Ευρωλαγνεία και στρουθοκαμηλισμός - Ριζοσπάστης: Διαστρέβλωση… με υψηλά κίνητρα

 Παραθέτουμε από την εφημερίδα "Πριν" δυο άρθρα που αναφέρονται, το πρώτο στην πολιτική του Σύριζα και το δεύτερο στις θέσεις του ΚΚΕ.
_________

 

Ευρωλαγνεία και στρουθοκαμηλισμός

Του Βασίλη Ζούμπου*

Είναι χρόνια τώρα που παρακολουθούμε ένα μέρος της κοινοβουλευτικής Αριστεράς να διολισθαίνει ιδεολογικά προς τα δεξιά σε θέματα που αφορούν τη σχέση της χώρας με την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση και μαζί με αυτή τη διολίσθηση να γίνονται όλο και πιο συντηρητικά τα πολιτικά της προτάγματα.

Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο φλέγον ζήτημα της παραμονής ή της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη είναι η εξής: Το δεξιό κομμάτι του Συνασπισμού και κάποιες συνιστώσες που προέρχονται από την ευρωκομμουνιστική παράδοση λένε «μη φοβάστε, μπλοφάρουν, δεν πρόκειται να μας διώξουν από τη ευρωζώνη διότι δεν τους συμφέρει, διότι το τίμημα που θα πληρώσουν εκείνοι είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που θα πληρώσουμε εμείς». Από την άλλη, το Αριστερό Ρεύμα του Συνασπισμού και ένα μέρος των συνιστωσών λένε «εάν μας τεθεί το δίλημμα μεταξύ της εξυπηρέτησης των αναγκών της κοινωνίας και της παραμονής στην ευρωζώνη, εμείς θα διαλέξουμε να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες της κοινωνίας».

Υπάρχει ένα μεγάλο κενό, μια εκκωφαντική παράληψη σε αυτό το διχασμό στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Το κενό είναι πως είτε τάσσεται κανείς με τη μία είτε με την άλλη άποψη, αποφεύγει να μπει στον πυρήνα του θέματος της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Αποφεύγει να αναλύσει την ίδια την αρχιτεκτονική, τη δομή της ευρωζώνης και κυρίως, αποφεύγει να αναλύσει με ταξικό προσανατολισμό τους όρους και τις προϋποθέσεις της συμμετοχής της χώρας σε αυτή. Διότι εάν επιχειρηθεί να απαντηθεί το ερώτημα «ωφελήθηκε η εργατική τάξη και ο λαός από τη συμμετοχή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ;», η απάντηση είναι ξεκάθαρα «όχι». Και εφόσον η απάντηση είναι «όχι», τότε το επόμενο βήμα για μια Αριστερά που διατείνεται πως έχει ταξικό προσανατολισμό είναι πως πρέπει να επιδιωχθεί ενεργητικά η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, εάν σοβαρολογούμε όταν λέμε πως υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα του λαού.

Να αναφέρουμε δυο-τρία δεδομένα που θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρα στο μυαλό κάθε ταξικά προσανατολισμένου αριστερού αγωνιστή. Η ευρωζώνη είναι μια νομισματική, εν μέρει δημοσιονομική, εν μέρει οικονομική, πρωτίστως όμως πολιτική ένωση. Δεν είναι ένα τεχνοκρατικό, πολιτικά και ταξικά ουδέτερο εργαλείο. Είναι ένα ξεκάθαρα ταξικό πολιτικό εργαλείο, μια συνειδητή πολιτική επιλογή των ευρωπαϊκών αρχουσών τάξεων. Ατμομηχανή για τη δημιουργία της αποτέλεσε η πολιτική βούληση των μεγαλο-τραπεζιτών της κεντρικής Ευρώπης για περιφερειακή καπιταλιστική τραπεζική ολοκλήρωση, τη δεκαετία του ’90. Αυτή η βούληση ακολούθησε τον μετασχηματισμό του ευρωπαϊκού και του βορειοαμερικανικού καπιταλισμού, από βιομηχανικό σε χρηματοπιστωτικό, τη δεκαετία του ’80. Δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις εκείνων που δημιούργησαν την ευρωζώνη η εξυπηρέτηση των αναγκών των λαών της Ευρώπης.

Όλοι οι θιασώτες της συμμετοχής της Ελλάδας στις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αναφέρουν πως όσο πιο βαθιά συμμετέχει μια χώρα στις φεντεραλιστικές δομές της ΕΕ, τόσο περισσότερο εκχωρεί ο λαός αυτής της χώρας το δικαίωμά του στη λαϊκή κυριαρχία, στην ίδια τη δημοκρατία. Μια από τις βασικές αρχές της Αριστεράς παγκοσμίως είναι το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών. Η αυτοδιάθεση είναι ένα θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα κάθε λαού. Ένας λαός που δεν αποφασίζει μόνος του τη νομισματική, δημοσιονομική και οικονομική του πολιτική, έχει σοβαρότατο έλλειμμα δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή στην ευρωζώνη, μερικές δεκάδες τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ το πιο αντιδημοκρατικό στοιχείο της ευρωζώνης είναι πως η ΕΚΤ είναι τελείως ανεξάρτητη από όλους τους θεσμούς της ΕΕ. Είναι ανεξάρτητη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια. Για όλους αυτούς τους λόγους, το ζήτημα της συμμετοχής ή όχι μιας χώρας στην ευρωζώνη, είναι στη βάση του ζήτημα δημοκρατίας και αυτοδιάθεσης των λαών.

