Ήχος πένθιμης τρομπέτας και μια φωνή από μακριά μοιάζει με τραγούδι
Κάθε πρωί καταργούμε τα όνειρα
χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί χαιρετάμε τους χθεσινούς φίλους.
Οι νύχτες μεγαλώνουν μεγαλώνουν σαν αρμόνικες,
ήχοι καημοί πεθαμένα φιλιά ασήμαντες απαριθμήσεις
Τίποτα. Τίποτα
Λέξεις μόνο για τους άλλους μα που τελειώνει η μοναξιά;
Μανόλης Αναγνωστάκης
0 Μας δωσαν το χρονο τους :
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !