Ησουν ένας ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ μικρος ηρωας.
Εγω δεν ξεκουραζομαι ποτε καλε μου φιλε Γιωργο Θαλασση.
"Το 1990 γράφω ένα τραγούδι που δεν θέλαν να το ακούνε η γυναίκα και οι κόρες μου, το "Κούφια η Ώρα". Λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου, "αν ποτέ πεθάνω, αν λέω αν, κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν. Καίτε ένα αμάξι κάθε δειλινό, θέλω και τάξη, θέλω και χαμό. Δεν θέλω φιέστες, ούτε και φωνές, τρεις μαζορέτες με άσπρες φωνές, και κάποια μπάντα στο πουθενά, να παίζει τα Θερινά Σινεμά. Θέλω ένα πάρτι μες στα γκαζόν, κάποια Τετάρτη ίσως, με άπειρα γκαρσόν, πιείτε μια βότκα, πιείτε δυο τζιν, δεν θέλω μαύρα, μόρτες, θέλω μπλουτζίν".
Ποσο πολυ μπορει να αγαπηθει η ταπεινοτητα ενος μεγαλου?
ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ
0 Μας δωσαν το χρονο τους :
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !