Πολλές Αριστερές

Σύμφωνα με τελευταίες δηλώσεις του, ο Αλέξης Τσίπρας προτίθεται να ιδρύσει «αντιμνημονιακό μέτωπο». Εύλογη φιλοδοξία. Είναι γνωστή άλλωστε η ευρηματικότητα της Αριστεράς να συγκροτεί «μέτωπα εναντίον κάποιου», ίσως επειδή αντιλαμβάνεται εξ ορισμού την πολιτική ως μια διαδικασία όπου κάποιοι μαζεύονται και την πέφτουν σε κάποιους άλλους.

Ετσι το (κατά Τσίπρα) «αντιμνημονιακό μέτωπο» έρχεται να αντικαταστήσει το αίτημα του ιδίου Τσίπρα να ιδρυθεί ένα «νέο ΕΑΜ» - το οποίο κάπου κόλλησε εν τω μεταξύ...

Και να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των μετώπων που κατά καιρούς έχουν ενθουσιάσει τους οπαδούς του: αντι-ιμπεριαλιστικό, αντι-καπιταλιστικό, αντι-πολεμικό, αντι-φασιστικό, αντι-δικτατορικό, αντι-αποικιακό, αντι-ευρωπαϊκό, αντι-αμερικανικό κ.λπ. - θα προσέθετα και «απελευθερωτικό μέτωπο» αλλά είπαμε ότι το «νέο ΕΑΜ» χάλασε στον δρόμο.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η μεθοδολογία βαίνει με διαρκώς μειούμενη σοβαρότητα. Διότι άλλο πράγμα να φτιάχνεις μέτωπο εναντίον κοτζάμ ιμπεριαλισμού ή κοτζάμ φασισμού κι άλλο να μαζεύεις τον στρατό εναντίον μιας (καλής ή κακής)... δανειακής σύμβασης! Αν συνεχίσουν έτσι το επόμενο βήμα θα είναι κάποιο «Μέτωπο εναντίον του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας».

Η σκέψη του Τσίπρα, βεβαίως, δεν είναι κουτή. Θα σκέφτηκε προφανώς: αφού όλοι έχουν πάρει ανάποδες με το Μνημόνιο να βγούμε να πούμε ότι εμείς εκπροσωπούμε εκείνους που έχουν πάρει ανάποδες με το Μνημόνιο. Και να μαζέψουμε ό,τι μπορούμε από ψηφαλάκια.

Καλό αλλά δεν πιάνει. Διότι το ερώτημα δεν είναι αν μας αρέσει το Μνημόνιο - ούτως ή άλλως, δεν μας αρέσει! Αλλά αν η απάντηση σε ένα αποτυχημένο Μνημόνιο είναι «το Μέτωπο του Τσίπρα». Δεν είναι. Ή, πάντως, δεν είναι για όλους όσοι θεωρούν το Μνημόνιο αποτυχημένο.

Ακούω εσχάτως την ακόλουθη ανάλυση. Τα αριστερά κόμματα παίρνουν αθροιστικά στις δημοκοπήσεις τα υψηλότερα ποσοστά. Αν ενωθούν, θα μπορούσαν να αναδειχθούν στις επόμενες εκλογές σε πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα. Να το, λοιπόν, το Μέτωπο.

Καλό αλλά ούτε αυτό πιάνει. Διότι η Ελλάδα (και ο κόσμος...) δεν έχει μια Αριστερά αλλά πολλές Αριστερές. Κι η διαφορά του Τσίπρα από την Παπαρήγα ή του Κουβέλη από τον Μπανιά ή όλων μαζί από τον Γλέζο δεν είναι διαφορά αποχρώσεων. Είναι διαφορά ουσίας.

Μιλούν για άλλον κόσμο και για άλλα πράγματα. Πιστεύουν σε άλλες αξίες και σε άλλες μεθόδους. Υπηρετούν άλλες φιλοδοξίες και άλλες σκοπιμότητες. Πώς ξαφνικά θα πολιτευτούν μαζί κι αγκαλιασμένοι; Επειδή συμβαίνει να συμφωνούν ότι διαφωνούν με μια δανειακή σύμβαση;

Εντάξει, θα μου πείτε, εκλογές έρχονται κι ο καθένας ψάχνει κάτι να πει. Σωστό. Απλώς από πουθενά δεν αποδεικνύεται ότι αρκεί να μιλάς για να αποκτούν νόημα όσα λες