Σαν συνταξιούχος στη πλατεία Συντάγματος

 Ένα βράδυ, ο θεατρικός συγγραφέας

Χρήστος Γιαννακόπουλος,

ο ηθοποιός Νίκος Κοκκίνης κι εγώ,

είχαμε πιάσει μια περίεργη συζήτηση

για... φαντάσματα!

Δηλαδή, όχι ακριβώς ''συζήτηση''.

Ο Κοκκίνης, που ήταν προληπτικός,

μας μιλούσε για φαντάσματα

κι εμείς οι δύο τον ψιλοδουλεύαμε.

- Όχι, παιδιά.... Μην

τα κοροιδεύετε αυτά τα πράγματα...

Έχω δει φαντάσματα με τα μάτια μου.

Τον κοιτάει ο Χρήστος

και μυστηριωδώς του λέει:

- Και θα ξαναδείς!

Τα πάντα

γουρλωμένα μάτια του Κοκκίνη,

γούρλωσαν ακόμα περισσότερο.

- Πώς θα δω δηλαδή;

- Εγώ!

- Τι εσύ;

- Άμα πεθάνω, θα έρθω μια νύχτα

σα φάντασμα να σε κοψοχολιάσω!

Επειδή, όμως, ο Κοκκίνης

το είχε πάρει σοβαρά το ζήτημα

και δε σήκωνε δούλεμα,

ο Χρήστος για να δώσει

ένα τέλος στη συζήτηση,

πρότεινε μισοαστεία - μισοσοβαρά:

- Ξέρεις τι λέω εγώ;

- Τι;

- Όποιος πεθάνει πρώτος από εμάς

τους τρεις, να εμφανιστεί στους άλλους

δύο, για να έχουμε έτσι μια απόδειξη

από... πρώτο χέρι!

Ο Κοκκίνης

τη βρήκε πολύ λογική την πρόταση

και δώσαμε τα χέρια.

- Σύμφωνοι;

- Σύμφωνοι...

Τα χρόνια πέρασαν,

μ' αυτή την αδυσώπητη ταχύτητα

που περνούν τα χρόνια.

Η κουβεντούλα εκείνης

της καλοκαιρινής νύχτας

είχε πια ξεχαστεί εντελώς,

όταν πέθανε ο Κοκκίνης.

Ένα βράδυ,

λίγο μετά το θάνατό του,

γράφαμε μαζί με τον Χρήστο

μια καινούργια κωμωδία.

Επειδή έκανε ζέστη, είχαμε αφήσει

τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή.

Σε μια στιγμή,

εκεί που καθόμαστε σκεφτικοί

μπροστά στις άσπρες κόλλες,

από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα

μπαίνει μια μπεζ πεταλούδα,

- μια πεταλούδα της νύχτας,

απ' αυτές που τις λένε ''ψυχές'' -

που με πρωτοφανή θρασύτητα

κάνει μια ''τσουπ'' και προσγειώνεται

στο κέντρο της άγραφης κόλλας.

Έκανα εγώ μια έτσι με το μολύβι μου,

για να τη διώξω, αλλά που!

Έκανε ξανά ένα γύρο

πάνω από τα κεφάλια μας

κι ύστερα πάλι ''τσουπ''

ξανακάθισε στο άσπρο χαρτί,

και άρχισε να σουλατσάρει

σαν συνταξιούχος, στη λιακάδα

της πλατείας Συντάγματος.

Ο Χρήστος χαμογέλασε περίεργα.

- Βρε συ...

- Τι;

- Μήπως είναι ο Κοκκίνης;

- Τι Κοκκίνης δηλαδή;

- Δε θυμάσαι εκείνο το βράδυ;

Και αφού μου θύμισε

την κουβέντα για τα φαντάσματα

και την υπόσχεση που είχαμε δώσει,

μου πρότεινε:

- Εγώ λέω να τον κεράσουμε κάτι...

- Να τον κεράσουμε;

- Ναι.

- Τι να τον κεράσουμε, δηλαδή;

Ουίσκι;

- Όχι, βρε αδερφέ!...

Τι τρώνε οι πεταλούδες;

Πήγα στην κουζίνα, πήρα

λίγη ζάχαρη και την άφησα στην

άσπρη κόλλα, όπου σουλατσάριζε

η νυχτερινή μας επισκέπτρια.

Η πεταλουδίτσα, όμως,

ούτε που την άγγιξε τη ζάχαρη.

Έκανε ακόμα μερικά σουλάτσα

κι ύστερα, έξαφνα, έδωσε μια,

βγήκε από τη μπαλκονόπορτα

και χάθηκε μέσα στη νύχτα...

Πέρασαν κι άλλα χρόνια,

και πέθανε

κι ο Χρήστος Γιαννακόπουλος.

Ένα βράδυ, έγραφα μόνος πια,

στο ίδιο γραφείο, που τόσα χρόνια

δουλεύαμε με τον Χρήστο.

Έτσι λοιπόν, καθώς έγραφα,

από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα

ξανάρθε πάλι μια πεταλουδίτσα.

Μια μπεζ πεταλούδα, σαν

την άλλη ακριβώς, που είχε έρθει

τότε, μετά το θάνατο του Κοκκίνη.

Ομολογώ ότι

ένιωσα ακόμα πιο περίεργα, όταν

σε λίγο, επάνω στο χειρόγραφό μου,

που σουλατσάριζε ήδη η πρώτη

πεταλούδα, ήρθε και προσγειώθηκε

μία δεύτερη, όμοια με την πρώτη.

Έκαναν μαζί μερικές βόλτες,

και ύστερα,

σαν να ήταν συνεννοημένες,

έδωσαν μια κι έφυγαν παρέα

από τη μπαλκονόπορτα.

Τι περίεργα παιχνίδια

που μας παίζουν καμιά φορά

οι συμπτώσεις...

Αλέκος Σακελλάριος

Απόσπασμα από το βιβλίο:

λες και ήταν Χθες

ΠΡΟΣΩΠΑ