Oι κρίκοι έκαναν τις ρώγες μου να ορθώνονται

Αποσπάσματα από την ανέκδοτη τριλογία : Τα Ερωτικά Ημερολόγια της D

 Την Τετάρτη, ο V με έδεσε στο κρεβάτι, με τα πόδια ανοιχτά.

«Θα μείνεις εδώ δεμένη για λίγες μέρες. Έχεις την άδεια να νιώσεις όσο ερεθισμένη θέλεις, αλλά δεν έχεις την άδεια να έρθεις σε οργασμό, μέχρι να σου πω εγώ. Κατάλαβες;»

Πάντα είχα πρόβλημα με την επιθυμία μου. Συνήθως υποκύπτω εύκολα στις ορμές μου, σαν να είμαι γάτα πάνω σε καυτή στέγη. Τι είδους σκλάβα είναι αυτή που δεν εξαρτά τον οργασμό της από τον Αφέντη της και εξαρτάται από τις ορμές του κορμιού της; Ω, τον καταλάβαινα απόλυτα...

Η πρώτη μέρα πέρασε ανώδυνα. Ήμουν γυμνή, με τα στήθη μου να δείχνουν προς το ταβάνι, γιατί οι κρίκοι έκαναν τις ρώγες μου να ορθώνονται. Πότε πότε ερχόταν ο V και τράβαγε τους κρίκους. Το έκανε από καθαρό σαδισμό, γελώντας. Έχωνε δύο δάχτυλα μέσα στην υγρότητα του κόλπου μου και μετά τα έβαζε στο στόμα μου, κοιτάζοντάς με, με τα ματάκια του να λαμπυρίζουν χωμένα στις κόγχες τους. Στο τέλος με παρατούσε σύξυλη.

Αγαπώ πολύ τους σαδιστές.

Δεν βαριόμουν καθόλου, ο V είχε φροντίσει να μη βαρεθεί το γατάκι του. Είχε συνδέσει τον υπολογιστή με την τηλεόραση και μου έβαζε να βλέπω συνέχεια επεισόδια με τον Dr. House, που είναι σίγουρα δικός μας. Είχε ξεκινήσει από τον πρώτο κύκλο. Έτσι πέρασε η πρώτη μέρα, στάγδην.

Την επομένη με έλυσε για λίγο και με άφησε να περπατήσω γύρω γύρω στο διαμέρισμα για να ξεμουδιάσω. Πρόσεχε φυσικά να μην αγγίζω καθόλου τον εαυτό μου. Με έβαλε να σταθώ μπροστά του, εξέτασε προσεκτικά το κορμί μου και έμεινε ικανοποιημένος. Τα γεννητικά μου όργανα ήταν σε πλήρη διέγερση, η επιθυμία είχε μετατρέψει την κλειτορίδα μου σε ένα μικρό πέος.

Μετά με ξανάδεσε στο κρεβάτι, με τα πόδια ανοιχτά. Το ίδιο βράδυ ήρθε ένας φίλος του για επίσκεψη. Ο V με έδειξε στο φίλο του, ο οποίος ενδιαφέρθηκε πολύ για την περίπτωσή μου. Του ζήτησε την άδεια να παίξει λίγο μαζί μου και ο V του την έδωσε.

«Μόνο μην την κάνεις να τελειώσει», του είπε.

Ο φίλος του έπαιξε κι αυτός με τις ρώγες μου, καθώς λίγοι άντρες μπορούν να αντισταθούν στα κρικάκια που μου είχε περάσει ο δεύτερος εκπαιδευτής μου, το αγαπημένο μου Σφυράκι. Τα έδεσε μαζί έτσι ώστε να ενώνονται τα στήθη μου. Ήταν αρκετά επώδυνο γιατί ακόμη δεν είχαν θρέψει εντελώς τα συρίγγια. Ήμουν πολύ ερεθισμένη. Θυμήθηκα τον Μορφέα που μου είχε ευχηθεί τότε, έναν αιώνα πριν, «να είστε πάντα νωπή...». Κοίταξα τον V ικετευτικά αλλά αυτός παρέμενε σταθερός στην απόφασή του. Θα περνούσα από την επιθυμία στην απόλαυση όταν θα το ήθελε εκείνος. Και ακόμα, δεν το ήθελε.

