Η Lauren Hana Chai γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χονολουλού, στη Χαβάη, ως η πρώτη από την οικογένειά της που γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεγαλωμένη από τους παππούδες της που είναι από τη Νότια Κορέα, μεγάλωσε με διπλή κουλτούρα: Πολύ παραδοσιακή με κορεάτικο τρόπο ζωής στο σπίτι, ενώ ταυτόχρονα βυθίζεται στον έξω δυτικό κόσμο. Το 2010, η Lauren μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο για να παρακολουθήσει το Πανεπιστήμιο της Ακαδημίας Τέχνης και αποφοίτησε το 2015 με το BFA της στη ζωγραφική .
Η Lauren Hana Chai είναι γνωστή για την αντίθεση της παραδοσιακής κορεάτικης ανατροφής της με τη σύγχρονη αμερικανική ζωή της και περιλαμβάνει μια προσωπική ιστορία ή πολιτιστική αφήγηση για να συνοδεύει κάθε κομμάτι.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που ακολουθεί το πρόγραμμα σπουδών που βασίζεται στην τεχνική, η Lauren λέει ότι της άρεσε να σπάει τους κανόνες και να αναμειγνύει αφηρημένα στοιχεία στο έργο. Η τρέχουσα σειρά της τοποθετεί δίπλα-δίπλα παραδοσιακά στοιχεία, όπως η κορεατική λαϊκή τέχνη και η βουδιστική αρχιτεκτονική ναών, και μοντέρνα στοιχεία όπως οι διαφυλετικές σχέσεις ή οι σεξουαλικά φορτισμένες φιγούρες.
Η Lauren χρησιμοποιεί αντισυμβατικά μέσα με μικτά μέσα καθώς και δουλεύοντας με την πρώτη της αγάπη, τα λάδια. Τα μικτά μέσα συγκεντρώνουν διαφορετικά στοιχεία που αντικατοπτρίζουν την ταυτότητά της. Ζωγραφίζει θέματα όπως το ταμπού, το κορεατικό πολιτιστικό χαρακτηριστικό Χαν, την ιστορία, τη σύγκρουση παραδοσιακού και σύγχρονου, ανατολής και δύσης και τον αγώνα για ισορροπία μεταξύ τους.
Το "Han" είναι μια αφηρημένη κορεατική έννοια που μιλά για μια συλλογική αίσθηση θλίψης, θυμού και ανικανότητας που είναι ενσωματωμένη στους γηγενείς Κορεάτες που έχουν υπομείνει χρόνια καταπίεσης. Μέσα από το τραύμα των γενεών, το «Χαν» έχει διαμορφώσει επίσης την εμπειρία μου ως Κορεατοαμερικανή δεύτερης γενιάς. Νιώθω μια βαθιά και προσωπική απήχηση με αυτή την ισχυρή ιδέα που εκδηλώνεται έντονα στην πρακτική μου.
Ήμουν 11 χρονών όταν χάθηκε η μητέρα μου. Από τότε διαπραγματεύομαι το συνεχιζόμενο τραύμα αυτής της απώλειας. Καθώς περνούσα την εφηβεία και μετά την ενηλικίωση μέσα από το φακό αυτής της εμπειρίας, ήμουν σε ένα παράλληλο ταξίδι εξερευνώντας την κορεατοαμερικανική κληρονομιά μου και τα όρια των προσωπικών μυθολογιών του εαυτού, της οικογένειας, της κοινότητας και της ιστορίας. Όπως πολλοί που προέρχονται από διαπολιτισμικό υπόβαθρο, νιώθω συχνά ότι ζω σε έναν ενδιάμεσο κόσμο. Είμαι και Κορεάτισα και Αμερικάνα, αλλά ποτέ δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ωστόσο, μέσα από την πρακτική μου, βρήκα την ενδυνάμωση και ένα μέσο για να διεκδικήσω οπτικά το «Han», με τον χώρο να εξερευνήσω σύνθετα θέματα ταυτότητας και ανήκειν. Στην τέχνη μου, προσπαθώ να μετατρέψω το θύμα σε δύναμη, συνδυάζοντας κορεατικές έννοιες όπως ο νεοκομφουκιανισμός και οι λαϊκές μυθολογίες με εξερευνήσεις του δυτικού καπιταλισμού, της σεξουαλικής απελευθέρωσης και του Χριστιανισμού. Ενδιαφέρομαι για την αρμονία μεταξύ του χάους και της τάξης, για την κοινή μας σύνδεση με το σύμπαν και για το πώς το πρότυπο είναι η βασική δομή σε όλα.
