Στην κόκκινη Κουζίνα Σου

 Ξύπνησα ζαλισμένη από το ενοχλητικό κουδούνισμα του τηλεφώνου. Αναζήτησα τα γυαλιά μου στο κομοδίνο δίπλα μου…δεν τα βρήκα και σηκώθηκα με προσοχή από το κρεβάτι με την ελπίδα ότι, στο μεταξύ, αυτός που τηλεφωνεί θα βαρεθεί και θα το κλείσει. Χωρίς τα γυαλιά μου δεν μπορούσα να δω τι ώρα είναι, σίγουρα ήταν πρωί όμως, γιατί το δωμάτιο φωτιζόταν αρκετά. Αλίμονο, ποιος τηλεφωνεί με τόση επιμονή Κυριακή πρωί;

Τα Κυριακάτικα πρωινά είναι δύσκολα στο ξύπνημα στα χρόνια της νιότης και της ανεμελιάς, γιατί ακολουθούν τα ξεφαντώματα του Σαββάτου.

Όσο περνούν όμως τα χρόνια, τα Κυριακάτικα πρωινά μαζεύουν την κούραση όλης της εβδομάδας, τις έννοιες και τα βάσανα όλων των χρόνων της ζωής ενός ανθρώπου.

Κι εγώ ήμουν τόσο μα τόσο κουρασμένη…

«Παρακαλώ;» κατάφερα να πω με βραχνή φωνή που ξεκάθαρα πρόδιδε πως, ελάχιστα λεπτά πιο πριν, κοιμόμουν. Ήταν η μεσίτρια. «Βρήκαμε αγοραστή!» μου ανακοίνωσε πανηγυρικά… «Βρήκαμε αγοραστή!» … Συνέχισε να μιλάει για κάμποση ώρα , χωρίς όμως να την ακούω. Ήταν ενθουσιασμένη, μιλούσε με δυνατή φωνή και ασταμάτητα. Δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω, μου προκαλούσε ίλιγγο ο τρόπος που μιλούσε. Συγκράτησα μόνο ότι το ραντεβού ήταν για εκείνη τη μέρα στις 7 το απόγευμα, στο Σπίτι. Στο Σπίτι που πωλούσα…

Βρέθηκε λοιπόν αγοραστής…

Έφτασα στο Σπίτι σίγουρα πολύ νωρίτερα από τις 7, χωρίς όμως να ξέρω ακριβώς τι ώρα ήταν. Τα τελευταία χρόνια δεν φοράω ρολόι. Υπολογίζω στο περίπου αποστάσεις και χρόνους και φροντίζω να πηγαίνω στα ραντεβού μου πολύ νωρίτερα. Το ρολόι με αγχώνει πολύ, αισθάνομαι ότι κάθε χτύπος του κλέβει και δευτερόλεπτα από το χρόνο που μου απομένει να ζήσω. Οπότε, πολύ απλά, μια μέρα πήρα την απόφαση και κατήργησα τη χρήση του. Χάρισα όλα μου τα ρολόγια εκτός από ένα παλιό ξύλινο ρολόι τοίχου, που το κράτησα γιατί η χρήση του είναι περισσότερο διακοσμητική. Το είχαμε , άλλωστε, για χρόνια στο Σπίτι…

Είχα αγωνία για τη συνάντηση με τον αγοραστή. Είχα όμως και μεγάλη λαχτάρα να το αντικρύσω και πάλι . Να δω το Σπίτι μου!

Ήταν μια μονοκατοικία του 1950, φροντισμένη και συντηρημένη, ψηλοτάβανη και φωτεινή. Για περισσότερα από 30 χρόνια έστεκε περήφανη ανάμεσα στις γκρίζες πολυκατοικίες του Κέντρου της Αθήνας. Ο κήπος της μικρός, σαν πίνακας ζωγραφικής στα χρόνια της ακμής του. Παραμελημένος πια, γεμάτος χορτάρια… Ίσα-ίσα που μπορούσε κανείς να διακρίνει το μικρό πηγάδι που στόλιζε τον κήπο. Συχνά, το μικρό μα φιλότιμο πηγάδι, τον πότιζε κιόλας, κυρίως για λόγους πρακτικούς, διότι δεν θέλαμε να αχρηστευτεί και να στερέψει. Λέγεται πως όσο περισσότερο χρησιμοποιείς ένα πηγάδι και αντλείς νερό από αυτό, θα το κρατήσεις ζωντανό και δεν θα σου στερέψει. Ο βασικότερος όμως λόγος ήταν ότι το πηγάδι στον κήπο είναι χαρά και τύχη στο Σπίτι… έτσι πίστευε η μητέρα μου.

Θλίψη και μόνο θλίψη για το πώς καταντούν όλα δίχως φροντίδα και ενδιαφέρον.

Μετά το θάνατό Της δεν έμεινα ούτε μια μέρα εκεί. Το εγκατέλειψα το Σπίτι. 

Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να το πουλήσω. Δίχως να το σκεφτώ πολύ. Ίσως για ν’ αποτελέσει οριστικά παρελθόν για μένα.

Άνοιξα την πόρτα με το σκαλιστό μπρούτζινο πόμολο και πέρασα το κατώφλι. Ο Ήλιος στεκόταν ακόμη ψηλά, ήταν καλοκαίρι, οπότε υπήρχε φως ικανό να περιπλανηθεί κανείς σε όλα τα δωμάτια. Το ρεύμα το είχαμε κόψει από τότε που το άδειασα από όλα τα του τα έπιπλα. Το άφησα άδειο, χωρίς τα στολίδια του.

