Ο Καλιφορνέζος καλλιτέχνης που είναι άδικα εκτός οπτικής γωνίας μεγαλύτερου κοινού είναι ο Van Arno (1963-2021).

Ο μοναδικός κόσμος που επινοεί στους καμβάδες του προσφέρει μια δυναμική συλλογή από δαρβινικές ονειροπολήσεις, λυκάνθρωπους, κένταυρους, σεξουαλικά σύμβολα της δεκαετίας του 1950, πεινασμένα γουρούνια , ξεχασμένα ροκ τραγούδια , ιπτάμενες γάτες , μια σφίγγα που γλείφει το όσχεο και απείρως συναρπαστική τρέλα.

Ο Arno γεννήθηκε στο Chattanooga του Tennessee αλλά μεγάλωσε στο St. Louis του Missouri. Σπούδασε κοντά στη Lita Albuquerque και την Carol Caroompas στο Otis Parsons School of Design στο Λος Άντζελες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, εργάστηκε σε νυχτερινά μαγαζιά και κρυφά μαγαζιά με βίντεο για ενήλικες για να συντηρηθεί.

Πρώιμος πίνακας του " Olive Oyl "

Στην αρχή της καριέρας του παρήγαγε εικονογραφήσεις για εξώφυλλα άλμπουμ, box art για βιντεοπαιχνίδια και αφίσα για νυχτερινά κέντρα γύρω από το Λος Άντζελες. Στη συνέχεια, στα τέλη της δεκαετίας του '80, ο Van Arno γοητεύτηκε από τις πολιτιστικές και ιστορικές εικόνες και έκανε τη μετάβαση στη ζωγραφική. Άρχισε να δημιουργεί μεγάλους «κομμένους» πίνακες χρησιμοποιώντας μαύρες γραμμές και τρομερά χρώματα κινουμένων σχεδίων, αναμειγνύοντας εικόνες κινουμένων σχεδίων με πορτρέτα μιας μεγάλης ποικιλίας διάσημων ανθρώπων από την ιστορία και φανταστικών χαρακτήρων από τη λογοτεχνία όπως ο JFK, ο Herman Goering και ο Othello.
Olive Oyl

Ένα από τα πρώτα του θέματα ζωγραφικής και η πρώτη του μούσα ήταν η φίλη του Ποπάι, Όλιβ Ουλ

Λόγω του έντονου ενδιαφέροντός του για την κουλτούρα των Μάγια (ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στο έργο του) ταξίδεψε στο Γιουκατάν στις αρχές της δεκαετίας του '90, για να δει τα ερείπια στο Chichen Itza, την Coba και το Tulum. Ταυτόχρονα, άρχισε να παράγει έργα που απεικονίζουν ηρωικές μορφές και λαϊκούς ήρωες χριστιανούς, τις Μάγια και την αμερικανική ιστορία (St. Francis, John Barrymore, Joan of Arc, Nat Turner, Nellie Bly) σε βινύλιο κυττάρων σε μασονίτη.

« Νεολιθικές καταβολές των αγγέλων »

Ο Van Arno επιδιώκει να σπάσει τους κανόνες της ανατομίας, της φυσικής, ακόμη και του κεραυνού και της βαρύτητας, προκειμένου οι πίνακές του να αποκτήσουν ένα επίπεδο ενθουσιασμού και ζωντάνιας που απλά δεν υπάρχει σε κάτι τέλειο. Όπως ο Γερμανός σουρεαλιστής Michael Hutter , καταπιάνεται επίσης με τα στοιχεία της θρησκείας και ζωγραφίζει όπως την αντιλαμβάνεται. Ανακατεύει την εμμονή του με τη θρησκεία με την αμερικανική ιστορία, αξιολογώντας και επανεξετάζοντας τις αμερικανικές αξίες.

Πριν από μερικά χρόνια, ένας κριτικός τέχνης του Widewalls χαρακτήρισε το στυλ του Van Arno ως «Uber-mannerism» αφού προχωρά ένα βήμα παραπέρα από τον μανιερισμό. Το στυλ του μανιερισμού χαρακτηρίζεται από τεχνητότητα και τέχνη, από μια σχολαστικά πομπώδη καλλιέργεια φινέτσας και τεχνικής ικανότητας και από μια εκλεπτυσμένη απόλαυση,όπως η απεικόνιση του γυμνού σε περίπλοκες και τεχνητές πόζες. Ο Van Arno το σηκώνει ακόμα μια βαθμίδα και σπρώχνει τις ανθρώπινες φιγούρες του σε κάθε δυνατή πόζα, τοποθετώντας τις σε εντυπωσιακά ασυνήθιστες συνθέσεις.

« The Pop Art of Francisco Goya » (2011)

Οι περίπλοκες θέσεις του σώματος δείχνουν τη βαθιά γνώση του για την ανθρώπινη ανατομία και το εικονιστικό ρεπερτόριο που ποικίλλει από τους δασκάλους της Αναγέννησης, μέσω των Μανιεριστών έως τα καλύτερα παραδείγματα σύγχρονων κόμικς και εικονογραφήσεων. Ο διάσημος συνάδελφός του Nicola Verlato τον περιγράφει ως εξής: «Ο Arno είναι ένας από τους πιο εντυπωσιακούς χειριστές του ανθρώπινου σώματος που έχω δει ποτέ στον τομέα της ζωγραφικής».

Το έργο του Βαν Άρνο, παρά τα πολλά γυμνά σώματα που κυριαρχούν στον καμβά του, δεν έχει σκοπό να είναι ερωτικό. Ο καλλιτεχνικός ερωτισμός δεν τον ενδιαφέρει. Σε μια παλαιότερη συνέντευξή του είπε «Κάνω εικαστικές δουλειές με μεγάλο αντίκτυπο.

Το γραφικό γυμνό δεν είναι το προκλητικό στοιχείο στους πίνακές του, είναι οι καταστάσεις στις οποίες τους τοποθετεί. Το άρρητο νόημα είναι τόσο διεγερτικό όσο και το γυμνό.

Van Arno: «..…το να υπονοείς περισσότερα και να δείχνεις λιγότερα είναι ισχυρό. Ο Χίτσκοκ είπε κάτι για αυτό. Ένιωθε ότι η σκηνή του ντους στο Psycho θα έπρεπε να είναι κάπως ασαφής επειδή η φαντασία των θεατών ήταν πιο τρομακτική από οτιδήποτε μπορούσε να βάλει στην ταινία.

« Η Clothide καταβροχθίζεται από τους χοίρους » (2007)

Η Clothide αναφέρεται στην ιστορία μιας πιστής χριστιανής κοπέλας, η οποία εξόργισε τον σύζυγό της (έναν Γερμανό ειδωλολάτρη έπαρχο) όταν προσπάθησε να προσηλυτίσει τα ρωμαϊκά στρατεύματα. Την έριξε σε μια σπηλιά όπου φύλαγε τα γουρούνια του και την πρόσταξε να τα προσηλυτίσει. Τελικά θα την έτρωγαν τα πεινασμένα γουρούνια.

« Ο Άρης και ο Δίας ρίχνουν τα φρένα στη Γαία » (2012)

Αυτός ο αλληγορικός πίνακας απεικονίζει πώς ο Άρης και η Αφροδίτη διαταράσσουν την πορεία της Γης σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγια.

« Η Jayne έχει εκείνη την παλιά θρησκεία » (2006)

« Cuervo Sucks » (2015) από τη συνεχιζόμενη σειρά « Urtight » του Van Arno .

Η προκολομβιανή κουλτούρα είναι ένα θέμα στο οποίο ο καλλιτέχνης επιστρέφει επανειλημμένα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που πειραματίστηκε με το κρόπινγκ για να κάνει τη φιγούρα να φαίνεται ακόμα μεγαλύτερη.