Έχω επηρεαστεί από ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών στυλ και πρακτικών σε χρόνο και τόπο. Η εικαστική γλώσσα που χρησιμοποιώ στη δουλειά μου αντλεί από πλούσιες ποικίλες πηγές, και βρίσκομαι να έλκομαι τόσο σε παραδοσιακούς κορεάτικους πίνακες όσο και σε κλασικά έργα της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Τα καθολικά ζητήματα της ηθικής, των σχέσεων και της σεξουαλικότητας είναι μια ατελείωτη πηγή ενδιαφέροντος και έμπνευσης στην πρακτική μου.
Η Lauren συνεχίζει: " Ο μικρός θάνατος είναι ένα παιχνίδι μεταξύ σεξ και θανάτου, η επιθυμία να ζήσουμε για πάντα αλλά και η αναπόφευκτη επιστροφή του σώματός μας στη φύση. Με μεγάλωσαν οι παππούδες μου και καθώς είναι τώρα κοντά στον θάνατο, μιλούν για την εγκατάλειψη Όταν σκέφτομαι τον θάνατό τους, σκέφτομαι ολόκληρη τη ζωή τους, πώς τον έζησαν, ποιες ενέργειες και αποφάσεις έκαναν ή δεν πήραν, βλέπω επίσης τις διαφορετικές συναισθηματικές αντιδράσεις τους σε αυτό. Σκέφτομαι πώς θέλω να ζήσω τη ζωή μου και πώς θέλω να αντιμετωπίσω το θάνατο στο τέλος μέσω αυτής της σειράς με τα περισσότερα μοντέλα μου. Όντας άνθρωποι που γνωρίζω ή εγώ τα διαφορετικά στάδια αποσύνθεσης των σωμάτων απεικονίζονται ως ένα αφηρημένο όμορφο χάος παρά ως κάτι που πρέπει να αηδιάζω ή να φοβάμαι
«Τα σύμβολα που ζωγραφίζω συχνά, όπως το κορεάτικο ροδάκινο και οι ιεροί μύκητες σε σύμβολα μακροζωίας σε κορεατικά κλασικά λαϊκά έργα ζωγραφικής. Τότε, αυτοί οι πίνακες ήταν προσβάσιμοι μόνο στην υψηλή τάξη, αλλά ζωγραφίζω αυτά τα σύμβολα σήμερα για να τα απολαύσουν όλοι, και πραγματικά νιώθω ότι δίνω τις ευλογίες μου στο άτομο που ζωγραφίζω. Περισσότερο από μια εικόνα, είναι μια ενέργεια. Ιδιαίτερα ο ιερός μύκητας ήταν ιδιαίτερα περιζήτητος και οι αυτοκράτορες έστελναν στρατεύματα για να τον αναζητήσουν στα βουνά της Κορέας.
Πραγματικά πιστευόταν ότι έδινε μια αιώνια νεότητα. Σήμερα παίρνουμε τα ψυχεδελικά ως τρόπο για να ξεπεράσουμε την κοινή μας ανθρώπινη μοίρα. Η αναπαραγωγή είναι επίσης μια προσωρινή υπέρβαση του θανάτου και τελικά η υπέρβασή του στο μέλλον επίσης με τη μετάδοση του DNA. Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν φοβάμαι τον θάνατο, αλλά υπάρχει ένα αόρατο νήμα που μας συνδέει με το παρελθόν μας και μας συνδέει με τους συνανθρώπους μας και την υπόλοιπη φύση. Αυτή η σκέψη και μόνο με βοηθά να δω τον μικρό μου θάνατο ως μέρος του μεγαλύτερου σύμπαντος και νιώθω λίγο λιγότερο φοβισμένη».
0 Μας δωσαν το χρονο τους :
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !