ΠεθαίΝοντας

Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,

ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,

την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,

φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη·

όταν, φτασμένη απάνω στον ορίζοντα, θα ιδείς

μίση να φεύγουν οι έρωτες, χολή τα πάθη σου όλα,

όταν ανέβει από τα εξαίσια τ' άνθη της ζωής

μύρον η απαγοήτευση, ψυχή μου ονειροπόλα

την ώρα την υπέρτατη που θε να θυμηθείς

μ' ένα μόνο χαμόγελο τα φίλα και τα ενάντια --

μάταιη ψυχή, στο πέλαγο, στο αγέρι τι θα πεις;

ω, τι θα πεις, στενή καρδιά, στη χλωμή δύση αγνάντια;

Κ. Καρυωτάκης