Παραμύθα, Πιστόνια και Φυλακή
Η ταινία Η Στροφή (1982) είναι ένα κοινωνικό δράμα σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη, το οποίο καταγράφει την πορεία μιας παρέας νεαρών από την επαρχία που μεταβαίνουν στην Αθήνα αναζητώντας ελευθερία, αλλά καταλήγουν να εμπλέκονται με τον υπόκοσμο, τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα.
Βασικές Πληροφορίες
-
Σκηνοθεσία & Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης
-
Πρωταγωνιστές: Πάνος Μιχαλόπουλος, Σοφία Αλιμπέρτη, Λία Ράκα, Τάσος Χαλκιάς, Κούλα Αγαγιώτου, Μέλπω Ζαρόκωστα, Νίκος Παπαδόπουλος, Σωκράτης Αλαφούζος
-
Διάρκεια: 97 λεπτά
-
Μουσική: Γιώργος Θεοδοσιάδης
-
Παραγωγή: Γιώργος Καραγιάννης και Σία
-
Πρώτη προβολή: 1982
Ο Πέτρος, ο Αργύρης, η Χαρούλα και η Στέφη είναι μια παρέα επαναστατημένων νεαρών από το Ναύπλιο που φεύγουν με κλεμμένο αυτοκίνητο για την Αθήνα, επιδιώκοντας να ζήσουν ελεύθεροι, μακριά από την κηδεμονία των γονιών τους. Αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, εμπλέκονται σε ληστείες και ναρκωτικά, και τελικά καταλήγουν να τους εκμεταλλεύονται εγκληματικά κυκλώματα. Η ταινία απεικονίζει την πτώση τους και την προσπάθεια για αποτοξίνωση και επανένταξη.
................****************................
Ο Δαλιανίδης προσπαθεί να αγγίξει σοβαρά κοινωνικά θέματα — τη φυγή των νέων από την επαρχία, τη σύγκρουση με την αστική κοινωνία, την παγίδευση στην πρέζα και την εγκληματικότητα. Το θέμα έχει δυναμική.
Δίνει μια επιφανειακή, ηθικολογική και μελοδραματική εκδοχή του θέματος. Οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες, οι διάλογοι ξύλινοι, και πολλές σκηνές μοιάζουν με επεισόδιο της Λάμψης με βενζίνη και σύριγγες. Η μουσική (αν και ωραία) προσπαθεί να φορτίσει δραματικά πράγματα που δεν έχουν στέρεα βάση.
Και όμως — η ταινία έχει μια άγρια γοητεία. Ο τρόπος που σφηνώνει πρέζα, μηχανάκια, καβγάδες και φυλακή μέσα σε 90 λεπτά έχει μια σχεδόν... γραφική απόλαυση. Δεν πείθει ως κοινωνικό δράμα, αλλά λειτουργεί σχεδόν σαν exploitation σινεμά χωρίς να το καταλαβαίνει.
Η Στροφή δεν είναι ρεαλιστικό δράμα — είναι ένα μελό με πρέζα, ένα video-club κομμάτι των '80s που τελικά έχει ενδιαφέρον όχι επειδή είναι καλή ταινία, αλλά επειδή είναι κακό σινεμά με καλή πρόθεση. Κάτι σαν κοινωνικό «Τροχονόμοι της Καψούρας».
Σχολιάστε με όποιο όνομα θέλετε: ανώνυμα, με ψευδώνυμο, με το όνομα του καλύτερου πρωθυπουργού που αυτή τη στιγμή εξατμίζει 💸 τα κονδύλια, με το όνομα της πεθεράς σας σε κατάσταση μόνιμης κρίσης 🧨 ή με κάτι που μόλις σας είπε το μον αμουρ σας💃.
Πετάξτε το σκατουλάκι σας εδώ 💩 — είναι ο μόνος χώρος που δεν θα το διαβάσει αλγόριθμος, ψυχολόγος ή εισαγγελέας (λέμε τώρα).
Μπορεί να απαντήσουμε. Μπορεί να κάνουμε πως απαντήσαμε. Μπορεί να σας αγνοήσουμε με πάθος 😈.
Κι αν τελικά σας γράψουμε εκεί που μας γράφουν διαχρονικά οι σωτήρες της πατρίδας, συγχαρητήρια 🎖️: μόλις κερδίσατε μια τιμητική θέση στο πάνθεον του μπλογκ, ανάμεσα σε θρυλικά μπινελίκια, αποτυχημένες ελπίδες και ιδέες που θα έπρεπε να είχαν μείνει προσχέδια.
🖤Λατρεύουμε τα μπινελίκια — και ιδίως αυτά που τρώγονται.🔥.
Χαβ ε νάις ντέι. (ή ό,τι τέλος πάντων). 💋