Όλη αυτή η ανάλυση αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσει κανείς να διαμορφώσει ένα σοβαρό πολιτικό σχέδιο που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην αγριο-καπιταλιστική πολιτική της ελληνικής και ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης. Όσο η Αριστερά δεν ξεκινάει με αυτές τις διαπιστώσεις ως αφετηρία της ανάλυσής της, τόσο θα οδηγείται σε συμπεράσματα που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο, του δημιουργούν αυταπάτες για το τι είναι και τι θέλει η ευρωζώνη και θα διαμορφώνουν ανεπαρκείς, ανεδαφικές προτάσεις για την πιθανότητα μιας φιλολαϊκής μεταρρύθμισης της ευρωζώνης.

Κι αν αναλογιστούμε πως όλα αυτά ισχύουν για την ευρωζώνη, μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο μεγάλη αναδεικνύεται η πολιτική, αναλυτική και τακτική ανεπάρκεια της εν δυνάμει κυβερνώσας Αριστεράς στο συνολικότερο ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

* μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Λαμίας
_________________

Ριζοσπάστης: Διαστρέβλωση… με υψηλά κίνητρα

 του Κωστή Νάγια

Πολιτική είδηση δεν είναι ο χαρακτηρισμός, σε εκτενές δημοσίευμα του Ριζοσπάστη, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως «δέκατης τρίτης συνιστώσας τουΣΥΡΙΖΑ». Αυτό αποτελεί πλέον ρουτίνα που φέρνει ποικίλες σκέψεις. Νέο δεν είναι ούτε ο χαρακτηρισμός ως ...κυβερνητικών λιγούρηδων πέντε επιλεγμένων αγωνιστών του κομμουνιστικού κινήματος. Εδώ μόλις προχτές χαρακτήριζε τον Ευτύχη Μπιτσάκη, φυλακισμένο, θανατοποινίτη, μάχιμο μαρξιστή διανοούμενο και υλιστή φιλόσοφο, ως «ναυάγιο της ταξικής πάλης». Και την επομένη του δημοσιεύματος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιτέθηκε στον Γ. Ρούση, κατηγορώντας τον για «κροκοδείλια δάκρυα». Ως γνωστόν, ο καθένας βγάζει από μέσα του τις αξίες που κρύβει και με αυτές μετρά το μπόι της ζωής και της δικιάς του και των άλλων. Εξάλλου, ο όρος σεκταρισμός περιγράφει τη στενότητα πνεύματος και την έλλειψη ανεκτικότητας όσον αφορά τη στάση και συμπεριφορά ατόμων.

Εκδηλώνεται με την προσκόλληση σε μια πολιτική ή θρησκευτική ιδεολογία, δόγμα ή παράδοση με αδιαλλαξία και φανατισμό και καταλήγει συχνά σε ωμές διακρίσεις προς εκείνους που είναι εκτός σέκτας.

Είδηση εντούτοις αποτελεί η ερμηνεία που δίνει στο ίδιο άρθρο, το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ για την κριτική που ασκεί στο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. «Η αργοπορημένη αυτή αρθρογραφία, οι κριτικές στο ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερή κυβέρνηση, ...μάλλον θα πρέπει να κατανοηθούν ως κινήσεις εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης και διαπραγμάτευσης των όρων συμμετοχής στο μετεκλογικό παιχνίδι αναδιάταξης στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού», δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαστρέβλωση, επισημαίνει ο Λένιν, συχνά προέρχεται από τα πιο υψηλά κίνητρα, απλώς και μόνο επειδή οι διαστρεβλωτές δεν έχουν καλοχωνέψει ορισμένες θεωρητικές αλήθειες, δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι, όπως λέμε «πού ταιριάζει το κάθετι»... «Ο δεξιός δογματισμός», συνεχίζει, «έχει χρεοκοπήσει πέρα για πέρα γιατί δεν είδε το νέο περιεχόμενο, γιατί επιμένει να αναγνωρίζει μόνο τις παλιές μορφές».

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ στην αποτίμηση της εκλογικής μάχης εκτιμούν πως «μετά και το αποτέλεσμα των εκλογών μπαίνουμε σε μια περίοδο κυβερνητικής και πολιτικής αστάθειας ... Το επόμενο διάστημα θα είναι περίοδος κοινωνικής πόλωσης και όξυνσης της ταξικής πάλης, όχι ανέμελων κυβερνητικών λύσεων. Για να μην πισωγυρίσει η κατάσταση, για να πάει ένα βήμα μπροστά στον δρόμο των μεγάλων αγώνων ... απαιτείται o λαός να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με την ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού και λαϊκού κινήματος και να επιβάλλει, εδώ και τώρα, την κατάργηση των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης και των νόμων που τα συνοδεύουν, τη διαγραφή του χρέους ... την ακύρωση στην πράξη του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ ... Απαιτείται η παραπέρα ενίσχυση της Aριστεράς και ειδικά της αντικαπιταλιστικής - επαναστατικής Aριστεράς. Εκείνων δηλαδή των δυνάμεων που δεν ταλαντεύονται».

Λύτης των μεγάλων λαϊκών προβλημάτων, διδάσκει η ιστορία, είναι πάντα η δύναμη. Το ΚΚΕ δεν θα συμπορευθεί σε αυτό το πολιτικό κίνημα, παρά μόνο αν υπάρξει η κοινωνικοπολιτική δύναμη που θα το εξαναγκάσει.
tsak-giorgis