισμού, τότε τι είναι;

Η αποδοχή της σταθερότητας του "γνωστού" ως σωτηρία

Η αποδοχή της παρακμής σαν κανονικότητα είναι το καλύτερο κόλπο που έπαιξε ποτέ το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα. Όταν έχεις μάθει να ζεις με το «κακό» για τόσο καιρό, αρχίζεις να το θεωρείς και «καλό». Γιατί να το αλλάξεις; Η σταθερότητα του «όλα μένουν όπως είναι» είναι πιο ανακουφιστική από την αβεβαιότητα του «μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο» – γιατί το δεύτερο είναι απλά τρομακτικό. Καλύτερα να βυθιστείς σιγά-σιγά στο βάλτο από το να το ρισκάρεις με μια ξαφνική αλλαγή που μπορεί να βγάλει και τον τελευταίο σου πόρο.

Η γκρίνια χωρίς δράση: Η ψευδής ικανοποίηση της αναμονής

Είναι τόσο απλό να γκρινιάζεις. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για να το καταφέρεις. Η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε μια χώρα όπου η γκρίνια έχει γίνει τέχνη και η πολιτική απραξία το αγαπημένο χόμπι όλων. Όλοι ξέρουμε ότι η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα σωστά, αλλά τι να κάνουμε; Απλώς θα περιμένουμε, θα πιούμε τον καφέ μας και θα τα λέμε στον καναπέ, γιατί αν το πάμε παρακάτω, θα πρέπει να αγωνιστούμε. Και το να αγωνιστείς είναι κουραστικό και επικίνδυνο. Όσο καλύτερα το λέμε, τόσο καλύτερα νιώθουμε ότι κάναμε κάτι για να αλλάξουμε τον κόσμο. Μια καλά ειπωμένη γκρίνια είναι σχεδόν σαν δράση, σωστά;

Η αδυναμία να ξεπεράσουμε την ατομική και συλλογική αδράνεια

Ο μεγαλύτερος εχθρός της αλλαγής στην Ελλάδα δεν είναι η κυβέρνηση, οι ολιγάρχες ή οι εξωτερικές επιρροές. Είναι η αδράνεια. Έχουμε φτάσει σε σημείο όπου κανείς δεν περιμένει τίποτα πια. Η κοινωνία έχει βαρεθεί να προσπαθεί να αλλάξει το κατεστημένο γιατί ξέρει ότι είναι χαμένος χρόνος. Η απογοήτευση είναι τόσο βαθιά, που κάθε προσπάθεια για αντίσταση είναι απλώς μια ψευδαίσθηση του παρελθόντος, ένα παιχνίδι που κανείς δεν θέλει να παίξει. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο τις αποτυχίες, αλλά παραμένει προσκολλημένος στη νοοτροπία του «δεν γίνεται να γίνει κάτι». Και αυτή η αίσθηση είναι όλη η πολιτική μας στρατηγική.

Η αποδοχή της παρακμής ως κανονικότητα

Τα παλαιά πολιτικά πρόσωπα στην Ελλάδα είναι σαν τον καφέ που παραμένει κρύος στον καναπέ: πάντα εκεί, πάντα ανοιχτός, αλλά ποτέ να μην προσφέρει τίποτα νέο. Οι «ολιγάρχες» έχουν παίξει το παιχνίδι τους τόσο καλά, που το πολιτικό σύστημα έχει γίνει δικό τους. Μπορεί να μην το βλέπουμε, αλλά το «σύστημα» δουλεύει για αυτούς. Οι πολίτες δεν έχουν πια φωνή – δεν έχουν την ενέργεια ούτε να αντιδράσουν. Γιατί; Γιατί η αποδοχή της παρακμής έχει γίνει μια κανονικότητα και αυτό το «κακό» είναι το μόνο που καταλαβαίνουμε.

