Ποιός φταίει για την κατάσταση της οικονομίας;

Φταίει ο προνομιούχος δημόσιος υπάλληλος των 1400ευρώ; Ο υδραυλικός που δεν κόβει απόδειξη; Ο εκπαιδευτικός που παλεύει να βγάλει το μήνα με 1.200; Ο εργαζόμενος των 700 ή 800 ή ακόμη και των 300 ευρώ;Φταίνε οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Πολιτικές που στόχευαν στο αυγάτεμα των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και στο φτήνια της εργασίας των πολλών: είτε ελλήνων είτε μεταναστών. Φταίει ο νεοφιλελευθερισμός και η απαίτηση για διάλυση των εργασιακών σχέσεων, της ασφάλισης, της υγείας, της παιδείας για να γίνουν μέσα κερδοφορίας. Αυτή η λογική οδήγησε στη κρίση. Η λογική που είναι χτισμένο το Σύμφωνο Σταθερότητας: να προστατεύονται οι επιχειρήσεις αλλά όχι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι γυναίκες.

· Φταίνε οι μισθωτοί που ζούσαν «πλουσιοπάροχα» με δανεικά όπως λένε τα ΜΜΕ; Οι μισθοσυντήρητοι που έπαιρναν γενναιόδωρα επιδόματα;

· Φταίνε οι τράπεζες που δανείζονται με επιτόκιο 1% από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα –με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου– και κατόπιν δανείζουν το κράτος με επιτόκιο 5 και 6%. Φταίνε οι τράπεζες που διαχειρίζονται ένα δημόσιο αγαθό με στόχο να έχουν κερδοφορία δισεκατομμυρίων ευρώ.

· Φταίμε όλοι και πρέπει όλοι να πληρώσουμε;

· «Όλοι»; Οι εφοπλιστές, οι Offshore εταιρείες, η εκκλησία-μεγαλοκτηματίας δεν φορολογούνται. Οι τράπεζες, πήραν δώρο 28 δις ευρώ, και έχουν μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2009 κέρδη 3 δις. Δείτε τη διαφορά: η Eurobank φορολογείται με 14,3% για τα κέρδη του α’ εξαμήνου του 2009 χωρίς να υπολογίσουμε τις επιστροφές – ενώ ο μισθωτός των 880 ευρώ με 25%.
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΜΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δεν μπορεί η πολιτική που μας οδήγησε στην κρίση να μας βγάλει από αυτήν. Δεν χρεοκοπήσαμε εμείς, χρεοκόπησε η πολιτική τους και επιχειρούν για να τη διατηρήσουν να οδηγήσουν τους περισσότερους από εμάς με ή χωρίς χρεοκοπία της Ελλάδας σε ατομική πτώχευση. Η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού στην οποία απαρέγκλιτα δεσμεύτηκαν οι κυβερνήσεις τους ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δεν είναι πολιτική για τη «σωτηρία» καμιάς Ελλάδας αλλά πολιτική που απαιτεί να ξεχάσουμε ότι υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου στο πόλεμο που κάνει χρόνια τώρα με τον κόσμο της εργασίας. Μία πολιτική που εγγυάται ότι κόβει τους μισθούς, δημιουργεί ανεργία, αυξάνει τα όρια ηλικίας, όχι μόνο για φέτος αλλά για πολλά χρόνια αλλά δεν εγγυάται ότι θα αποφευχθεί η πτώχευση της Ελλάδας επειδή ακριβώς πρόκειται για πολιτική που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα, που αυξάνει περισσότερο τη φτώχεια, που θα οδηγήσει το φάντασμα της χρεοκοπίας να χρησιμοποιείται για πολλά χρόνια ώστε να πειστούμε ότι πρέπει να πτωχεύσουμε εμείς για να πληρώνονται κανονικά τους τόκους τους οι έλληνες και ξένοι δανειστές. Για να βγούμε από την κρίση όχι απλά μπορούμε, ΠΡΕΠΕΙ να παραβούμε αυτή τη πολιτική που στηρίζεται σε ένα ιστορικά πλέον καταδικασμένο Σύμφωνο Σταθερότητας (διάβαζε κοινωνικής βαρβαρότητας), που ενισχύει τους κοινωνικούς αποκλεισμούς, αυξάνει τη φτώχεια και την ανεργία, δεν έχει καμιά σχέση με τα συμφέροντα των εργαζόμενων και του λαού.



ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ άλλη πολιτική που να υποστηρίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων σε μισθούς και συντάξεις. Να δημιουργεί σταθερή, δημιουργική και παραγωγική εργασία για όλους, να ανασυγκροτεί παραγωγικά την ύπαιθρο και τη βιομηχανία με δημόσιες επενδύσεις, με κονδύλια από τη φορολόγηση του πλούτου. Μια πολιτική που να κάνει πραγματικά δημόσιες τις τράπεζες, την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τις μεταφορές. Μια κοινωνική πολιτική πραγματικής, αξιόπιστης και δωρεάν δημόσιας υγείας, παιδείας και ασφάλισης.



ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ στους αγώνες. Στη χώρα μας ενάντια σε μία κυβέρνηση που ξέχασε μέσα σε 10 μέρες την αναδιανομή του πλούτου, τις δημόσιες δαπάνες για στήριξη της απασχόλησης, που συναίνεσε χωρίς μάχη στα πιο αντιδραστικά συμφέροντα που εκφράζει το ντόπιο και διεθνές κατεστημένο, το οποίο πάντα μπορεί να απολαμβάνει τα κέρδη του ακόμη και στη κρίση (δισεκατομμύρια φέτος τα κέρδη των τραπεζών)

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ στους αγώνες. Σε συντονισμό με το διεθνές εργατικό κίνημα για μία άλλη Ευρώπη, τώρα που πλέον αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της παρά μόνο οδηγώντας τα κράτη και λαούς σε πτώχευση. Μία Ευρώπη διεθνούς και εγχώριας κοινωνικής αλληλεγγύης (να εκδοθεί ευρωομόλογο, να υπάρξει δανεισμός από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), μία Ευρώπη που θα προστατεύει τις κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων και δεν θα απεργάζεται τη διάλυσή τους
Να πληρώσουν οι πλούσιοι και όχι οι εργαζόμενοι.



Να πάψει το καταργημένο Σύμφωνο Σταθερότητας να ορίζει τις ζωές μας



Να δημιουργηθεί δημόσιος τραπεζικός πυλώνας



Να τελειώνουμε με το νεοφιλελευθερισμό τώρα.



Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη.
"Διαβάστε περισσότερα".