Η ΦΩΝΗ

Γαλάζια σπλάγχνα Κάτοικε τοῦ ὀνείρου μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας συγκεντρώνομαι γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη: Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη ἔχασα. Μὰ χάνουν καὶ τ᾿ ἄνθη τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο... Κάλλιο νὰ πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου δὲ θέλω πιὰ ν᾿ ἀγγίξω τὰ χρώματά του κλείνω τὰ μάτια μου γιὰ νὰ δῶ. Εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ μὲ διασχίζει κι ἄλλοτε ποὺ χτυπᾷ στὸν ἄκμονα χίλιες φορές. Εἶναι ἡ φωνὴ ἀπὸ ἕνα βάθος: Γιὰ πάντα νὰ μὴν ἔχεις τίποτα γιὰ τ᾿ ἀληθινὰ χέρια μονάχος ἀνήμπορος ἐκστατικὸς σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄξαφνη γιορτὴ τοῦ δευτερολέπτου ποὺ παραδίδεται ὁ κόσμος. Ν.ΚΑΡΟΥΖΟΣ