ΤΑ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙΑ

Πάει μια φορά να εξομολογηθεί ένας που είχε καμπανάκια δεμένα στα πόδια.

Περίεργος ο παπάς τον ρωτά:
- Τέκνον μου, γιατί φοράς καμπανάκια στα πόδια;
- Ξέρετε πάτερ, τα φοράω για να με ακούν τα ζουζουνάκια και να φεύγουν,
για να μην τα πατήσω και τα σκοτώσω.
- Τέκνον μου, εσύ είσαι άγιος άνθρωπος, γιατί ήρθες να εξομολογηθείς;
- Πάτερ, έχω αμαρτίες.
- Σε ακούω, τέκνον μου.
- Να, πέρσι, ήρθε η ξαδέρφη μου στο σπίτι, και κουβέντα την κουβέντα της
έδωσα μία πίπα.
- Τέκνον μου, αμαρτία, αλλά τα καμπανάκια δείχνουν ότι έχεις καλή ψυχή.
Συχωρεμένος να είσαι.
- Δεν τέλειωσα πάτερ. Μετά από δυο μήνες ήρθε ο ανιψιός μου σπίτι, και
πάνω στην κουβέντα, τον έβαλα κάτω και του άλλαξα τα φώτα...
- Αμαρτία μεγάλη, τέκνον μου, αλλά τα καμπανάκια σε σώζουνε. Συχωρεμένος
να είσαι.
- Μα πάτερ, δεν τελείωσα. Πριν δύο μήνες ήρθε η νύφη μου στο σπίτι, και
πάνω στην κουβέντα της τον φόρεσα. Μετά από μία βδομάδα ήρθε η
θεία μου, και πάνω στην κουβέντα της τον έχωσα στα βυζιά. Και
πριν δυο μέρες...
Πετάγεται όρθιος ο παπάς και του λέει:
- Αντε, χριστιανέ μου! βγάλε τα καμπανάκια από τα πόδια σου και βάλτα
στα αρχίδια σου να σε ακούει ο κόσμος και να φεύγει

πηγη