Ο Κόσμος Ανάποδα - Το Μέλλον Είναι Άστεγο (ή 6 Χρονών)

Ο Ζητιάνος και το Παιδί: Όταν οι τελευταίοι κυβερνούν

Πολιτική Με Μύξες και Χαρτόκουτα

Ο Ζητιάνος και το Παιδί: Μια πολιτική φαντασίωση ή η μόνη μας ελπίδα;

Όταν οι «σοβαροί» αποτυγχάνουν ξανά και ξανά, γιατί να μην κυβερνήσουν οι γελοίοι; Ένας ζητιάνος στις ΗΠΑ, ένα παιδί στην Κίνα — και ο κόσμος ξυπνάει μέσα στο πιο λογικό παράλογο.

Φαντάσου την εικόνα: Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κάθεται στα σκαλιά του Λευκού Οίκου. Ρούχα σκισμένα, βλέμμα χαμένο. Δίπλα του ένα χαρτόνι: «Βοηθήστε έναν παλιό στρατιώτη. Το κράτος με ξέχασε. Μην κάνετε το ίδιο κι εσείς».

Και στην άλλη άκρη του κόσμου, στο Πεκίνο, σε αίθουσες γεμάτες κόκκινες σημαίες και πορτρέτα του Μάο, ένα εξάχρονο παιδί με κοντά παντελονάκια να υπογράφει κρατικά διατάγματα με μαρκαδόρο. Οι στρατηγοί σκυμμένοι από πάνω του, του δίνουν στυλό Mont Blanc, αυτός το απορρίπτει και ζωγραφίζει δέντρα με καφέ και πράσινο.

Ακούγεται γελοίο. Και όμως: Είναι περισσότερο λογικό από αυτό που ζούμε.

Οι «κανονικοί» Πρόεδροι

Ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιοι κυβερνούν σήμερα;

• Στην Αμερική, εκατομμυριούχοι που γεννήθηκαν σε οικογένειες με τρία μπάνια ανά άτομο.

• Στην Κίνα, κομματικά στελέχη που δεν έχουν πατήσει ποτέ σε πραγματική αγορά, αλλά ξέρουν να κουμαντάρουν τρισεκατομμύρια.

• Παντού: άνθρωποι που δεν πεινάνε ποτέ, δεν χρωστάνε ποτέ, δεν φοβούνται ποτέ.

Και τι κάνουν;
Κρίσεις, πόλεμοι, πληθωρισμοί, χρέη, υποκρισία, Facebook, TikTok, ρομπότ που σε απολύουν.

Άρα γιατί όχι ο ζητιάνος και το παιδί;

Ο ζητιάνος Πρόεδρος: Ο πολιτικός της αλήθειας

Ο ζητιάνος δεν θα έχει spin doctors, image makers, λογογράφους. Θα έχει μόνο την πείνα του και το θυμό του. Δεν θα κρύβει τίποτα:
«Ναι, είμαι ρακένδυτος. Και; Εσείς με κάνατε έτσι. Εμένα, και εκατομμύρια άλλους. Γιατί λοιπόν να μη δοκιμάσουμε έναν από τους χαμένους στην κορυφή;»

Η πρώτη του απόφαση θα ήταν απλή: «Το Κογκρέσο διαλύεται μέχρι να βρούμε σπίτια για όλους. Όχι σπίτια με δάνεια και επιτόκια. Κανονικά σπίτια. Πρώτα οι άστεγοι — μετά οι επενδυτές».
Αν τολμούσε κανείς να αντιδράσει, θα τους κοιτούσε και θα έλεγε:
«Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι σε χαρτόκουτα όταν έξω χιονίζει; Όχι; Τότε κάτσε κάτω».

Το παιδί στην Κίνα: Η εξουσία της αθωότητας

Κι από την άλλη; Το παιδί-Πρόεδρος. Όχι προϊόν του Κόμματος, όχι γυαλισμένο ρομπότ. Ένα παιδί, κανονικό. Με παιδικό άγχος για τα διαγωνίσματα, όχι για το εμπόριο σπάνιων γαιών.

Θα έφερναν στο γραφείο του γεωπολιτικές αναλύσεις. Θα του εξηγούσαν για το εμπόριο με την Αφρική, για τη ναυτική κυριαρχία στον Ειρηνικό. Το παιδί θα τους κοίταζε και θα έλεγε:
«Μπορώ να έχω γλυκό;»

Θα υπέγραφε νομοσχέδια με ζωγραφιές. Στο χαρτί των στρατηγικών θα υπήρχαν σχέδια από αυτοκίνητα και δέντρα.
Και ίσως — ίσως — αυτό να ήταν η αρχή μιας επανάστασης:
Αντί για πόλεμο, παιχνίδι. Αντί για ραδιενέργεια, σοκολάτες. Αντί για γεωπολιτικά σχέδια, παιδικές ζωγραφιές.

Μα θα κυβερνούσαν οι άλλοι; Ναι. Και;

Θα πεις: «Μα πίσω από το παιδί, θα κυβερνούσαν οι στρατηγοί».
«Και πίσω από τον ζητιάνο, θα κυβερνούσαν οι λομπίστες».
Ίσως.

Αλλά να σου πω κάτι; Και τώρα έτσι γίνεται. Απλά τώρα έχουμε τη βιτρίνα των “σοβαρών αντρών με κοστούμια”. Τουλάχιστον με έναν ζητιάνο και ένα παιδί, η υποκρισία θα έσπαγε. Θα ξέραμε επιτέλους ποιος κυβερνά: Το τίποτα ή το μέλλον.

Η πολιτική σαν θέατρο σκιών

Ίσως όλο αυτό να είναι απλώς μια φαντασίωση. Μια πρόχειρη πολιτική αλληγορία. Αλλά δεν είναι χειρότερο από την πραγματικότητα. Γιατί αυτό που ζούμε τώρα είναι το πραγματικό θέατρο σκιών. Ένας κόσμος που διοικείται από «ειδικούς» που έχουν καταφέρει να τα κάνουν όλα χειρότερα.

Αν λοιπόν πρόκειται να γελοιοποιηθούμε ως ανθρωπότητα, ας το κάνουμε τουλάχιστον τίμια. Ας το κάνουμε με έναν ζητιάνο στην Ουάσιγκτον και ένα παιδί στο Πεκίνο.

Όπως λένε: «Αν είναι να πάμε στον γκρεμό, ας πάμε τουλάχιστον με στυλ».

Read More: Ανακαλύψτε πώς ο ερωτισμός εκφράζεται μέσα από την τέχνη, από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Εξερευνήστε τα έργα και τους καλλιτέχνες που αποκάλυψαν την ομορφιά και την ένταση των ανθρώπινων συναισθημάτων.