"Σκέψου ότι είσαι μια μαύρη γυναίκα, το χίλια οκτακόσια κάτι, την εποχή των δούλων στην Αμερική. Είσαι πτώμα από την ολοήμερη δουλειά στη φυτεία και βρίσκεσαι αλυσοδεμένη σε μια γωνία. Λίγα μέτρα πιο πέρα ένα μωρό κλαίει γοερά, είναι το δικό σου μωρό. Η καρδιά σου σπαράζει, αλλά δεν μπορείς να πας μέχρι εκεί να το πάρεις αγκαλιά, μόνο να το βλέπεις. Αν του μιλούσες , τι θα του λεγες;
Αυτά που θα του λεγες… αυτό ακριβώς είναι τα μπλουζ....
Σχολιάστε με όποιο όνομα θέλετε: ανώνυμα, με ψευδώνυμο, με το όνομα του καλύτερου πρωθυπουργού που αυτή τη στιγμή εξατμίζει 💸 τα κονδύλια, με το όνομα της πεθεράς σας σε κατάσταση μόνιμης κρίσης 🧨 ή με κάτι που μόλις σας είπε το μον αμουρ σας💃.
Πετάξτε το σκατουλάκι σας εδώ 💩 — είναι ο μόνος χώρος που δεν θα το διαβάσει αλγόριθμος, ψυχολόγος ή εισαγγελέας (λέμε τώρα).
Μπορεί να απαντήσουμε. Μπορεί να κάνουμε πως απαντήσαμε. Μπορεί να σας αγνοήσουμε με πάθος 😈.
Κι αν τελικά σας γράψουμε εκεί που μας γράφουν διαχρονικά οι σωτήρες της πατρίδας, συγχαρητήρια 🎖️: μόλις κερδίσατε μια τιμητική θέση στο πάνθεον του μπλογκ, ανάμεσα σε θρυλικά μπινελίκια, αποτυχημένες ελπίδες και ιδέες που θα έπρεπε να είχαν μείνει προσχέδια.
🖤Λατρεύουμε τα μπινελίκια — και ιδίως αυτά που τρώγονται.🔥.
Χαβ ε νάις ντέι. (ή ό,τι τέλος πάντων). 💋