« Η κατανάλωση καταναλώνει την Camille » (2010)

« Τζιμ Ντάντι για τη διάσωση » (2004)

Η απεικόνιση αναφέρεται στους στίχους των νότιων ρόκερ της δεκαετίας του '70. Συγκεκριμένα στο τραγούδι του Black Oak Arkansas Jim Dandy (to the Rescue) που ο Elvis Presley πρότεινε να είναι στο ρεπερτόριο της μπάντας του. Η σύνθεση είναι επηρεασμένη από τον μάστορα του ροκοκό Gambatista Tiepolo, γνωστό για το ξέφρενο στυλ του.

« Η ψυχή εξάγεται και κρίνεται βάσει βάρους » (2004)

Σε αυτή την εικόνα η Ψυχή απεικονίζεται ως ένα μακρύ, πράσινο παράσιτο σε σχήμα πλοκάμου. Τώρα το θερίζει ο Σωτήρας, ο οποίος θα κρίνει τη ζωή ενός ανθρώπου μόνο από το πόσο έχει μεγαλώσει αυτό το σκουλήκι. Το ταμπλό απεικονίζει τη σατιρική άποψη του Van Arno για τη συγχώνευση μεταξύ θρησκευτικού φονταμενταλισμού και καπιταλισμού της αγοράς.

« Γλώσσα για γογγύλια στον δρόμο του καπνού » (2008)

« Ο Δρόμος του Καπνού του Έρσκιν Κάλντγουελ ήταν ένα ισχυρό σοσιαλρεαλιστικό μυθιστόρημα για την αγροτική φτώχεια και συνέχισε να έχει τεράστια επιτυχία, κυρίως επειδή ήταν τόσο απίστευτα βρώμικο. Αυτό το κομμάτι απεικονίζει την αποπλάνηση ενός ανθρακωρύχου από την υπερβολικά σεξουαλική κουνιάδα του. Το Tobacco Road έγινε μια κωμική ταινία του John Ford και ένα τραγούδι που έγραψε ο John D. Loudermilk το 1960.

" The Tar Baby " (2011)

« Η Σουζάνα και οι Πρεσβύτεροι » (2016)

« Η Αυγή ζεσταίνει το πτώμα Οφηλία » (2010)

' Uneasy Rests the Head ' (2016)

« Σφίγγα μπάνιου»

'Μαρία Αντουανέττα. Heroine of the Menagerie Affair (2011)

« The boogie disease » (2008)

" The Ecstasy of Coco " (2012)

' In the Pines ' (2012)

« The Floor is Lava » (2016) από τη σειρά « Urtight ».

' Είμαι νεκρός; ' (2016) από τη σειρά " Όρθιος ".

Ο καλλιτέχνης ήθελε να δουλέψει με αυτό το πληθωρικό μοντέλο. Ήταν μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα και αυτό ήταν το φυσικό αποτέλεσμα. Το κίτρινο είναι, μεταξύ άλλων, το χρώμα της ευτυχίας, της αισιοδοξίας, της ηλιοφάνειας και της φώτισης. Ο Van Arno παίζει με τη χαρά των χρωμάτων που έρχονται σε αντίθεση με τα εικονιζόμενα «εργαλεία αυτοκτονίας» (οι ξυριστικές λεπίδες, το κουζινομάχαιρο και η ηλεκτρική συσκευή)

' Bastille Couter ' (2016) από τη σειρά " Urtight ".

Το τρίπτυχο « Λυκάνθρωπος » του Van Arno (2009)…

Yoga Macabre ' (2013)

Μια επιπλέον λεπτομέρεια είναι η επαναλαμβανόμενη γοητεία του καλλιτέχνη για το θρυλικό πανκ συγκρότημα The Ramones (ιδιαίτερα ο Dee Dee) που είναι ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα όλων των εποχών