Τον κουΡέα μη ξεΧνάς

Η περιποίηση των μαλλιών αποτελούσε φροντίδα του ανθρώπου, ενώ οι αρχαίοι τοποθετούσαν τη δύναμη της ζωής στα μαλλιά. Το επάγγελμα του κουρέα είναι γνωστό πριν από τον 5ο π.Χ. αιώνα και στα κουρεία σύχναζαν αργόσχολοι που τους άρεσε να φλυαρούν και να σχολιάζουν τα κοινωνικά. Το επάγγελμα του κουρέα δεν είναι μόνο επάγγελμα, αλλά είναι επάγγελμα καλλιτεχνικό, γιατί αν το σκεφτούμε και αν το προσέξουμε είναι για τον καλλωπισμό και την ομορφιά. Οι κουρείς, όπως και οι ράπτες και οι υποδηματοποιοί ήταν τεχνίτες απαραίτητοι ακόμα και στα πιο μικρά χωριά και νησιά της Δωδεκανήσου.

Τα πρώτα χρόνια τα μέσα και τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν μπορούμε να πούμε πως ήταν πρωτόγονα. Οι μηχανές ήταν χειροκίνητες. Το ξύρισμα γινόταν με ξυράφια που ήταν μεγάλες ατσάλινες λεπίδες. Αυτές τις ακόνιζαν και τις περνούσαν από δερμάτινο λουρί. Τις απολύμαιναν σε ένα δοχείο με οινόπνευμα. Με ένα πινέλο έτριβαν το σαπούνι μέσα σε δοχείο με ζεστό νερό και έκαναν σαπουνάδα. Την έβαζαν στα γένια για να μαλακώσουν, ενώ δίπλα σε μια πρόκα, είχε καρφφωμένα χαρτάκια για να σκουπίζει τις σαπουνάδες.

Μετά το ξύρισμα το μόνο καλλυντικό που υπήρχε ήταν η κολόνια λεμόνι και το μπριολ, κάτι σαν αρωματικό. Διέθετε μπριλ κρήμ για το κράτημα των μαλλιών και είχε γνώσεις για την τριχόπτωση και την περιποίηση του σβέρκου με βδέλλες.

Μετά από χρόνια η τεχνολογία προχώρησε αρκετά. Βγήκαν ηλεκτρικές κουρευτικές μηχανές. Τα ξυράφια αντικαταστάθηκαν από ξυραφάκια που μπαίνουν σε προσθήκη. Το ξύρισμα γινόταν με αφρό ξυρίσματος. .Οι απολαβές δεν ήταν ικανοποιητικές πριν από 60 χρόνια περίπου. Χρειαζόταν και κάποια άλλη δουλειά. Για αυτό τον λόγο οι κουρείς συχνά ασκούσαν παράλληλα και άλλες δραστηριότητες. Μέχρι τη δεκαετία του '30 τα μικρά κουρεία στεγάζονταν συχνά μέσα στα καφενεία