I Sexoualikí Mou Diamórfosi: Fantasióseis, Mazochismós, Mastígoma kai Erotismós

Η Σεξουαλική Μου Διαμόρφωση

 Φαντασιώσεις, Μαζοχισμός, Μαστίγωμα και Ερωτισμός

Μια BDSM συνέντευξη με τη Κυρία D

 -Αγαπητή D, πώς σκέφτεστε τον εαυτό σας;

Κάποιες φορές σκέφτομαι τον εαυτό μου κάτι σαν ακτιβίστρια του χώρου, αν και ξεκίνησα πολύ διαφορετικά... Ξεκίνησα από μία προσωπική αναζήτηση, για τον εαυτό μου και μόνο, πριν από αρκετά χρόνια, 7 συγκεκριμένα, το 2007. Στη συνέχεια μπήκα πολύ βαθιά μέσα στο χώρο και δικτυώθηκα, έγινα πάρα πολύ γνωστή, έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, με ενδιαφέρει να βοηθάω ανθρώπους να μαθαίνουν, κι έχω στήσει και το φόρουμ, ενώ διοργανώνω πάρα πολλές συναντήσεις, εκδηλώσεις, πάρτι, κάτι που το έχω δει στο εξωτερικό, όχι όμως στην Ελλάδα... μία δικτύωση, μία κοινωνική διεύρυνση αυτού του πράγματος.

Κι ενώ στην αρχή φαίνεται πολύ περιθωριακό, ωστόσο πάει πάρα πολύ βαθιά: υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται, που θέλουν να ασχοληθούν, που φαντασιώνονται, που το ζούνε και δεν ξέρουν τι ζούνε, είναι παντού... Ας πούμε εγώ προσωπικά γνωρίζω 500 περίπου άτομα και είμαι ένα μόνο άτομο, φαντάσου πόσοι υπάρχουν!

Όταν βλέπεις γνωστά ξένα site του χώρου να έχουν εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε για απίστευτα νούμερα. Οπότε, ναι, αισθάνομαι κάπως σαν ακτιβίστρια, αν και δεν είμαι τέτοια... Με ενδιαφέρει να πω πράγματα που νιώθω ότι έχω και πρέπει να πω. Υπάρχει κόσμος εκεί έξω, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, που υποφέρει πραγματικά, άτομα που δεν ξέρουν γιατί ψάχνουν αυτά που ψάχνουν και έρχονται και με ρωτάνε... και προσπαθώ όσο μπορώ, στο πλαίσιο του δυνατού, να βοηθήσω, γιατί δεν υπάρχουν στάνταρντ απαντήσεις σε αυτά τα πράγματα... Αλλά κάτι υπάρχει, μπορείς μέσα σε άκρες να το προσεγγίσεις λίγο πιο εύκολα, βέβαια μετά από κάποια χρόνια, γιατί στην αρχή, όταν μπαίνεις είσαι σαν χαμένος, εντελώς...

-Πώς ξεκίνησε αυτό; Έπαιξε ρόλο η διαμονή σας σε μεγάλες μητροπόλεις του κόσμου;

Το γεγονός ότι έζησα σε μεγάλες μητροπόλεις, όπως η Νέα Υόρκη, δεν έπαιξε κανένα ρόλο στη σεξουαλική μου διαμόρφωση. Το «μικρόβιο» το είχα πολύ πριν πάω εκεί. Το ζούσα ήδη στις σχέσεις μου από 16 ετών. Ωστόσο, για πολλά χρόνια, δεν ήξερα τι είναι αυτό, δεν ήξερα ότι υπάρχει «οργανωμένο έγκλημα» (γέλια). Νόμιζα πως μόνο εγώ είμαι έτσι. Νόμιζα πως είμαι ανώμαλη. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που είναι έτσι.

