ΔΑΝΙΑ

Ισως από έλλειψη μέτρου, ενθουσιασμό (ή ίσως από ανία), Πήρα την απόφαση να εισβάλλω στη Δανία. ˙ Την απόφασή μου εξόπλισα. Με μουσκέτα και σάλπιγγες, τύμπανα, ξιφολόγχες και ένα ρυθμικό βηματισμό. Στη ζώνη πέρασα, τη συντροφιά ενός σπαθιού από ξύλο και για θυρεό αποφάσισα, μια ηλικία σφαγμένη. Λίγο πριν το ξημέρωμα αρχίζω τη διαδρομή μου.Περνώντας τους ξένους τόπους, περνώντας τους ξένους δρόμους, στρωμένους με ξένη άσφαλτο ή στρωμένους με ξένο χώμα. Τα λιβάδια, τα δάση, τις πόλεις. Κανείς δεν με καλωσορίζει, οι άνθρωποι με κοιτούν με απορία, άλλοι κρύβονται τρομαγμένοι. Χαμόγελα απειλούν και βλέμματα με δικάζουν. Κάποιοι λίγοι με ρωτούν τι νέα από τα πέρα μέρη, άλλοι τι ώρα είναι στη χώρα απ' όπου έρχομαι, τι ώρα στα μέρη όπου πηγαίνω. Μα εγώ τους κοιτώ και προχωρώ σιωπηλός, τόσα χρόνια προχωρώ σιωπηλός την απόστασή μου ώς τη Δανία. Τις πιο ξαφνικές μου μέρες η διαδρομή μου γεμίζει παρουσίες. Φύλακες ερειπίων με υποδέχονται πίσω από γροθιές εχθρικές, ιδιοκτήτες σπάνιων κοχυλιών κινούνται φοβισμένοι και 'γω κοιτάζω άντρες να πεθαίνουνε σε ξένες γλώσσες. Και ενώ αναρωτιέμαι αν θα μπορώ να μιλήσω -όταν φυσικά το επιθυμήσω-, οι αγέννητοι συγγενείς απαλά μου ζητούν να εντάξουν στο τραγούδι τους τη σιωπή μου. Μα ένα πρωινό, όμοιο με το πρώτο πρωινό, όμοιο με το κάθε πρωινό, πέρασα τα τελευταία σύνορα. Οπλισμένος μέχρι τα δόντια μπήκα στα εδάφη της, εισβάλλοντας στη Δανία. Εισέβαλα στους δρόμους με τις δανέζικες σημαίες, στα σπίτια με τα δανέζικα παιδιά, στον χρόνο με τις δανέζικες ώρες. Εισέβαλα και εισέβαλα σε αυτή τη χώρα που όλοι οι γνωστοί μου επιμένουν να ονομάζουν Δανία. Και την βρήκα άδεια. Οι άνθρωποι αφήσαν τις πόλεις, τα χωριά, τους δρόμους από άσφαλτο καιαυτούς από χώμα. Ισως επειδή έμαθαν τα σχέδιά μου, ή ίσως επειδή κουράστηκαν να είναι Δανοί. Τους εχθρούς μου αναζήτησαοπλισμένος μέχρι τα δόντια. Σε σπίτια και αποθήκες, λιμάνια και καμπαναριά, εκτάσεις και αποστάσεις. Τους έψαξα στις πόλεις και στην εξοχή, σε σπηλιές στα βουνά ή σε λάκκους μέσα στο χώμα. Τις νύχτες κοιμήθηκα στα κρεβάτια τους. Τις μέρες περπάτησα τα βήματά τους. Στους δρόμους Εκείνων κυνήγησα τη φωνή μου μέχρι τον αντίλαλο. Στις πλατείες Εκείνων άκουσα τη σιωπή τους να περπατά με τα τακούνια της σιδερένια. Και μέσα σ όλο τούτο το άδειο το νερό, ακόμα και το νερό κυλούσε δίχως θόρυβο.Χρόνια περνούνε τώρα και τα πρωινά είναι όμοια με τα πρωινά, τα πρώτα πρωινά, όμοια με όλα τα πρωινά. Η ηλικία μου γερνά στη Δανία. Μια νύχτα σε κάποια πόλη, έψαχνα να γεμίσω με την παρουσία μου, λίγη από την ποικιλία όλου εκείνου του άδειου. Εκεί συνάντησα μια ξαφνική φιγούρα: "Είσαι ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν"’ του είπα. "Είσαι Δανός". "Ετσι λένε" μου απάντησε. "Πολλά λένε. Και άλλοτε σωπαίνουν. Μα μην φοβηθείς τη σιωπή. Κάποτε η σιωπή υπήρξε άλλος ένας τρόπος να παραδεχτείς πως γνωρίζεις. Και τώρα εμείς ζούμε όλη αυτή την κατοικίδια συμπεριφορά της. Ζήσαμε τον χρόνο, φυγαδεύοντας τα όνειρά μας στον ύπνο κάποιου ξένου, φοβισμένοι μπας και ξυπνήσουμε ξαφνικά. Ισως κάποτε... όταν συνηθίσουμε να τσακίζουμε τις γωνίες στις λευκές σελίδες των βιβλίων. Οταν η απόσταση ανάμεσα στις λέξεις πυκνώσει ή ίσως όταν ο ουρανός χαμηλώσει. Ισως τότε" μου είπε και έφυγε ξαφνικά. θωμας Τσαλαπατης