Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1948. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Νικομήδεια της Μικράς Ασίας οι οποίοι μετά την ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 έμειναν για ένα έτος στην Μυτιλήνη, μετέβησαν σε στρατόπεδο προσφύγων στην Θεσσαλονίκη και εν συνεχεία εγκαταστάθηκαν στην Κορμίστα Σερρών, ενώ απέκτησαν τέσσερα παιδιά, εκ των οποίων ήταν ο μικρότερος. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην οδό Επισκόπου Αμβροσίου 6 της Θεσσαλονίκης κοντά στην πλατεία Αντιγονιδών και μετέπειτα στην οδό Κασσάνδρου 112 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ο πατέρας του Κωνσταντίνος διατηρούσε κατάστημα επί των οδών Κασσάνδρου και Αγίας Σοφίας, κοντά στην πατρική τους οικία.
Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 περνώντας από τους Olympians (αντικαθιστώντας τον Πασχάλη που θα πήγαινε να υπηρετήσει τη θητεία του) και τους Zealot το 1972 στο Άαχεν της Δυτικής Γερμανίας. Το 1975 τραγουδούσε στη "Ρέμβη", μια κοσμική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης, όπου είχε σχηματίσει ορχήστρα, κι ο Παπάζογλου τραγουδούσε μέχρι τις 12 τη νύχτα τραγούδια για χορό. Τα πρώτα του τραγούδια, τα Είναι αργά και Γαλάζια θάλασσα, τα τραγούδησε ο Πασχάλης . Αργότερα, και για πολλά χρόνια, ο Παπάζογλου συνεργάστηκε με τους Διονύση Σαββόπουλο, Μανώλη Ρασούλη και Νίκο Ξυδάκη. Έγινε ευρέως γνωστός με το δίσκο του Μανώλη Ρασούλη Η εκδίκηση της γυφτιάς. Από την παραγωγή αυτή του Σαββόπουλου, μαθαίνουμε ότι το παρατσούκλι του ήταν «push-pull», λόγω των τεχνικών του γνώσεων. Χαρακτηριστικό του Παπάζογλου ήταν το κόκκινο φουλάρι που φορούσε στο λαιμό σε όλες του τις εμφανίσεις.
Θεωρείται από τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές και τραγουδοποιούς. Στήριξε αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα μέσα από το στούντιό του, το Αγροτικόν, στην Κάτω Τούμπα Θεσσαλονίκης όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι Τρύπες. Ο Νίκος Παπάζογλου συμμετείχε σε πολλούς δίσκους που δημιουργήθηκαν σε αυτό το στούντιο, ως παραγωγός, ηχολήπτης, μηχανικός ήχου, ενορχηστρωτής και μουσικός.
Πέθανε από καρκίνο στις 17 Απριλίου 2011, λίγο καιρό μετά τον θάνατο του συνεργάτη του, Μανώλη Ρασούλη.
Σχολιάστε με όποιο όνομα θέλετε: ανώνυμα, με ψευδώνυμο, με το όνομα του καλύτερου πρωθυπουργού που αυτή τη στιγμή εξατμίζει 💸 τα κονδύλια, με το όνομα της πεθεράς σας σε κατάσταση μόνιμης κρίσης 🧨 ή με κάτι που μόλις σας είπε το μον αμουρ σας💃.
Πετάξτε το σκατουλάκι σας εδώ 💩 — είναι ο μόνος χώρος που δεν θα το διαβάσει αλγόριθμος, ψυχολόγος ή εισαγγελέας (λέμε τώρα).
Μπορεί να απαντήσουμε. Μπορεί να κάνουμε πως απαντήσαμε. Μπορεί να σας αγνοήσουμε με πάθος 😈.
Κι αν τελικά σας γράψουμε εκεί που μας γράφουν διαχρονικά οι σωτήρες της πατρίδας, συγχαρητήρια 🎖️: μόλις κερδίσατε μια τιμητική θέση στο πάνθεον του μπλογκ, ανάμεσα σε θρυλικά μπινελίκια, αποτυχημένες ελπίδες και ιδέες που θα έπρεπε να είχαν μείνει προσχέδια.
🖤Λατρεύουμε τα μπινελίκια — και ιδίως αυτά που τρώγονται.🔥.
Χαβ ε νάις ντέι. (ή ό,τι τέλος πάντων). 💋