ΤΟ ΜΑΤΙ

Είπε το Μάτι κάποια μέρα: «Σ' ομίχλης γαλαζένια αχνάδα
μέσ' από τις κοιλάδες, πέρα,
θωρώ βουνό. Δείτε ομορφάδα!».

Στ' Αυτιού τ' αφούγκρασμα, «κενό»...
Κι αυτό, συμπέρασμα άλλο, βγάνει: «Μα τι μας λες; Για ποιό βουνό;
Ήχος βουνού σε με δεν φτάνει».

Κι ύστερα μίλησε το Χέρι: «Να πιάσω ή και ν' αγγίξω κάτι
μάταια, γυρίζω τόσα μέρη.
Που, το βουνό, που λέει το Μάτι!».

Κι η Μύτη -αφού 'κανε εισπνοές-
κανοναρχάει και κείνη το «ίσο»: «Βουνό! Μα που 'ναι οι μυρουδιές
απ' τ' αγεράκι το βουνίσιο;».

Στράφηκε κάπου αλλού το Μάτι,
και να το «κουβεντιάζουν» όλα
πιάσαν. Καθένα λέει και κάτι
σαν την πιο τέλεια...κουτσομπόλα.

Κι είπανε: «Θα 'χει παραισθήσεις».
Κι αντίς δικά τους να βρουν λάθη,
βγήκε από αυτά η -εύκολη- λύσις: «Το Μάτι κάτι θα χει πάθει

Χαλίλ Γκιμπράν