Τα άτιμα είναι ασυγκράτητα
Ήταν μεσημέρι Ιούνη, και η άσφαλτος έβραζε. Η Ρόζα, με το φλογερό της βλέμμα και τα πυρόξανθα μαλλιά της να πέφτουν σαν κύμα στους ώμους, μπήκε στο μαύρο της αυτοκίνητο. Μια δίπορτη, στιλάτη καμπριολέ – απ’ αυτές που δεν περνάνε απαρατήρητες, όπως κι εκείνη.
Φορούσε ένα στενό, πράσινο strapless top, από αυτά που απλά αγκαλιάζουν — ή καλύτερα παλεύουν — να κρατηθούν. Χωρίς σουτιέν, χωρίς κουμπιά. Ήταν ελεύθερο, όπως και η ίδια.
Ο ήλιος έκαιγε, και ο παραλιακός δρόμος έξω απ’ την πόλη ήταν σκέτος εφιάλτης: μια λακούβα πίσω από την άλλη. Ο χάρτης θα έπρεπε να γράφει “χωρίς ανάρτηση, μην πλησιάσεις”. Αλλά η Ρόζα; Απτόητη.
Η μηχανή βρυχόταν, τα λάστιχα έτρωγαν σκόνη, και το πράσινο strapless top… είχε ήδη παραδοθεί. Ήταν χαμηλά. Πολύ χαμηλά. Ίσως και κάτω από τα αποδεκτά όρια ενός δημόσιου ενδύματος.
Το μπούστο της Ρόζας έκανε αντίστροφη περιστροφή, οι βυζάρες της εκτοξεύτηκαν σαν ρουκέτα στο τιμόνι, και οι αναρτήσεις της χοροπήδαγαν!
Ο δρόμος ήταν έρημος. Ούτε ένα άλλο όχημα, ούτε ένας πεζός, ούτε καν περιστέρι να μεταφέρει το νέο.
Η Ρόζα οδηγούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στα χείλη της μαρτυρούσε μόνο ότι ένιωθε... πιο ελαφριά. Όχι μόνο από ρούχα — αλλά κι από σκέψεις.
Κάθε λακούβα, μια δόνηση.
Κάθε δόνηση, ένα πικάντικο ρίσκο.
Αλλά εκείνη; Σταθερή στο τιμόνι. Ούτε φρέναρε. Ούτε διόρθωσε το top.
Ήταν μια αποστολή.
Πήρε μια ανάσα. Κοίταξε τον καθρέφτη.Κι όμως — κανείς δεν την είδε.
“Αν με δεις έτσι, είσαι τυχερός. Αν όχι, είσαι πιο ασφαλής,” μουρμούρισε και συνέχισε, σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα.
Το μόνο που έμεινε πίσω της ήταν ένας δρόμος… γεμάτος μυστικά.
Σχολιάστε με όποιο όνομα θέλετε: ανώνυμα, με ψευδώνυμο, με το όνομα του καλύτερου πρωθυπουργού που αυτή τη στιγμή εξατμίζει 💸 τα κονδύλια, με το όνομα της πεθεράς σας σε κατάσταση μόνιμης κρίσης 🧨 ή με κάτι που μόλις σας είπε το μον αμουρ σας💃.
Πετάξτε το σκατουλάκι σας εδώ 💩 — είναι ο μόνος χώρος που δεν θα το διαβάσει αλγόριθμος, ψυχολόγος ή εισαγγελέας (λέμε τώρα).
Μπορεί να απαντήσουμε. Μπορεί να κάνουμε πως απαντήσαμε. Μπορεί να σας αγνοήσουμε με πάθος 😈.
Κι αν τελικά σας γράψουμε εκεί που μας γράφουν διαχρονικά οι σωτήρες της πατρίδας, συγχαρητήρια 🎖️: μόλις κερδίσατε μια τιμητική θέση στο πάνθεον του μπλογκ, ανάμεσα σε θρυλικά μπινελίκια, αποτυχημένες ελπίδες και ιδέες που θα έπρεπε να είχαν μείνει προσχέδια.
🖤Λατρεύουμε τα μπινελίκια — και ιδίως αυτά που τρώγονται.🔥.
Χαβ ε νάις ντέι. (ή ό,τι τέλος πάντων). 💋