Την Παρασκευή είχα αρχίσει να παρακαλάω, εγώ που δεν παρακαλάω ποτέ. Αν και με έλυσε πάλι για να ξεμουδιάσω, δεν με άφησε να πλυθώ. Από το κορμί μου ανάβλυζαν συνέχεια λευκά υγρά, σε τόσο μεγάλη ποσότητα που άρχισαν να ρέουν στο εσωτερικό των μηρών μου. Μύριζαν θάλασσα.

Το Σάββατο άρχισα να τον βρίζω. Φώναζα και χτυπιόμουν κι εκείνος αναγκάστηκε να με φιμώσει για να μην πω πράγματα που θα τα μετάνιωνα μετά. Δεν του άρεσε να με τιμωρεί. Θεωρούσε προτιμότερη την πρόληψη της αταξίας παρά την τιμωρία της μετά το γεγονός. Προσπάθησε λοιπόν να μου εξηγήσει αυτό που οι γάτες πάνω στα κεραμίδια δεν μπορούν να καταλάβουν, οι σκλάβες όμως πρέπει.

«Η απόλαυσή σου είναι η ίδια η επιθυμία. Αυτό είναι το δώρο που σου κάνω. Η επιθυμία, όχι η απόλαυση. Η όποια απόλαυση σου επιτραπεί είναι το δικό σου δώρο προς εμένα».

Ηρέμησα τότε. Έτρεμα όμως ακόμη κι εκείνος το πρόσεξε αυτό. Ήταν ένας παρατηρητικός άντρας, όπως οι περισσότεροι άντρες που βασίζονται στη συστηματοποίηση της πραγματικότητας και όχι στη δημιουργικότητα των ονειροπόλων.

«Κουράγιο μικρή μου. Θα αντέξεις μέχρι την Κυριακή. Είσαι μια πολύ καλή σκλάβα και θα γίνεις ακόμη καλύτερη».

Βρήκα τότε τη δύναμή μου και σταμάτησα να τρέμω. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Βούτηξα μέσα στην απελπισία μου και κολύμπησα αργά απολαμβάνοντάς την. Η μυρωδιά της θάλασσας είχε εξαπλωθεί σε όλο το δωμάτιο.

Μετά ήρθε η Κυριακή.

Είχε πει ότι θα ερχόταν στις 4. Με είχε λύσει και είχε φύγει, ξέροντας ότι δεν θα ήμουν ανυπάκουη, γιατί η ανυπακοή με έκανε να αισθάνομαι τόσο άσχημα που ποτέ δεν αποτελούσε επιλογή. Περίμενα λοιπόν πολύ υπομονετικά, γυμνή. Δεν αγγιζόμουν, έκανα άλλα πράγματα για να μην σκέφτομαι την πηγή της οδύνης μου. Δεν ήθελα να του τηλεφωνήσω και να του υπενθυμίσω αυτό που μου είχε υποσχεθεί. Σκέφτηκα ότι μάλλον του άρεσε να με κάνει να περιμένω. Το κορμί μου έκαιγε, προσπαθούσα να ξεχαστώ, αλλά η σκέψη μου επέστρεφε συνέχεια εκεί, ανάμεσα στα πόδια μου. Πόσο ήθελα να χώσω τα χέρια μου εκεί μέσα...Ήθελα να βγάλω όλη αυτή τη θάλασσα που φούσκωνε στο εσωτερικό του κορμιού μου. Πνιγόμουν, η επιθυμία μου είχε γίνει το μαρτύριό μου. Δεν μπορούσα ούτε να σκεφτώ λογικά, ούτε να φάω, ούτε τίποτα. Τελικά στις 5.30 δεν άντεξα άλλο και του έστειλα μήνυμα με το κινητό.

«Είμαι κάπως αναστατωμένη», έλεγε το μήνυμα.

«Γιατί έχεις αναστατωθεί; Έγινε κάτι;» ήταν η δική του απάντηση. Α μάλιστα. Nonchalance ή σαδισμός; Ας ρίξω τα ζάρια...

