ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά 

 Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα 

Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε

 Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ

 τ᾿ αὐτιά μου φχιὰ φχιοὺ φχιού 

ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα 

Τί γυαλόπετρες φοῦχτες τί καλάθια φρέσκες μέλισσες

 καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ 

ὅπου ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας.

 Κάτι 

 Κάτι δαιμονικὸ μὰ ποὺ νὰ πιάνεται σὰν σὲ δίχτυ

 στὸ σχῆμα τοῦ Ἀρχαγγέλου 

Παραλαλοῦσα κι ἔτρεχα

 Ἔφτασα κι ἀποτύπωνα τὰ κύματα στὴν ἀκοὴ ἀπ᾿ τὴ γλώσσα 

 - Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, 

κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί ξέρετε ἀπὸ μένα;

 - Θόη θόη θμός

 - Ἔ; Τί; 

 - Ἀρίηω ἠθύμως θμὸς

 - Δὲν ἄκουσα τί πράγμα;

 - Θμὸς θμὸς ἄδυσος

 Ὥσπου τέλος ἔνιωσα 

κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ 

πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος. 

 ΕΛΥΤΗΣ