Είχε ξεκινήσει ήδη από την παιδική ηλικία και εκφραζόταν μέσα από τα παιχνίδια με τα άλλα παιδάκια. Όταν παίζαμε, ας πούμε, «Γερμανοί και φυλακισμένοι», ήμουν πάντα αυτή που τη βασάνιζαν. Το ίδιο συνέβαινε και όταν παίζαμε «γιατρό και ασθενή». Ήμουν πάντα η ασθενής (γέλια). Αντλούσα απόλαυση σωματική από φαντασιώσεις τις οποίες τροφοδοτούσαν κάποια εξωτερικά ερεθίσματα. Παραδείγματος χάρη, θυμάμαι χαρακτηριστικά μία σκηνή κινηματογραφικής ταινίας στην οποία ο Γιάννης Βόγλης βιάζει την Έλενα Ναθαναήλ στο σπιτάκι του ψαρά: αυτό για μένα, στην ηλικία των 11 χρονών, ήταν ένα τεράστιας σημασίας ορόσημο. Πέρασα τουλάχιστον 1 χρόνο με αυτή τη φαντασίωση.

Ξεκίνησα λοιπόν ως μαζοχίστρια, όχι όμως και τόσο με την έννοια κάποιας που αποζητά τον πόνο, αλλά με την έννοια της υποταγής, της σχέσης και ειδικότερα της σχέσης εξουσίας. Αυτό έχει τεράστια σημασία. Δεν είμαι αλγολάγνα, δεν μου αρέσει ο πόνος, δεν είμαι τρελή... γιατί να μου αρέσει ο πόνος! Καθόλου δεν μου αρέσει ο πόνος.

-Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο για τα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια;

Λοιπόν, από μικρή ήδη ηλικία, έχω καταλάβει ότι έχω παράξενες φαντασιώσεις και αντλώ διάφορα πράγματα από το περιβάλλον, ερεθίσματα προς τα οποία αμέσως προσανατολίζομαι. Και σε κάποια φάση βλέπω την ταινία «Η ιστορία της Ο». Εκεί πλέον έχω καταλάβει ότι "εδώ είμαστε", ότι αυτός είναι ένας πολύ ωραίος τρόπος για να σχετίζεται κανείς, σκέφτηκα τότε. Και στα 16 μου, ούσα σε μία σχέση, κανονική σχέση με ένα μεγαλύτερό μου αγόρι – ήταν γύρω στα 20 – του λέω κάποια στιγμή εκεί που κάναμε σεξ "χτύπα με". Παθαίνει αυτός, παγώνει, δεν ήξερε τι να κάνει. Εγώ επέμενα: "χτύπα με". Πράγμα το οποίο και έκανε. Τότε ήταν που κατάλαβα συνειδητά ότι έτσι εγώ σχετίζομαι σεξουαλικά. Ότι είμαι πιο καλά έτσι. Εκείνη την εποχή δεν ήξερα κάτι καλύτερο. Το "χτύπα με" ήταν κάτι το συμβολικό. Κι ωστόσο δεν υπήρχε κανένας βαθμός αλγολαγνείας, παρά μόνο η απόλαυση μέσα από τη σχέση εξουσίας πάνω μου: το γεγονός ότι εγώ βρίσκομαι εδώ πέρα για την ευχαρίστηση του άλλου στον οποίο ανήκω ψυχή τε και σώματι. Έτσι το έβλεπα. Έτσι το σκηνοθετούσα με τη φαντασία μου. Σκηνοθετούσα την απόλαυση με αυτό τον τρόπο. Και ποιος όμως δεν σκηνοθετεί την απόλαυση;

-Από εκεί και πέρα;

Από εκεί πέρα, σε όλες μου τις σχέσεις υπήρχε αυτό το στοιχείο που το ζητούσα μόνη μου. Άρχισα να έχω εργαλεία, μαστίγια, βιντεοκασέτες με αυτή τη θεματολογία, περιοδικά... Υπήρχε μία φοβερή σειρά τότε, η Comics Erotica που είχε βγάλει τα έργα του μαρκήσιου ντε Σαντ σε κόμικς, την «Ιστορία του ματιού» του Ζορζ Μπατάιγ… την έχω ακόμη αυτή τη σειρά!

Και πάλι όμως δεν είχα ακόμη καταλάβει ότι αυτό είναι κάτι οργανωμένο, ότι υπάρχει εκεί έξω στην πραγματική ζωή. Νόμιζα ότι αυτό είναι απλά λογοτεχνία και ότι εμένα μου μιλάει καλύτερα. Ε, μετά έβαζα και τον εκάστοτε σύντροφο να συμμετέχει σε αυτά τα πειράματα. Ό,τι έβλεπα σε κάποια ταινία ή ό,τι διάβαζα, έλεγα “Α! Ας το κάνουμε και αυτό” και το κάναμε με εμένα πάντα "από κάτω".