Η πολιτική κουλτούρα της αδράνειας και της απογοήτευσης κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη. Γιατί να ανησυχείς όταν όλα παραμένουν όπως είναι; Άλλωστε, «όλα θα πάνε καλά» αν μείνουμε στο ίδιο σημείο και επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Το πολιτικό παιχνίδι είναι στα χέρια των ολίγων και το ξέρουμε καλά, αλλά ο κόσμος απλά λέει «τι να κάνουμε;». Και έτσι, συνεχίζουμε να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο.

Η πολιτική παραίτηση και η υποταγή στην αδράνεια

Η παραίτηση είναι το πιο «εύκολο» πράγμα στον κόσμο. Αν δεν προσπαθήσεις, δεν απογοητεύεσαι, και αυτό το κάνουν όλοι. Δεν υπάρχει αντίσταση, δεν υπάρχει διεκδίκηση για κάτι καλύτερο. Όλοι προτιμούν να κάθονται και να αποδέχονται τη μοίρα τους, γιατί να ξοδεύουν ενέργεια για να αλλάξουν το κατεστημένο όταν ξέρουν ότι το «σύστημα» θα τους παρατήσει για ακόμα μία φορά; Το σύστημα δουλεύει υπέρ των ολίγων και τα ΜΜΕ το κάνουν να φαίνεται ότι όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να νιώθουν ευτυχισμένοι με τα ψίχουλα. Πολιτική αλλαγή; Δεν υπάρχει περίπτωση. Απλώς παρακολουθούμε από τον καναπέ.

Η αίσθηση του "δε γίνεται να γίνει κάτι"

Ας το παραδεχτούμε. Ο λαός της Ελλάδας έχει φτάσει σε σημείο να πιστεύει ότι η πολιτική του αλλαγή είναι αδύνατη. Κάθε εκλογική αναμέτρηση είναι απλώς ένα θεατρικό παιχνίδι, όπου όλοι ξέρουμε το τέλος – πάντα θα είναι το ίδιο, πάντα θα είναι οι ίδιοι. Και οι άνθρωποι, αντί να αντισταθούν, αποδέχονται ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Εντάξει, έχουμε απογοητευτεί, αλλά καλύτερα να μην προσπαθήσουμε για αλλαγή. Ας αφήσουμε τους «ολιγάρχες» να κάνουν τη δουλειά τους και εμείς θα συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε από τον καναπέ, γιατί ποιος έχει την ενέργεια για κάτι περισσότερο;

Το μέλλον και η ανάγκη για νέες μορφές αντίστασης

Το μέλλον μας; Όσο το αφήνουμε στα χέρια αυτών που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνία, δεν έχουμε μέλλον. Για να υπάρξει κάποια αλλαγή, πρέπει να ξυπνήσουμε από αυτή την αδράνεια και να αντισταθούμε, όχι με γκρίνια, αλλά με δράση. Όμως, ποιος θα το κάνει; Όταν έχουμε τόση απογοήτευση, το μόνο που μας μένει είναι να επαναλαμβάνουμε τη συνήθεια του «τίποτα δεν αλλάζει». Κανείς δεν πιστεύει ότι η αλλαγή είναι εφικτή, και όσο αυτό συνεχίζεται, η μόνη πολιτική μας πράξη είναι να γκρινιάζουμε και να αποδεχόμαστε την παρακμή ως «κανονικότητα».

Ο ρόλος των ΜΜΕ και της κοινωνικής επιρροής

Η επιρροή των ΜΜΕ στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης είναι καταλυτική, και τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συνεχής προώθηση του "πόλωσης" και της "μαζικής ενημέρωσης", η οποία στρέφει την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Το ίδιο το εκλογικό σώμα συχνά διαμορφώνεται από την εικόνα των κομμάτων και των ηγετών που προβάλλονται ως "σωτήρες" ή "υπεύθυνοι" της πολιτικής κατάστασης. Αυτή η πορεία της ενημέρωσης επηρεάζει την πολιτική συνείδηση, διευκολύνοντας τη διαχείριση του λαού με όρους επικοινωνίας και marketing παρά με όρους ουσιαστικής πολιτικής αλλαγής.

