Ο Ζακ Λουί Ντέιβιντ γεννήθηκε σε μια ευημερούσα οικογένεια στο Παρίσι στις 30 Αυγούστου 1748. Όταν ήταν περίπου εννέα ετών ο πατέρας του σκοτώθηκε σε μονομαχία και η μητέρα του τον άφησε με τους εύπορους αρχιτέκτονες θείους του. Φρόντισαν να λάβει εξαιρετική εκπαίδευση στο College des Quatre-Nations, αλλά ποτέ δεν ήταν καλός μαθητής: είχε έναν όγκο στο πρόσωπο που εμπόδιζε την ομιλία του και ήταν πάντα απασχολημένος με το σχέδιο.
Κάλυψε τα τετράδιά του με ζωγραφιές και είπε κάποτε: «Πάντα κρυβόμουν πίσω από την καρέκλα του εκπαιδευτή, ζωγραφίζοντας κατά τη διάρκεια του μαθήματος».
Σύντομα, ήθελε να γίνει ζωγράφος, αλλά οι θείοι και η μητέρα του ήθελαν να γίνει αρχιτέκτονας. Ξεπέρασε την αντίθεση και πήγε να μάθει από τον Francois Boucher, τον κορυφαίο ζωγράφο της εποχής, ο οποίος ήταν επίσης μακρινός συγγενής.
Ο Boucher ήταν ζωγράφος ροκοκό, αλλά τα γούστα άλλαζαν και η μόδα για το ροκοκό έδινε τη θέση του σε ένα πιο κλασικό στυλ. Ο Boucher αποφάσισε ότι αντί να αναλάβει την κηδεμονία του David, θα έστελνε τον David στον φίλο του Joseph-Marie Vien, ζωγράφο που αγκάλιασε την κλασική αντίδραση στο ροκοκό. Εκεί ο Ντέιβιντ παρακολούθησε τη Βασιλική Ακαδημία, που εδρεύει στο σημερινό Λούβρο.
Ο David προσπάθησε να κερδίσει το Prix de Rome, μια υποτροφία τέχνης στη Γαλλική Ακαδημία της Ρώμης, τέσσερις φορές μεταξύ 1770 και 1774. μια φορά, έχασε σύμφωνα με το μύθο επειδή δεν είχε συμβουλευτεί τον Vien, έναν από τους κριτές. Μια άλλη φορά, έχασε επειδή μερικοί άλλοι μαθητές διαγωνίζονταν για χρόνια και ο Βιέν ένιωσε ότι η εκπαίδευση του Ντέιβιντ μπορούσε να περιμένει αυτούς τους άλλους μέτριους ζωγράφους.
Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, επιχείρησε να πεθάνει από την πείνα. Τελικά, το 1774, ο David κέρδισε το Prix de Rome. Κανονικά, θα έπρεπε να φοιτήσει σε άλλο σχολείο πριν φοιτήσει στην Ακαδημία της Ρώμης, αλλά η επιρροή του Βιέν τον κράτησε μακριά από αυτό. Πήγε στην Ιταλία με τη Βιέν το 1775, καθώς ο Βιέν είχε διοριστεί διευθυντής της Γαλλικής Ακαδημίας στη Ρώμη.
Ενώ βρισκόταν στην Ιταλία, ο David παρατήρησε τα ιταλικά αριστουργήματα και τα ερείπια της αρχαίας Ρώμης. Ο Ντέιβιντ γέμισε δώδεκα βιβλία σκίτσο με υλικό από το οποίο θα αντλούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Γνώρισε τον επιδραστικό πρώιμο νεοκλασικό ζωγράφο Raphael Mengs και μέσω του Mengs μυήθηκε στις πρωτοποριακές θεωρίες του ιστορικού τέχνης Johann Joachim Winckelmann.
Ενώ βρισκόταν στη Ρώμη, σπούδασε μεγάλους δασκάλους και ευνοούσε πάνω από όλους τον Ραφαήλ. Το 1779, ο Ντέιβιντ μπόρεσε να δει τα ερείπια της Πομπηίας και ήταν γεμάτος θαυμασμό. Μετά από αυτό, προσπάθησε να φέρει επανάσταση στον κόσμο της τέχνης με τις «αιώνιες» έννοιες του κλασικισμού.
ΕΔΩ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Σχολιάστε με όποιο όνομα θέλετε: ανώνυμα, με ψευδώνυμο, με το όνομα του καλύτερου πρωθυπουργού που αυτή τη στιγμή εξατμίζει 💸 τα κονδύλια, με το όνομα της πεθεράς σας σε κατάσταση μόνιμης κρίσης 🧨 ή με κάτι που μόλις σας είπε το μον αμουρ σας💃.
Πετάξτε το σκατουλάκι σας εδώ 💩 — είναι ο μόνος χώρος που δεν θα το διαβάσει αλγόριθμος, ψυχολόγος ή εισαγγελέας (λέμε τώρα).
Μπορεί να απαντήσουμε. Μπορεί να κάνουμε πως απαντήσαμε. Μπορεί να σας αγνοήσουμε με πάθος 😈.
Κι αν τελικά σας γράψουμε εκεί που μας γράφουν διαχρονικά οι σωτήρες της πατρίδας, συγχαρητήρια 🎖️: μόλις κερδίσατε μια τιμητική θέση στο πάνθεον του μπλογκ, ανάμεσα σε θρυλικά μπινελίκια, αποτυχημένες ελπίδες και ιδέες που θα έπρεπε να είχαν μείνει προσχέδια.
🖤Λατρεύουμε τα μπινελίκια — και ιδίως αυτά που τρώγονται.🔥.
Χαβ ε νάις ντέι. (ή ό,τι τέλος πάντων). 💋