Μην προσπερνάτε αδιάφοροι.
Αν όλοι μας θεωρούμε δεδομένο ότι θα βοηθήσει κάποιος άλλος, τότε θα μπορούσε να συμβεί μια τραγωδία...
Στο Κιου Γκάρντενς της Ν. Υόρκης τον Μάρτιο του 1964, η Κίτι Τζινόβιτζ, υπεύθυνη σε Μπάρ, δολοφονήθηκε με μαχαίρι.
Γράφτηκε ότι 38 ένοικοι του κτιρίου την είδαν ή την άκουσαν να πεθαίνει, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν.
Η τραγωδία προκάλεσε την κατακραυγή του τοπικού τύπου και ενέπνευσε τους ψυχολόγους Τζον Ντάρλεϊ & Μπίμπ Λάτανε να ερευνήσουν αυτό που έγινε γνωστό ως φαινόμενο των Παρισταμένων.
Στην κλασική έρευνα του 1968, οι Ντάρλεϊ & Λάτανε έκαναν τους συμμετέχοντες να πιστέψουν ότι ένα άλλο άτομο που ήταν μαζί τους στο δωμάτιο πάθαινε ένα είδος κρίσης.
Το κύριο εύρημα ήταν ότι οι συμμετέχοντες που νόμιζαν ότι ήταν μόνοι τους στο δωμάτιο με το "θύμα" ήταν πολύ πιο πιθανό να φωνάξουν για βοήθεια, και πιο γρήγορα, απ΄ ότι οι συμμετέχοντες που ήταν μαζί με άλλους τρεις - τέσσερις.
Μια εξήγηση για το φαινόμενο είναι ότι η παρουσία άλλων ανθρώπων μειώνει την προσωπική μας αίσθηση ευθύνης για μια κατάσταση.
Όσο περισσότεροι άνθρωποι είναι παρόντες, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να επέμβουμε όταν κάποιος χρειάζεται βοήθεια.
Αν όλοι μας θεωρούμε δεδομένο ότι θα βοηθήσει κάποιος άλλος, τότε θα μπορούσε να συμβεί μια τραγωδία...
Γράφτηκε ότι 38 ένοικοι του κτιρίου την είδαν ή την άκουσαν να πεθαίνει, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν.
Η τραγωδία προκάλεσε την κατακραυγή του τοπικού τύπου και ενέπνευσε τους ψυχολόγους Τζον Ντάρλεϊ & Μπίμπ Λάτανε να ερευνήσουν αυτό που έγινε γνωστό ως φαινόμενο των Παρισταμένων.
Στην κλασική έρευνα του 1968, οι Ντάρλεϊ & Λάτανε έκαναν τους συμμετέχοντες να πιστέψουν ότι ένα άλλο άτομο που ήταν μαζί τους στο δωμάτιο πάθαινε ένα είδος κρίσης.
Το κύριο εύρημα ήταν ότι οι συμμετέχοντες που νόμιζαν ότι ήταν μόνοι τους στο δωμάτιο με το "θύμα" ήταν πολύ πιο πιθανό να φωνάξουν για βοήθεια, και πιο γρήγορα, απ΄ ότι οι συμμετέχοντες που ήταν μαζί με άλλους τρεις - τέσσερις.
Μια εξήγηση για το φαινόμενο είναι ότι η παρουσία άλλων ανθρώπων μειώνει την προσωπική μας αίσθηση ευθύνης για μια κατάσταση.
Όσο περισσότεροι άνθρωποι είναι παρόντες, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να επέμβουμε όταν κάποιος χρειάζεται βοήθεια.
Σχολιάστε με όποιο όνομα θέλετε: ανώνυμα, με ψευδώνυμο, με το όνομα του καλύτερου πρωθυπουργού που αυτή τη στιγμή εξατμίζει 💸 τα κονδύλια, με το όνομα της πεθεράς σας σε κατάσταση μόνιμης κρίσης 🧨 ή με κάτι που μόλις σας είπε το μον αμουρ σας💃.
Πετάξτε το σκατουλάκι σας εδώ 💩 — είναι ο μόνος χώρος που δεν θα το διαβάσει αλγόριθμος, ψυχολόγος ή εισαγγελέας (λέμε τώρα).
Μπορεί να απαντήσουμε. Μπορεί να κάνουμε πως απαντήσαμε. Μπορεί να σας αγνοήσουμε με πάθος 😈.
Κι αν τελικά σας γράψουμε εκεί που μας γράφουν διαχρονικά οι σωτήρες της πατρίδας, συγχαρητήρια 🎖️: μόλις κερδίσατε μια τιμητική θέση στο πάνθεον του μπλογκ, ανάμεσα σε θρυλικά μπινελίκια, αποτυχημένες ελπίδες και ιδέες που θα έπρεπε να είχαν μείνει προσχέδια.
🖤Λατρεύουμε τα μπινελίκια — και ιδίως αυτά που τρώγονται.🔥.
Χαβ ε νάις ντέι. (ή ό,τι τέλος πάντων). 💋