 
Ο εκλογικός λαός, κατά τη γνώμη μου, βιώνει μια ψυχολογική παγίδα: από τη μία είναι γεμάτος απογοήτευση και θυμό για την κατάσταση, αλλά από την άλλη δεν έχει την πλήρη βεβαιότητα ή την εμπιστοσύνη ότι η αλλαγή που επιθυμεί μπορεί να υλοποιηθεί μέσω της πολιτικής του πράξης (της ψήφου του). Έτσι, αποδέχεται μια κατάσταση που γνωρίζει καλά, ακόμη κι αν είναι επώδυνη, παρά την αβεβαιότητα και την απογοήτευση που αυτή φέρνει.

Η αποδοχή της σταθερότητας του "γνωστού" είναι για τον πολίτη πιο εύκολη και λιγότερο ψυχολογικά επώδυνη από την ανατροπή και το ρίσκο της αβεβαιότητας που φέρνει η αλλαγή.

Το αίσθημα της ασφάλειας ειναι παραμύθι

Το αίσθημα της ασφάλειας δεν είναι απλώς παραμύθι, είναι κιόλας μια πλαστή αίσθηση που δημιουργείται από την ίδια την πολιτική και οικονομική κατάσταση: το "όλα θα πάνε καλά, αν μείνουμε όπως είμαστε". Αλλά στην πραγματικότητα, οι πολίτες αισθάνονται εγκλωβισμένοι σε έναν φαύλο κύκλο, που τους εμποδίζει να σηκώσουν το βάρος και να αντιδράσουν.

Η γκρίνια χωρίς δράση: Ψευδής ικανοποίηση της αναμονής

Ο λαός έχει μάθει να γκρινιάζει, και το χειρότερο είναι ότι αυτό του φτάνει. Υπάρχει ένα είδος πολιτικής κόπωσης που συνοδεύει την ανικανότητα για δράση. Η γκρίνια, αν και έντονη και συχνά δίκαιη, δεν συνοδεύεται από κάποια ουσιαστική διεκδίκηση. Είναι σαν να έχουμε γίνει μια κοινωνία που εξαντλεί όλη τη δύναμή της στην καταγγελία και την κριτική, αλλά ποτέ δεν προχωρά σε συντονισμένες, πραγματικές κινήσεις αντίστασης. Και το χειρότερο; Η συνήθεια αυτής της γκρίνιας έχει ενσωματωθεί τόσο βαθιά στην κουλτούρα που οι πολίτες αρκούνται στο να λένε "είναι όλοι το ίδιο", και σπάνια προχωρούν σε πραγματική δράση.

Η αδυναμία να ξεπεράσουμε την ατομική και συλλογική αδράνεια

Η πολιτική αδράνεια στην Ελλάδα είναι ένα βαθύ ψυχολογικό εμπόδιο. Ο κόσμος έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου θεωρεί ότι η αντίσταση είναι αδύνατη, και γι' αυτό αποφασίζει να μείνει στο περιθώριο. Έχουμε καλλιεργήσει την ιδέα ότι "τα πράγματα δεν αλλάζουν", και αυτή η νοοτροπία τροφοδοτεί την αδράνεια. Η αντίσταση και η ενεργή συμμετοχή απαιτούν ψυχική και πολιτική ενέργεια, και όταν δεν υπάρχει η αίσθηση ότι αυτή η ενέργεια μπορεί να φέρει αποτελέσματα, πολλοί αποφασίζουν να παραμείνουν θεατές.

Μια μαζική διαμαρτυρία ή μια αντίσταση μπορεί να φαντάζει ανώφελη όταν όλα γύρω σου δείχνουν ότι η πολιτική είναι μια σφαίρα για λίγους, όπου οι "ολιγάρχες" αποφασίζουν και οι πολίτες απλά υπακούν στις αποφάσεις τους. Και αυτή η αίσθηση της ανικανότητας να αλλάξεις κάτι δημιουργεί μια τεράστια απογοήτευση.

