Η γενιά του Πολυτεχνείου

Ο πατέρας, της γενιάς του Πολυτεχνείου, κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού του μαζί με τον 10χρονο γιο του
και το νεώτερο βλαστάρι της οικογένειας, ένα μωρό 1 έτους.

Κάποια στιγμή αποφασίζει να εξηγήσει στον «μεγάλο» τι σημαίνουν όλα όσα ακούγονται για τις κοινωνικές τάξεις, την αντιπαλότητά τους και τον ρόλο της

εξουσίας στη ζωή μας.

- «Κοίτα παιδί μου», του λέει, «η κοινωνία είναι όπως η οικογένεια.

Στην δική μας οικογένεια για παράδειγμα, εγώ είμαι το κεφάλαιο.

Αυτός δηλαδή που κερδίζει και φέρνει τα χρήματα.

Η μητέρα σου είναι η κυβέρνηση, αυτή αποφασίζει που και πώς θα τα ξοδέψουμε.

Η υπηρέτρια είναι η εργατική τάξη.

Εσύ παιδί μου είσαι ο λαός».

- «Το μωρό πατέρα τι είναι», ρωτάει ο γιος, «ο λαουτζίκος»;

- «Όχι παιδί μου, το μωρό είναι το μέλλον του λαού», απαντάει ο πατέρας.

Η ώρα έχει περάσει και πάνε όλοι για ύπνο.

Κάποια στιγμή, αργά τα μεσάνυχτα, το μωρό τα

έχει «κάνει» και κλαίει με λυγμούς.

Κανένας δεν σηκώνεται να το ησυχάσει.

Ο γιος, σηκώνεται, χτυπάει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονέων του.

Τίποτα! Μισανοίγει την πόρτα και βλέπει την μητέρα του να κοιμάται ατάραχη φορώντας ωτοασπίδες.

Ο πατέρας πουθενά.

Πηγαίνει προς την κουζίνα και από την μισάνοιχτη πόρτα βλέπει τον πατέρα του να «πηδ@ει» την υπηρέτρια.

Φεύγει αθόρυβα και από εκεί πλήρως απογοητευμένος και επιστρέφει στο δωμάτιό του.

Το πρωί, αναφέρει στον πατέρα του το βραδινό περιστατικό με το κλάμα του μωρού.

- «Να σου εξηγήσω γιε μου», λέει ο πατέρας.

- «Άσε, άσε πατέρα κατάλαβα», του απαντάει ο γιος. «Το κεφάλαιο «πηδ@ει» την εργατική τάξη, η κυβέρνηση κοιμάται του καλού καιρού, ο λαός φωνάζει, αλλά δεν τον ακούει κανείς και το μέλλον του λαού παραμένει σκατωμένο !!!