Τι ακριβώς αποζητούσατε;-

Ήθελα να υπάρχει ανάμεσα σε μένα και το σύντροφό μου μεγαλύτερη απόσταση απ’ ό,τι σε ένα συνηθισμένο ζευγάρι. Αυτή την απόσταση μπορείς να την εισάγεις με πολλούς τρόπους. Μπορεί ας πούμε ο άντρας να δέσει τη γυναίκα. Να την ακινητοποιήσει. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που δεν το κάνουν πάρα πολλά ζευγάρια: να είναι η άλλη δεμένη χειροπόδαρα, με πολύ άβολους τρόπους, να έχει μανταλάκια στα γεννητικά της όργανα, στις θηλές, κ.ο.κ. Και αυτό είναι, νομίζω, κάτι που δεν το κάνουν πάρα πολύ συχνά. Το μαστίγωμα, επίσης, καταλαβαίνετε... όχι μέχρι να βγει αίμα, αλλά ένα μαστίγωμα απλό. Απλό! Τι θα πει απλό μαστίγωμα... Ας πούμε ισορροπημένο, δοσολογημένο (γέλια).

Αυτό φαίνεται κατευθείαν από τη γλώσσα του σώματος.. δηλαδή, αν ο άλλος αρχίσει να κουνιέται έντονα και να κλαίει και να ουρλιάζει, ε αυτό είναι υπερβολικό. Όταν όμως η άλλη βογκάει από ηδονή, ε τότε συνεχίζεις! Ο καθένας έχει το δικό του κατώφλι. Το δικό μου δεν είναι ιδιαίτερα υψηλό, εννοώ ότι λίγα πράγματα κάνω στο θέμα του πόνου. Έχω κάνει και ακραία πράγματα, αλλά ήταν από καθαρή βλακεία. Ήταν επειδή ήμουν αχόρταγη. Υπάρχει διαφορά... Γι’ αυτό σας λέω, δεν χρειάζεται πάρα πολύ... ήπια πράγματα... είναι περισσότερο η εικόνα!

-Παίρνατε λοιπόν μία απόσταση...

Έπαιρνα λοιπόν μία απόσταση. Μία απόσταση μπορεί να μπει, λόγου χάρη με μια μάσκα. Τον άντρα μου, ας πούμε, μια φορά τον έβαλα να φορέσει μάσκα, μία φρικτή μάσκα γέρου. Οπότε δεν έβλεπα το αγαπημένο του πρόσωπο μπροστά μου... Ήταν σαν να με βιάζει ένας ξένος. Ή να φορέσει γάντια... γάντια ιατρικά και μετά να με αγγίξει. Βλέπετε λοιπόν πως μπαίνει η απόσταση: δεν είμασταν φιλαράκια εκείνη την ώρα, μπαίναμε σε άλλο mode... ο ένας εξουσιάζει τον άλλο... του τύπου "κάτσε τώρα εδώ γιατί πρόκειται να κάνουμε κάτι πάρα πολύ σημαντικό... θα προχωρήσουμε τη σχέση μας σε ένα άλλο επίπεδο". Μετά επιστρέφαμε πάλι στην πραγματικότητα και είμασταν σύντροφοι, αγαπημένοι, φίλοι κλπ. Όλα γίνονται για τη διέγερση, αλλιώς δεν υπάρχει τίποτα, δεν κάνει κουκου...

-Και πίσω από τη διέγερση; Υπάρχει κάτι μεταμφιεσμένο;

Τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά, τόσο απλά που ντρέπομαι να τα αναλύσω! Το θέμα είναι η ενοχή. Η επιθυμία γεννάει πάντα ενοχή. Είναι τόσο απλό. Και για να μην έχεις ενοχή είναι ηλίου φανεινότερον ότι θα μεταθέσεις αυτή την επιθυμία στον άλλο. Σε σημείο ώστε ο ένας να αντανακλά την επιθυμία του άλλου, κάπως έτσι.

Για να επιθυμήσεις από μόνος σου έτσι αόριστα είναι πράγμα δύσκολο. Βλέπεις τον άλλο και τον επιθυμείς. Και ο άλλος όμως επιστρέφει κάτι. Είναι σαν εκείνο το περίφημο ανέκδοτο του Λακάν που πάει σε ένα κινέζικο εστιατόριο και δεν μπορεί να διαβάσει το μενού γιατί είναι στα κινέζικα και φωνάζει τη σερβιτόρα και τη ρωτάει: "μα τι λέει εδώ;" κι εκείνη του εξηγεί το μενού με αποτέλεσμα αυτός επιτέλους να καταλάβει τι θέλει να φάει ο άνθρωπος...

Κάπως έτσι είναι. Ο άλλος μας γεννάει κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Ξέρουμε πάνω-κάτω τι θέλουμε από τον άλλο και ο καθένας θέλει διαφορετικά πράγματα.

Επειδή λοιπόν αυτή η επιθυμία είναι ένοχη, μπορείς να παρακάμψεις την ενοχή, φορτώνοντας την στον άλλο. Εάν ο άλλος δεχτεί να την κουβαλήσει για σένα, τότε τέλεια: μαζοχισμός... Δέσε με, χτύπα με, ό,τι κι αν γίνει, όσες φορές και να τελειώσω, εσύ φταις για όλα, μη μου μιλάς κτλ.

Θα μου πεις: μα αυτό είναι κάπως αυνανιστικό! Ναι, είναι αυνανιστικό, τι να κάνουμε τώρα, όλος ο κόσμος της φαντασίας που συνδέεται με τον ερωτισμό είναι αυνανιστικός...

Πέρα απ' όλα αυτά, όμως, θα έλεγα πως πάνω απ' όλα εγώ πιστεύω στον έρωτα. Στον έρωτα όπως παρουσιάστηκε από τη Διοτίμα, πολύ πριν από τον Λακάν. Ξέρανε πολλά περισσότερα οι αρχαίοι. Οι πρόγονοί μας τα είπαν πολύ καλύτερα και τα είπα όλα

-Μπορείτε να γίνετε λίγο πιο επεξηγηματική;

Ο Έρως με «Ε» κεφαλαίο, και όχι οι ψιλοκαψούρες με τον ωραίο ή την ωραία απέναντί μας, είναι η πλήρης, βαθιά επικοινωνία με τον άλλο και όχι ένα παιχνιδάκι του τύπου "η επιθυμία είναι δικιά μου, δικιά σου κτλ". Πρόκειται για πολύ βαθιά επικοινωνία. Η σχέση αυτή όμως είναι βαθιά εξουσιαστική. Όχι με την έννοια του "καταβροχθίζω τον άλλο", όπως κάνουν στην καθημερινότητά τους δισεκατομμύρια ζευγάρια με τον εντελώς ανθρωποφαγικό τους τρόπο... Εγώ, προσωπικά, στα vanilla χρόνια μου, ήμουν ικανή να σκοτώσω το σύντροφό μου, μόνο και μόνο για να μην τον έχει καμία άλλη. Είναι τρομερό, απίστευτα προβληματικό: ζήλιες, εντάσεις κτλ.

-Οπότε, για σας ο έρωτας είναι...

Για μένα, ο έρωτας είναι μία σχέση εξουσίας στο πλαίσιο της οποίας ο ασθενέστερος ενσωματώνεται στον ισχυρό. Αυτό, εμείς του BDSM χώρου, το ονομάζουμε DS, domination-submission, κυριαρχία-υποταγή. Η πεμπτουσία του καθαρού έρωτα είναι DS: δηλαδή, εγώ είμαι σε σχέση με κάποιον στον οποίο εγώ έχω ενσωματωθεί. Ζω υπό την ομπρέλα του. Όπως ήταν η σχέση του Σωκράτη με τον Αλκιβιάδη, μία σχέση βελτίωσης, mentoring, και όχι μία εγελιανή διαλεκτική σχέση κυρίου-δούλου. Δεν πάω να κάνω σκλάβο τον αφέντη μου. Έχω τη θέση μου και μου αρέσει πολύ αυτή θέση μου. Και είναι μία θέση από την οποία απολαμβάνω ασφάλεια, προστασία, αγάπη και αποδοχή. Όσο ανώμαλη και να είμαι, με δέχεται.

-Σε αυτή τη στάση υποταγής σας δεν υπάρχει ωστόσο και ένα στοιχείο κυριαρχίας πάνω στον κύριό σας;

Αν υπάρχει κάποιο στοιχείο κυριαρχίας μου, αυτό υπάρχει στο βαθμό που συμμετέχω στην κυριαρχία ως υποτασσόμενη. Εκλαμβάνω αυτό που μου δίνει ως προσφορά ενός δώρου: ζώντας με αυτό τον τρόπο, ζω πρώτα απ' όλα πιο λειτουργικά, ζω καλύτερα...

Στην εποχή μας, υποτίθεται πως όλοι πρέπει να είναι δυνατοί, ανεξάρτητοι, κυριαρχικοί, να πατάνε επί πτωμάτων κτλ. Υπάρχουν όμως πολλοί άνθρωποι που δεν το μπορούν αυτό και ζούνε καλύτερα όταν σχετίζονται, σε ένα πλαίσιο προσάρτησης στον άλλο. Και όντως ζούνε καλύτερα. Εάν εγώ ζω καλύτερα έτσι, δεν είναι προτιμότερο για μένα και τους γύρω μου; Εγώ λοιπόν ζω έτσι, σχετιζόμενη, και πιστεύω ότι θάλλω έτσι.

Αυτό που βλέπεις είναι απόρροια μιας τέτοιας σχέσης. Αν με έβλεπες πριν από 7 χρόνια θα έβλεπες μπροστά σου ένα σαχλοκούδουνο, ένα εντελώς διαφορετικό άτομο. Υπήρξε μία πορεία, μία βελτίωση, μία ολοένα αυξανόμενη αυτογνωσία, κάτι...

Ωστόσο, μέσα από την απομάκρυνση για την οποία μιλούσα, έρχομαι απίστευτα κοντά στον άλλο. Να φανταστείτε, ο "κύριός" μου μού φιλάει τη μύτη, μέχρι μέσα στα ρουθούνια μου! Πιο κοντά από αυτό δεν υπάρχει... Είναι μία φρικτή διείσδυση, πολύ πιο έντονη από το σεξ.

Φαντάσου δύο άτομα που έχουν το ίδιο πλέγμα αξιών, το ίδιο πλέγμα φιλοδοξιών, με την έννοια ότι "κοίταξε, εμένα δεν μου αρέσει να ζω πατώντας επί πτωμάτων", όσο χριστιανικό και αν ακούγεται, αν και δεν είναι χριστιανικό, αλλά βαθιά ελληνικό...

Πιο κοντά στο Θεό δεν μπορώ να φτάσω... πιο κοντά στην πλήρη αποδοχή από τον άλλο και στην πλήρη συγχώρεση. Αν κάνω λάθος απλά θα τιμωρηθώ. Θα πει: "τι χαζομάρες έκανες, φάε τώρα ένα χέρι ξύλο να μάθεις!".

-Μα εσείς είστε τελικά μία κανονικότατη περίπτωση ανθρώπου, για να μην πω μια «Αγία»...

Κοιτάξτε, ο ψυχικός πόνος είναι τεράστιος και προκειμένου να μην έχεις ψυχικό πόνο, λες στον άλλο "κόψε ό,τι θέλεις, πάρε δάκτυλα, μύτες, ό,τι βρεις", αρκεί να γλιτώσεις από αυτό το πράγμα. Πόσοι άνθρωποι δεν αυτοκτονούν, επειδή δεν αντέχεται ο ψυχικός πόνος!

Εκεί πιστεύω ότι το γυρνάνε στο μαζοχισμό για να αποφύγουν μεγαλύτερο πόνο. Και έχουν γίνει και έρευνες σχετικά με αυτό, τις οποίες έχω στα χέρια μου: σε ένα συμπόσιο ψυχιάτρων που έγινε πριν από περίπου 5 χρόνια, ειδικοί ανέλυσαν περιπτώσεις ανθρώπων που ήταν μαζοχιστές – κυρίως μαζοχίστριες – οι οποίες (βοηθούμενες από γιατρούς να βρουν τις ισοορροπίες τους) μόλις γιατρεύτηκαν από το μαζοχισμό τους, αμέσως έπαθαν καρκίνο. Και έλεγε ο γιατρός: μόλις τους πάρεις τον πόνο τους, το σώμα αντιδρά με αρρώστεια! Είναι τρελό πραγματικά... Μήπως ο μαζοχισμός είναι ένας τρόπος να αποφύγεις τα χειρότερα; Πρόκειται για ζήτημα ψυχικής οικονομίας.

-Θα μπορούσατε να μας μιλήσετε για τα ακραία πράγματα που έχετε κάνει;

Δεν ξέρω κανέναν στην Ελλάδα που να έχει κάνει πιο ακραία πράγματα από μένα. Έχω κάνει μέχρι και αιδοιορραφή (γέλια). Μπορεί να φαίνομαι ότι είμαι πολύ νορμάλ, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχω περάσει κυριολεκτικά "δια πυρός και σιδήρου"... Έχω υποστεί μέχρι και "σφράγισμα" στον ώμο με πυρρακτωμένο σίδερο!

Στην πραγματικότητα, όταν πηγαίνεις να συναντήσεις κάποιον που δεν έχεις ποτέ στη ζωή σου, διότι αυτά τα πράγματα γίνονται μέσω διαδικτύου, μπορεί να τσιμπήσεις με δυο ωραία λόγια που θα ακούσεις και να πας να τον βρεις. Μπορεί να αποδειχτεί ό,τι καλύτερο όπως και ό,τι χειρότερο.

Όταν εγώ πρωτομπήκα στο χώρο, είχα βάλει μία αγγελία στο διαδίκτυο στην οποία έλεγα: "φιλοδοξώ να γίνω η Όμικρον". Έτσι ξεκίνησα το 2007. Αυτή ήταν η δική μου φαντασίωση, να γίνω η Όμικρον. Και πίστευα ότι μπορώ να βρω κάποιον που θα με κάνει Όμικρον. Σαραντάρα τότε. Ψιλοτρελά πράγματα (γέλια), αλλά χωρίς όνειρο δεν αξίζει να ζεις. Οι άνθρωποι πρέπει να ονειρεύονται. Λοιπόν, αυτό ήταν το δικό μου όνειρο.

Πήγα, λοιπόν, και συνάντησα κάτι πολύ παράξενα τυπάκια από την Αθήνα, οι οποίοι αυτό που μου έδιναν ήταν μία συνεύρεση της μίας ώρας, σε κάποιο ξενοδοχείο, όπου επιδίδονταν σε πράξεις SM (σαδομαζοχισμού), καθαρό SM: δηλαδή, ψιλοεξευτελισμός, πόνος, σεξ (με την έννοια της χρήσης, του «κρέατος») και γεια σας και μη τον είδατε μετά...

Και έλεγα εγώ: μα αυτό είναι μία χαζομάρα... Είναι δυνατόν; Αυτό είναι το όνειρό μου; αυτό ψάχνω; αυτό μπορούσα να το βρω όποτε θέλω.

-Και τι τελικά είναι αυτό που σας διαφοροποιεί από τους άλλους «κανονικούς» ανθρώπους;

Δεν διαφέρουμε σε τίποτα εμείς του SM, απλά αλλάζουν τα αξεσουάρ. Εκεί που μια ωραία γυναίκα θα βάλει ζαρτιέρες για να διεγείρει το σύντροφό της, εγώ θα εμφανιστώ με ένα κολάρο για σκύλους. Αυτά είναι τα props που λέμε, τα σκηνικά. Αντί να πω "ό,τι θέλεις Γιάννη μου", θα πω "μάλιστα κύριε!" (γέλια). Έχουμε το πρωτόκολλο. Το πρωτόκολλο μας βάζει σε ένα mode, σε ένα slave mode: τώρα θα κάνουμε κάτι που αποτελεί έκφραση της σχέσης που ήδη έχουμε.

Τώρα, όσον αφορά τα ακραία πράγματα, ναι έχω ακούσει για πολύ ακραία πράγματα, με την έννοια της κακοποίησης: σωματική κακοποίηση, εκμετάλλευση, ακόμη και χρηματική εκμετάλλευση, θύμα της οποίας έχω πέσει κι εγώ... μου φάγανε μερικά λεφτά (γέλια). Ουσιαστικά, ο μόνος κίνδυνος είναι η ευτέλεια, κοινώς το να κάνεις μαλακίες. Το να πηγαίνεις απλά με κάποιον και να του λες, οκ τώρα δείρε με μπας και φτάσουμε στην έκσταση. Και τελείωνει η φάση και δεν έχει επέλθει καμία έκσταση. Μονάχα ευτέλεια. Αν είναι έτσι τότε πήγαινε καλύτερα να κάνεις bungee jumping.

-Μια που κάνατε λόγο για πρωτόκολλο, υπάρχουν κάποιες βασικές αρχές στο BDSM;

Οι βασικές αρχές του BDSM είναι το SSC, που είναι τα αρχικά των λέξεων safe, sane και consensual. Δηλαδή, πρέπει να είναι ασφαλές, λογικό και συναινετικό. Υπάρχουν πάρα πολλοί που θέλουν να ζήσουν μία σχέση κυριαρχίας και υποταγής χωρίς να ξέρουν πώς να επιδοθούν σε αυτή... Κάνουν SM μόνο και λένε: εμένα μ΄αρέσει να με μαστιγώνουν, να μου βάζουν σφήνες πρωκτικές, να καίνε πάνω μου τσιγάρα κτλ. Έχουν μία λίστα και λένε: να η λίστα, τα κάνουμε μαζί; Πώς σας ακούγεται αυτό; Ηλίθιο δεν είναι... μα είναι μία ηλιθιότητα. Και πιστεύουν ότι κάνουν SM... Ε, λοιπόν αυτό δεν είναι SM.

H ευτέλεια καραδοκεί και πρέπει να προσέχουμε πολύ και να μην κάνουμε τέτοιες βλακείες. Είναι πολύ προτιμότερο να προσεγγίσεις τον άλλο και να τον ανακαλύψεις και τα βίτσια θα βγουν σιγά σιγά από μόνα τους. Όλοι έχουν βίτσια... ο πατέρας μου, ο πατέρας σας... Είμαι βέβαιη ότι όλοι έχουν τα βίτσια τους. Όλα είναι μέσα στην ανθρώπινη συμπεριφορά... Ο Φρόιντ το είπε: δεν υπάρχει καμία ανώμαλη συμπεριφορά εκτός από τη μη ερωτική συμπεριφορά, την απουσία ερωτικής συμπεριφοράς. Αυτή είναι η μόνη ανωμαλία... Όταν ο άλλος δεν έχει καμία ερωτική συμπεριφορά, τότε είναι προβληματικός... Όλα τα άλλα είναι δεκτά.

Εκεί, λοιπόν, θα βρεις όλα τα βίτσια του κόσμου... Και φετιχισμό θα βρεις, και μαζοχισμό θα βρεις, και σαδισμό... Ποιος δεν έχει κάποιες λίγες τάσεις σαδισμού; Σημασία έχει να έχεις συνείδηση του ότι τώρα εγώ δίνω φωνή σε κάτι λίγο πιο ζωώδες μέσα μου... Όλα όμως να είναι υπό έλεγχο. Όπως είπα: ασφαλές, λογικό και συναινετικό. Δεν του κόβουμε τα δάκτυλα του άλλου, δεν τον ευνουχίζουμε... Υπάρχουν φάσεις που ευνουχίζουν... Εγώ γνωρίζω την περίπτωση μιας κοπέλας στη Ρωσία που έχει ευνουχίσει δύο-τρεις. Ακραίο δεν είναι; Ακραίο είναι... Πήγε και τους τα έκοψε, σε ένα show σε κλαμπ... Τη φωνάξανε να κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα, να ευνουχίσει τρία άτομα, τα οποία θέλανε να ευνουχιστούν... Και πήγε και τα ευνούχισε. Το θέλανε, τους άρεσε πάρα πολύ η ιδέα! Ε αυτό είναι ηλίθιο. Αυτό δεν είναι BDSM για μένα, αλλά χαζομάρα. Εντάσσεται στο BDSM αυτό; Ε, εντάσσεται, ξέρω γω; Όπου υπάρχει ερωτική βία υπάρχει BDSM. Εκεί, όμως, που μια μπατσούλα φτάνει, γιατί να πας να του κόψεις όλο το πέος του άλλου... Σεβόμαστε τον άνθρωπο πάνω απ' όλα. Είναι στην κορυφή της πυραμίδας.

-D, σας ευχαριστούμε πολύ.

Πηγή: iefimerida