Η αίσθηση του "δε γίνεται να γίνει κάτι"

Με τους πολίτες να ξαναψηφίζουν τα ίδια πρόσωπα, παρά τα σκάνδαλα και τις αποτυχίες, είναι ένα φαινόμενο που το βλέπουμε σε πολλές κοινωνίες, και είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος να προσφέρει πραγματικές εναλλακτικές. Ο κόσμος έχει μάθει ότι, αν το υπάρχον σύστημα δεν προσφέρει λύσεις, τότε κανένα άλλο σύστημα δεν θα το κάνει. Έτσι, έρχονται σε σημείο να θεωρούν τη σταθερότητα – ακόμα κι αν είναι κακή – καλύτερη από την αβεβαιότητα που συνοδεύει την ανατροπή.

Το πρόβλημα είναι ότι, όταν οι πολίτες δεν αισθάνονται ότι μπορούν να εκφραστούν συλλογικά ή να δώσουν λύσεις που δεν είναι βραχυπρόθεσμες, αποδέχονται τον "διάβολο που γνωρίζουν" παρά την πιθανότητα να δουν κάτι νέο, έστω και αν αυτό είναι πιο ριψοκίνδυνο.

Η αποδοχή της παρακμής σαν κανονικότητα

Οι "ολιγάρχες" παίζουν μπάλα μόνοι τους γιατί έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα σύστημα που τους ευνοεί – από τα ΜΜΕ που προπαγανδίζουν υπέρ τους, μέχρι τις πολιτικές που προστατεύουν τα συμφέροντά τους. Αυτοί οι "παίκτες" δεν φοβούνται τον λαό, γιατί ξέρουν ότι η πολιτική κουλτούρα της αδράνειας και της απογοήτευσης τους προστατεύει. Όταν οι πολίτες βλέπουν ότι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν κάνει τη ζωή τους μίζερη συνεχίζουν να έχουν εξουσία, νιώθουν ανίσχυροι να αντιδράσουν, και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο για την κοινωνία: η αποδοχή της παρακμής ως κανονικότητας.

Αυτό όμως δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Είναι ένα σύμπτωμα της παγκόσμιας κρίσης των δημοκρατικών συστημάτων, όπου η πραγματική εξουσία περνά στα χέρια των λίγων, και οι πολίτες συχνά καταλήγουν να ψηφίζουν παλαιά πρόσωπα και ιδέες, χωρίς να έχουν πειστεί ότι υπάρχει κάποια άλλου είδους πολιτική επιλογή.

 
Η πολιτική παραίτηση και η υποταγή στην αδράνεια είναι τα πιο καταστροφικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Η μη αντίσταση δεν είναι απλώς αποτέλεσμα της έλλειψης κινητοποίησης, αλλά και του φόβου ότι οποιαδήποτε αλλαγή δεν θα φέρει πραγματική βελτίωση. Όταν ο λαός έχει γίνει θεατής του δικού του μέλλοντος, δεν υπάρχει ελπίδα για μαζική ανατροπή, γιατί ο καθένας νιώθει ότι είναι μόνος του στον αγώνα.

Η μοναδική διέξοδος είναι η συλλογική συνειδητοποίηση ότι η αλλαγή είναι δυνατή, και μόνο μέσω της συλλογικής δράσης – όχι της γκρίνιας ή της πολιτικής ανυπαρξίας – μπορεί να υπάρξει πραγματική μεταρρύθμιση. Αλλά για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, πρέπει να σπάσουμε την ψυχολογία του "δε γίνεται" και να δημιουργήσουμε νέους θεσμούς και κινήματα που να πιστεύουν στην αληθινή πολιτική αλλαγή, όχι ως ιδέα, αλλά ως πράξη.

Νέα πολιτικά πρόσωπα

Το πρόβλημα στην Ελλάδα, και σε πολλές άλλες χώρες, είναι ότι η πολιτική σκηνή κυριαρχείται από τα ίδια πρόσωπα ή τα ίδια πολιτικά στελέχη που ανακυκλώνονται, ακόμα κι όταν αποτυγχάνουν ή προκαλούν το αίσθημα της αδικίας στον λαό. Η έλλειψη νέων και αυθεντικών πολιτικών προσώπων, που να ενσαρκώνουν τη δημοκρατία και τις αξίες της κοινωνίας, είναι ένας από τους βασικούς λόγους που οι πολίτες δεν νιώθουν ότι μπορούν να εμπιστευτούν τη διαδικασία ή να ελπίζουν σε πραγματική αλλαγή.