 Άδειο, γυμνό και ντροπιασμένο. Θα ερχόταν κόσμος να το δει , να το περιεργαστεί, να «παζαρέψει» την τιμή του με σκοπό να το αγοράσει, δίχως να μπορεί να γνωρίζει τίποτα από το παρελθόν του. Τίποτα από τις λύπες και τις χαρές που ζήσαμε μέσα σε αυτό. Το τιμώρησα το Σπίτι. Το άδειασα, το γύμνωσα και στη συνέχεια το έβγαλα στο «σφυρί». Τιμώρησα το Σπίτι. Τιμώρησα όμως και τον εαυτό μου.

Περπατούσα από δωμάτιο σε δωμάτιο. Δεν βιαζόμουν καθόλου. Έκλεινα τα μάτια και στεκόμουν στο κέντρο κάθε δωματίου.

Και τότε έβλεπα τα πάντα : το εφηβικό μου κρεβάτι, τη βιβλιοθήκη μου, τους βελούδινους καναπέδες, το μαρμάρινο τζάκι.

Άκουγα τα πάντα: Τα γέλια και τα τραγούδια, τους τσακωμούς, τις φωνές και τα κλάματα.. γιατί ασφαλώς υπήρχαν και τέτοιες στιγμές…

Μύριζα τα πάντα: τις μυρωδιές από τα φαγητά που μόνο Εσύ μαγείρευες…αλλά και το άρωμά Σου…

Αισθανόμουν υπέροχα και ταυτόχρονα παράξενα.

Ένοιωθα τόσο έντονη την παρουσία Σου.

Ξαφνικά μου φάνηκε πως άκουσα να με φωνάζεις…μέσα από την Κουζίνα…με τον ίδιο τρόπο που με φώναζες όταν ήθελες να μου πεις κάτι σημαντικό ή να με μαλώσεις. Όλες μας οι σοβαρές συζητήσεις γίνονταν στην Κουζίνα. Όλα τα προβλήματα έβρισκαν τη λύση τους με κουβέντα στην Κουζίνα.

Στην κόκκινη Κουζίνα Σου. Ήταν πάντα καθαρή μα ακατάστατη. Σαν και τη ζωή Σου. Σαν και τη ζωή μου. Μόνο Εσύ ήξερες πού μπορούσες να βρεις το καθετί. Η κόκκινη Κουζίνα με τον μεγάλο μαρμάρινο νεροχύτη.

Στάθηκα στην πόρτα της Κουζίνας. Κοίταξα μέσα και Σε είδα εκεί, μπροστά στον μαρμάρινο νεροχύτη, να συμμαζεύεις τα άτακτα σκορπισμένα κουζινικά Σου. Μου φάνηκε πως κάτι σιγοψιθύριζες. Γύρισες απότομα και με κοίταξες.

Φορούσες αυτά τα τεράστια κανελί μυωπικά γυαλιά και είχες ρίξει στους ώμους Σου αυτή την παλιά πλεκτή μουσταρδί εσάρπα που δεν αποχωριζόσουν ποτέ, ούτε καν τα καλοκαίρια…

Σε κοίταξα λίγο πιο προσεκτικά. Είχες κλάψει και ήσουν ακόμη δακρυσμένη.

Γιατί Μαμά Μου ;

Με ξύπνησε από το λήθαργο ένα απαλό άγγιγμα στην πλάτη. Ήταν η μεσίτρια…Της είχα δώσει κλειδιά για να επιδεικνύει το Σπίτι και της είχα ζητήσει να παρευρεθώ μόνο σε μια επίδειξη, την τελευταία, όταν βρεθεί ο τελικός αγοραστής για να τον γνωρίσω.

«Ελπίζω να μην σας τρόμαξα, μου φανήκατε αφηρημένη…», είπε διστακτικά. Λίγο πιο πίσω στεκόταν ο αγοραστής. Μεσήλικας, καλοντυμένος και βιαστικός να κλείσει η συμφωνία. Είχε άλλωστε παζαρέψει το ποσό στο μέγιστο δυνατό…

Μειδίασα όταν άκουσα την τιμή που τελικά «καταλήξαμε»… ως εκείνη την ώρα δεν με είχε απασχολήσει το ζήτημα, ήμουν σίγουρη ότι η μεσίτρια θα διαπραγματευόταν το ποσό όσο γινόταν . «Υποβαθμισμένη η περιοχή, το Σπίτι παλιό, νομίζω καταφέραμε μια καλή τιμή» ψιθύρισε η μεσίτρια. Της χαμογέλασα. Δεν φταίει εκείνη. Εγώ και μόνο εγώ φταίω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Το βλέμμα μου στράφηκε πάλι προς την Κουζίνα. Η μητέρα μου χαμήλωσε τα μάτια και γύρισε και πάλι σκυφτή στο μαρμάρινο νεροχύτη της. Σαν να άκουσα κι έναν λυγμό αυτή τη φορά..

«Λυπάμαι πολύ», ψέλλισα. «Το Σπίτι δεν πωλείται», είπα με σπασμένη φωνή αλλά αποφασισμένη κι έκλεισα με δύναμη πίσω μου την πόρτα.

«Ο μαρμάρινος νεροχύτης»

Της Αγγελικής Σταύρου

https://www.fractalart.gr/

Χωριό μου σε Νοστάλγησα