The black men.

"Οι ανθρωποι με τα μαυρα", αυτοι που χορευαν με το λογο τους, που έκαναν τον ερωτα ένα με το κορμί τους, που μετέτρεπαν τους παραδες σε αερα κοπανιστο, που μας έκαναν να νιώθουμε προνομιούχοι, που ξεδίπλωναν το απαράμιλλο ταλέντο μπροστά μας. Όταν ο Πακετονικος έκανε τα μαγικά του, το χειροκρότημα ερχόταν αυθόρμητα και όταν πετύχαινε ένα από τα μοναδικά του χαμογελα ο πανηγυρισμός μετατρεπόταν σε λατρεία.Ο Κατινιος ήταν φτιαγμένος, ήταν χειραφετημένος στις ιδιαιτεροτητες.Δεν προσποιούταν, ήταν. Η εικόνα του μοιάζει πραγματικά εξωπραγματική συγκρίνοντας τον με τις "κατασκευασμένες" κατινες του σήμερα.Έχοντας να αντιμετωπίσει αμνους που ανίκανοι καθώς ήταν να τον σταματήσουν στα ίσα,ο Καπονιτσοθεος έμαθε να προσαρμόζεται στη σκληρότητα του εκάστοτε αμαρτωλου νιώθοντας παράλληλα απεριόριστη αγαπη για τους δειναστες του λαου.Ο Μπενεμιας δεν γούσταρε τα ημίμετρα και τις μετριότητες. Δεν γούσταρε το καλό αλλά το καλύτερο, αδιαφορούσε για το ανώτερο γιατί ήταν αφοσιωμένος στο ανώτατο. ο Αδερφειμ είχε πάντα στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του, που προσπαθούσαν να κατανοήσουν τον ίδιο, να περιορίσουν στα όρια του λόγου τα τεράστια συνδικαλιστικα και ατομικά του προσόντα, να ανακαλύψουν τον άνθρωπο πίσω από την εικονα. Ο Ουζοκλητος δεν νοιάζονταν για τα λεφτά αλλά για την στάση αυτών που κονομούσαν από τις ικανότητες του να μαγνητιζει το λαο και θησαύριζαν στην πλάτη του. Οι ανθρωποι με τα μαυρα κοίταζαν τις προκλήσεις και έτσι το δικό τους βλέμμα ταυτιζόταν με τις επιτυχίες, καθρεφτίζοντας εκείνο το τσίμπημα στην καρδιά που νιώθουμε όλοι όταν ξέρουμε πως υπηρετούμε αυτό που μάς οδηγεί στην ευτυχία που άλλοι το λένε ιδανικό, άλλοι πορεία και άλλοι πεπρωμένο. Για εκείνους ήταν και μοίρα.