Η πολιτική "ανακύκλωση" και η απουσία νέων προσώπων

Η ελληνική πολιτική σκηνή, όπως και σε άλλες χώρες, είναι εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση πολιτικής ανακύκλωσης. Τα ίδια πρόσωπα ή πρόσωπα που έχουν σχέση με τα μεγάλα συμφέροντα και τις "παραδοσιακές" πολιτικές οικογένειες, παραμένουν στον αφρό. Ο λαός βλέπει συνεχώς τα ίδια πρόσωπα, τις ίδιες συζητήσεις, τα ίδια λάθη, και αυτό δημιουργεί μια αίσθηση αδιεξόδου και ματαίωσης.

Αυτό που λείπει είναι μια νέα γενιά πολιτικών που να είναι αφοσιωμένοι στο συμφέρον του λαού και όχι στα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων ή των οικονομικών λόμπι. Οι νέοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να φέρουν τη φρεσκάδα και την ανανέωση στη πολιτική σκηνή είτε φεύγουν στο εξωτερικό, είτε απογοητεύονται και αποσύρονται από τη διαδικασία, γιατί αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει χώρος για αυθεντική πολιτική αλλαγή στο υπάρχον σύστημα.

Η εξουσία ως "εντολοδόχος" της Δύσης και των ΗΠΑ

Η σημερινή εξουσία στην Ελλάδα – και όχι μόνο, αλλά και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες – είναι σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούμενη από εξωτερικά συμφέροντα. Το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ την καθιστά εν μέρει "δορυφόρο" των ΗΠΑ και της Δύσης, ειδικά όταν πρόκειται για στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα. Η πολιτική ανεξαρτησία του κράτους έχει περιοριστεί, και πολλές από τις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης φαίνονται να ακολουθούν τις κατευθύνσεις που δίνονται από εξωτερικούς παράγοντες.

Αυτό αποδεικνύεται από τις συνεχείς υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των δανειστών, τις στρατηγικές συνεργασίες που προκύπτουν κυρίως για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα άλλων κρατών, και τις πολιτικές που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματική ανάγκη του λαού. Το οικονομικό και πολιτικό σύστημα μοιάζει να είναι όμηρος εξωτερικών πιέσεων, γεγονός που δημιουργεί την αίσθηση ότι η πολιτική ανεξαρτησία είναι μια ψευδαίσθηση.

Η κοινωνία εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο αδράνειας

Αυτός ο φαύλος κύκλος – η έλλειψη νέων και αυθεντικών πολιτικών προσώπων και η υποταγή της κυβέρνησης στις εξωτερικές επιρροές – τροφοδοτεί την αδράνεια στην κοινωνία. Η απογοήτευση από την πολιτική και η αίσθηση ότι το παιχνίδι είναι στημένο (είτε με την υποστήριξη των εξωτερικών παραγόντων είτε από τα συμφέροντα των ολιγαρχών) προκαλούν αίσθημα αδυναμίας και πολιτικής απογοήτευσης. Ο λαός βλέπει ότι ό,τι κι αν κάνει, το πολιτικό σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει δραστικά.

Επιπλέον, αυτή η "εξωτερική υποδούλωση" ενισχύεται από την απουσία πραγματικής διαφάνειας και συμμετοχής. Η ελληνική κοινωνία συχνά αντιμετωπίζει την πολιτική ως κάτι που δεν την αφορά άμεσα – ή ως κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει. Το αίσθημα της αδυναμίας να επηρεάσει το πολιτικό μέλλον της χώρας δημιουργεί την αίσθηση ότι η "παράδοση" της εξουσίας στους υπάρχοντες πολιτικούς παράγοντες είναι αναπόφευκτη.

Το μέλλον και η ανάγκη για νέες μορφές αντίστασης

Ουσιαστικά, αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι η ανάγκη για έναν "πολιτικό και κοινωνικό εκκολαπτήριο". Ο λαός πρέπει να αναγνωρίσει ότι μπορεί να υπάρξει ελπίδα και αλλαγή, αλλά όχι μέσω της πολιτικής των ίδιων και των ίδιων προσώπων. Η εξουσία πρέπει να πάει ξανά στα χέρια των πολιτών και όχι στα χέρια των πολιτικών που είναι πιο διατεθειμένοι να ακολουθήσουν τις εντολές εξωτερικών παραγόντων παρά να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του λαού τους.

Η δημιουργία νέων κινημάτων, πολιτικών προσώπων και δομών είναι απαραίτητη για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο. Η αντίσταση δεν μπορεί να είναι μόνο πολιτική, αλλά και κοινωνική και πολιτιστική. Μόνο όταν δημιουργηθούν νέες συμμαχίες, νέα κινήματα και νέοι ηγέτες που πραγματικά εκπροσωπούν τον λαό και όχι το κατεστημένο, θα μπορέσουμε να δούμε την αλλαγή.

Για να συμβεί αυτό, η κοινωνία πρέπει να κατανοήσει ότι η αλλαγή δεν θα έρθει από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, αλλά από την ίδια την ενεργοποίηση και συμμετοχή της στην πολιτική διαδικασία.

Το αίσθημα της ασφάλειας ως παραμύθι

Το αίσθημα της «ασφάλειας» είναι το πιο μεγάλο παραμύθι που έπαιξε ποτέ το πολιτικό σύστημα. Ο κόσμος έχει μάθει να φοβάται την αλλαγή και να θεωρεί το «γνωστό» ως το πιο ασφαλές. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι η «ασφάλεια» που προσφέρουν οι κυβερνήσεις είναι μια ψευδαίσθηση. Στην πραγματικότητα, αυτό που τους προσφέρουν είναι μια σκηνοθετημένη «ηρεμία» που τους επιτρέπει να συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται τους πολίτες χωρίς καμία συνέπεια. Αλλά ποιος νοιάζεται; Αφού όλα παραμένουν τα ίδια, το μόνο που χρειάζεται είναι να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε την κακοκαιρία από τον καναπέ και να λέμε «θα περάσει»!

Η πολιτική "ανακύκλωση" και η απουσία νέων προσώπων

Στην Ελλάδα, η πολιτική σκηνή είναι σαν τον ίδιο παλιό δίσκο που κολλάει στην ίδια γραμμή και παίζει ασταμάτητα τις ίδιες πολιτικές φιγούρες. Πόσα χρόνια θα χρειαστούμε για να καταλάβουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν πρόκειται ποτέ να φέρουν την αλλαγή; Η πολιτική ανακύκλωση είναι το νέο μαύρο στην ελληνική κοινωνία. Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες αποτυχίες και οι ίδιες ελπίδες που δεν θα εκπληρωθούν ποτέ. Η ανανέωση είναι σαν να περιμένουμε να βρέξει λεφτά από τον ουρανό. Κάθε φορά που λέμε «αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά», κάνουμε την ίδια επανάληψη σε μια άθλια πολιτική παράσταση.

Η εξουσία ως εντολοδόχος της Δύσης

Το μόνο που απομένει στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι το θέαμα που παρουσιάζεται στους υπόλοιπους «παίκτες» της Δύσης. Η Ελλάδα δεν είναι πια χώρα με ανεξάρτητη πολιτική βούληση, αλλά μια χώρα που χορεύει στο ρυθμό των συμφερόντων των ΗΠΑ και της Ε.Ε. Και το πιο αστείο είναι ότι όλοι το ξέρουν! Το όνειρο της «πολιτικής ανεξαρτησίας» έχει γίνει όνειρο θερινής νυκτός και οι πολιτικοί συνεχίζουν να παίζουν το παιχνίδι τους χωρίς να έχουν καν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό.