Η απάντησή μου ήταν ειλικρινής: «Θα βάλω τα κλάματα. Τα έβαλα», είπα και τα έβαλα. Έκρυψα το πρόσωπό μου μέσα στα χέρια μου και έκλαψα από απελπισία. Δεν το έκανα επίτηδες, δεν ήθελα να τον εκβιάσω. Θεώρησα ότι έπρεπε να ξέρει πότε με έκανε να κλαίω. Αλλά ήταν εκβιασμός. Έλεγα: «Το παράκανες. Με έκανες να υποφέρω περισσότερο από όσο αντέχω».

Μετά από μισή ώρα περίπου, όταν είχα σταματήσει τα κλάματα και ρουφούσα τις μύξες μου και συνέχιζα να απολαμβάνω τη γαμημένη αίσθηση ότι ήμουν σαν παιδάκι που του έταξαν βόλτα και αργούν να το ανεβάσουν στο τρενάκι, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν αυτός. Η φωνή του ήπια, ήρεμη. Με πήρε από το χεράκι και με ανέβασε στο βαγόνι. Μου είπε με ποιο τρόπο να το κάνω, να τον σκέφτομαι, να βάλω πρώτα τη μαύρη σφήνα, πίσω, εκεί που μου άρεσε και μετά να φροντίσω να αργήσω όσο μπορούσα. Ρουθούνιζα ακόμα μέσα στο ακουστικό και η φωνή μου ήταν μαγκωμένη. Είχα ξαναγυρίσει για τα καλά στο μαγικό κόσμο της παιδικής μου ηλικίας.

Το έκανα λοιπόν, σαν να ήταν εκείνος δίπλα μου. Τον είδα με το μάτι του μυαλού μου να μου χώνει τη σφήνα, χωρίς πολλές τισιριμόνιες, χραπ, μια κι έξω, πολύ καλά μέσα, όπως μου αρέσει, για να αισθάνομαι πολύ γεμάτη. Μετά άρχισα να χαϊδεύομαι, έβαλα τα χέρια μου εκεί που τόσες μέρες ονειρευόμουν να τα βάλω και ήταν ζεστά και μουσκεμένα εκεί μέσα, ήταν τόσο όμορφα. Κι έτσι έγινα η γατίσια γυναίκα που πραγματικά έχω γεννηθεί για να είμαι και πέρασα με το μαγικό μου τρενάκι από τη χώρα της επιθυμίας στη χώρα της απόλαυσης και έδωσα επιτέλους το δώρο μου στον V, μουγκρίζοντας και ψιθυρίζοντας τις συνηθισμένες μου ασυναρτησίες, κάτι χαζοπραγματάκια σαν ιιιχχχ, ιιιχχχ κι αυτό ήταν όλο.

Μετά ήμουν εντάξει και πάλι, βρήκα τον εαυτό μου και πήγα στην κουζίνα και μπόρεσα να φάω κάτι επιτέλους, είχα ξελιγωθεί τόσες μέρες νηστική. Είναι γνωστό ότι η επιθυμία σε τέτοιες ακραίες κλίμακες δημιουργεί διαταραχές πρόσληψης της τροφής. Οι περισσότερες γυναίκες παχαίνουν. Εγώ αδυνατίζω.

Σε λίγο ο V μου τηλεφώνησε και πάλι, αυτή τη φορά για να με μαλώσει. Με μάλωσε επειδή είχα βάλει τα κλάματα

«Θα μπορούσες να είχες ζητήσει αυτό που ήθελες, θα μπορούσες να με παρακαλέσεις, αντί να περιμένεις και να βασανίζεις τον εαυτό σου πέρα από τις αντοχές σου».

Πράγματι. Αυτή η περηφάνια θα με φάει.

«Από δω και πέρα απαγορεύεται να βασανίζεις τον εαυτό σου. Μόνο εγώ θα σε βασανίζω. Κανένας άλλος».

Α, μάλιστα, σκέφτηκα. Επιτέλους, ένας φυσιολογικός άνθρωπος.

Πηγή:iefimerida.gr