"......Είναι αυτές οι αληθινές γυναίκες που δε δρουν απο ευχαρίστηση αλλά απο χαρά, απορροφημένες, αφοσιωμένες και ολοκληρωτικά δοσμένες σ' αυτό που κάνουν.
Τόσο ολοκληρωτικά αφοσιωμένες, που απελευθερώνονται απ' την ίδια την πράξη. Είναι αυτές που δεν προσμετρούν ποτέ τί παίρνουν και τί χάνουν, μόνο δίνουν, έτσι, για τη χαρά.
Το ξέρω αυτό το είδος της γυναίκας. Είναι σαν αιθέριες υπάρξεις, πλασμένες απο υλικά ατάραχης γαλήνης, δίχως ίχνος ελαφρότητας.
Κι έτσι, σαν αιθέριες υπάρξεις, εξαφανίζονται και χάνονται αν τις διεκδικήσεις, αν τις στριμώξεις στα Θέλω και στα Πρέπει σου. Αιώνιες ερωμένες μιας γλυκιάς αναρχίας, μιας εσωτερικής ελευθερίας, μιας ανάγκης που δεν πηγάζει απο διεγερτικό καπρίτσιο αλλά απο εκείνη την ανάγκη της γνώσης πάνω στα μυστικά βάθη της ζωής.
Τις βλέπεις να χαίρονται τα νιάτα, να χαίρονται και τα γηρατειά, να χαίρονται ακόμα και το θάνατο. Γι' αυτές η ζωή είναι θρησκεία, κι όλες οι όψεις της ζωής, ευχάριστες ή μη, είναι σαν να έχουν χαράξει στην καρδιά τους το θεϊκό.
...Είναι που σαν γευτείς αυτή την ελευθερία τρομάζεις. Κι ύστερα, όταν ο νούς ξεπεράσει τα καμώματα του τρόμου, αναγνωρίζεις εκείνη την ποιότητα της αγάπης και την προσκυνάς.
Φαίνεται πως αγάπη και ελευθερία είναι το μοναδικό γνήσιο ζευγάρωμα..."
Απο το βιβλίο της Δέσποινας Χατζή, "Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό".
Τόσο ολοκληρωτικά αφοσιωμένες, που απελευθερώνονται απ' την ίδια την πράξη. Είναι αυτές που δεν προσμετρούν ποτέ τί παίρνουν και τί χάνουν, μόνο δίνουν, έτσι, για τη χαρά.
Το ξέρω αυτό το είδος της γυναίκας. Είναι σαν αιθέριες υπάρξεις, πλασμένες απο υλικά ατάραχης γαλήνης, δίχως ίχνος ελαφρότητας.
Κι έτσι, σαν αιθέριες υπάρξεις, εξαφανίζονται και χάνονται αν τις διεκδικήσεις, αν τις στριμώξεις στα Θέλω και στα Πρέπει σου. Αιώνιες ερωμένες μιας γλυκιάς αναρχίας, μιας εσωτερικής ελευθερίας, μιας ανάγκης που δεν πηγάζει απο διεγερτικό καπρίτσιο αλλά απο εκείνη την ανάγκη της γνώσης πάνω στα μυστικά βάθη της ζωής.
Τις βλέπεις να χαίρονται τα νιάτα, να χαίρονται και τα γηρατειά, να χαίρονται ακόμα και το θάνατο. Γι' αυτές η ζωή είναι θρησκεία, κι όλες οι όψεις της ζωής, ευχάριστες ή μη, είναι σαν να έχουν χαράξει στην καρδιά τους το θεϊκό.
...Είναι που σαν γευτείς αυτή την ελευθερία τρομάζεις. Κι ύστερα, όταν ο νούς ξεπεράσει τα καμώματα του τρόμου, αναγνωρίζεις εκείνη την ποιότητα της αγάπης και την προσκυνάς.
Φαίνεται πως αγάπη και ελευθερία είναι το μοναδικό γνήσιο ζευγάρωμα..."
Απο το βιβλίο της Δέσποινας Χατζή, "Ο Λαέρτης και το μολύβι του σε ρυθμούς τανγκό".
Αφιερωμενο στη Κουκλα μου ,στη Χαρα μου, στο Χαμογελακι μου
0 Μας δωσαν το χρονο τους :
Speak up your mind
Tell us what you're thinking... !