Η κοινωνία εγκλωβισμένη στον φαύλο κύκλο

Η κοινωνία της Ελλάδας είναι τόσο απογοητευμένη που δεν τολμά ούτε να ελπίζει. Έχουν δεχτεί την πολιτική ήττα ως καθημερινότητα και το μόνο που τους απομένει είναι να αναρωτιούνται γιατί το «σύστημα» δεν τους υπηρετεί πια. Αν τους ρωτήσεις αν θέλουν αλλαγή, θα σου πουν «κι αν δεν είναι καλύτερα, τι να το κάνουμε;». Αν τους ρωτήσεις για το μέλλον, θα σε κοιτάξουν σαν να τους ρωτάς για το αποτέλεσμα ενός αγώνα που γνωρίζουν ήδη. Και έτσι, σε έναν φαύλο κύκλο απογοήτευσης και αδράνειας, συνεχίζουν να «στριφογυρίζουν» γύρω από τις ίδιες παλιές αποτυχίες.

Η αποδοχή της παρακμής ως κανονικότητα

Η αλήθεια είναι απλή: η παρακμή έχει γίνει το νέο «κανονικό». Όταν οι άνθρωποι συνεχώς επιβραβεύουν την αποτυχία με την αποδοχή, τότε κάθε μέρα μας φαίνεται «κανονική». Δεν είναι τυχαίο ότι τα ίδια πρόσωπα που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση παραμένουν στην εξουσία. Γιατί να τους σταματήσει κάποιος; Όταν το σύστημα που σε κρατάει αιχμάλωτο είναι τόσο βολικό, γιατί να το αλλάξεις; Και όποιος τολμά να μιλήσει για αλλαγή είναι απλώς ένας ρομαντικός ή ένας τρελός. Η παρακμή είναι ασφαλής, γιατί την ξέρουμε.

Η κοινωνία ως θεατής της ιστορίας

Και εδώ φτάνουμε στο πιο ωραίο κομμάτι: οι πολίτες είναι θεατές της δικής τους κατάρρευσης. Δεν συμμετέχουν, δεν αντιδρούν και το μόνο που κάνουν είναι να παρακολουθούν το θέατρο της αδικίας να παίζεται μπροστά τους. Τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες αποτυχίες, και κάθε φορά λέμε «μπορεί την επόμενη φορά». Αλλά είναι πάντα η ίδια «επόμενη φορά». Η πραγματικότητα είναι ότι η κοινωνία έχει αποδεχτεί την πολιτική παρακμή ως κανονικότητα και δεν τολμά να τη σπάσει. Γιατί αν το κάνει, μπορεί να ανακαλύψει ότι πίσω από την παρακμή κρύβεται η ευθύνη και η ανάγκη για δράση. Και αυτό είναι επικίνδυνο.

Η πολιτική παραίτηση και η υποταγή στην αδράνεια

Η υποταγή στην αδράνεια είναι το πιο άνετο μέρος του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Αν δεν αντισταθείς, δεν απογοητεύεσαι. Αν δεν κάνεις τίποτα, δεν απογοητεύεσαι. Όλοι είναι κουρασμένοι από το σύστημα, αλλά κανείς δεν τολμά να αντιδράσει. Και γιατί να το κάνει; Μάθαμε να ζούμε με την παρακμή, και όσο πιο πολύ μένουμε στην αδράνεια, τόσο πιο εύκολο γίνεται να πιστέψουμε ότι έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.

Αυτό το σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει από μόνο του, αλλά ο κόσμος προτιμά να ζει σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, παρά να κάνει κάτι που μπορεί να φέρει πραγματική αλλαγή. Και για όσο το συνεχίζουν, η πολιτική παρακμή θα είναι το «νέο κανονικό».

Υ.Γ Πασιφανέστατα δεν ειναι Ουτοπία αλλά ακόμα ένα μακροσκελές αφήγημα(zone19)

Ας συνεχίσουμε τώρα με τα επιβλητικά καθημερινά μας δημοσιεύματα περί ανάλαφρων (από ρούχα) θεμάτων