Η υπέροχη ιστορία του spaghetti

 Παγκόσμια Ημέρα Ζυμαρικών

Η καταγωγή των μακαρονιών  είναι γεμάτη μύθους και αντιφάσεις. Από τον ευρύτατα διαδεδομένο θρύλο, ότι τα μακαρόνια τα έφερε στην Ιταλία στον 13ο αιώνα ο Μάρκο Πόλο από την Άπω Ανατολή, έως την αναφορά για ύπαρξη ζυμαρικών στα 1000 π.χ., στην αρχαία Ελλάδα. Σύμφωνα με την τελευταία, η λέξη "λάγανον" περιέγραφε μία φαρδιά πλακωτή ζύμη από νερό και αλεύρι, την οποία οι Έλληνες έκοβαν σε λωρίδες. Αυτή η μέθοδος φαίνεται πως μεταφέρθηκε στην Ιταλία στον 8ο αιώνα π.χ. και στα λατινικά έγινε "laganum". Εικάζεται ότι η λέξη "λαζάνια" έχει τη ρίζα της σε αυτή την λέξη. Αυτή η ιστορία πιστοποιείται από Λατίνους συγγραφείς όπως ο Κικέρων, ο Οράτιος και ο Απίκιος.

Ένας άλλος μύθος με ενδείξεις για την ύπαρξη των ζυμαρικών αναφέρεται σε ευρήματα που ανακαλύφθηκαν σε τοιχογραφίες του 4ου αιώνα π.Χ.,σε οικισμό των Ετρούσκων βόρεια της Ρώμης, όπου αναπαριστώνται διάφορα σκεύη για το βράσιμο νερού, μία επιφάνεια για την ανάμιξη νερού με αλεύρι, ένας κυλινδρικός πλάστης και ένα εργαλείο κοπής.

Τα ζυμαρικά υπήρχαν χωρίς αμφιβολία και στην αρχαία Κίνα, καθώς και στον Αραβικό κόσμο, αφού υπάρχουν γραπτές αναφορές σε μεσαιωνικά κείμενα του Ισλάμ για κάποια ζυμαρικά με την ονομασία "ρίστα". Αυτό που παραμένει άγνωστο είναι το κατά πόσον αυτά προϋπήρχαν της Ελληνικής εκδοχής, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν ένα είδος ζυμαρικού με μεγάλο μήκος για να μακαρίζουν τους νεκρούς τους - από εκεί προήλθε το όνομα μακαρόνι.

Τα σπαγγέτι είναι ένας ιδιαίτερος τύπος ζυμαρικών που παράγονται αποκλειστικά με σιμιγδάλι σκληρού σίτου και νερό, με μακρύ, λεπτό σχήμα και στρογγυλή διατομή.

Διακρίνονται από άλλες παρόμοιες μορφές ζυμαρικών, όπως ο φιδές, καθώς, σε σύγκριση με το φιδέ, παρασκευάζονται με μικρότερο τμήμα (διαμέτρημα). Με τον ίδιο τρόπο, τα bucatini, τα οποία μοιάζουν με καλαμάκια, πρέπει να διακρίνονται από άλλους παρόμοιους τύπους μακαρονιών, όπως τα σπαγγετίνι, καθώς έχουν τετράγωνο τμήμα και δεν έχουν υποστεί επεξεργασία από κανένα σταμπότο σχέδιο.

Αν και κάθε εργοστάσιο ζυμαρικών χρησιμοποιεί το δικό του διαμέτρημα, σε γενικές γραμμές, τα μακαρόνια είναι το μέτρο αναφοράς για ζυμαρικά μακράς διατομής με διαμέτρημα χαμηλότερο ή υψηλότερο. Ακόμα και με τις προφανείς παραλλαγές ανάλογα με τον παραγωγό, το μέγεθος γενικά αυξάνεται με αυτή τη σειρά: Μαλλιά αγγέλου, σπαγγετίνι, σπαγγέτι, σπαγγετόνι, βερμιτσέλι και σε μεγαλύτερο μήκος τα βερμιτσελόνι.

Οι ιστορίες για τα μακαρόνια συνεχίζονται στη Σικελία και τους Σαρακηνούς, στο Παλέρμο, στο βιβλίο του μάγειρα Μαρτίνο ντα Κόμο, στα κείμενα του Μπαρτολομέο Σάκι, στα κείμενα του Βοκκάκιου. Από τον 15ο αιώνα και μετά τα μακαρόνια αρχίζουν να κατασκευάζονται και σε εμπορική βάση αλλά είναι τον 18ο αιώνα που τα μακαρόνια γνώρισαν την μεγάλη τους άνθηση. 

Το 1700 υπήρχαν στην Νάπολη κάπου 60 καταστήματα που πουλούσαν ζυμαρικά, τα οποία έφτασαν τα 280 το 1785. Το κλίμα της Νάπολης ήταν ιδανικό για την σωστή αποξήρανση των μακαρονιών τα οποία άπλωναν σε ξύλινες βέργες στον ήλιο να στεγνώσουν σε κάθε γωνιά της πόλης.

Η ανάμιξη της ζύμης μέχρι τότε γινόταν με τα πόδια, όπως το πάτημα των σταφυλιών, μέχρι που ο Βασιλιάς Φερδινάρδος ο 2ος ανάθεσε στον Τσεζάρε Σπαντατσίνι να κατασκευάσει τον πρώτο μηχανικό πατητήρι από χαλκό. Σύντομα αρχίζουν να λειτουργούν και τα πρώτα εργοστάσια μακαρονιών.

Τα μακαρόνια μέχρι τότε συνδυάζονταν κυρίως με πιπέρι και τυρί και τρώγονταν με τα δάχτυλα. Με την εισαγωγή της ντομάτας από τον Νέο Κόσμο αρχίζουν γύρω στο 1800 να εμφανίζονται και οι πρώτες σάλτσες ντομάτας για μακαρόνια, που ήταν κυρίως ντομάτες που βράζονταν με αλάτι και βασιλικό και σύντομα αρχίζει να χρησιμοποιείται το πιρούνι με τα 4 δόντια το οποίο μπορεί να μεταφέρει με λιγότερες απώλειες τα σπαγγέτι από το πιάτο στο στόμα.