Λένε πως δεν ερωτεύεσαι μόνο ανθρώπους. Δεν ξέρω τι ισχύει γενικά, όμως εμένα μου έχει τύχει να ερωτευθώ τόπο. Δηλαδή πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω το συναίσθημα μου για την Κέρκυρα; Τις περισσότερες φορές που σκέφτομαι το νησί με πιάνει ταχυκαρδία και νοσταλγία σαν αυτή που νιώθεις για τα πρώτα φιλιά, ξέρετε εκεί που θέλατε να καταβροχθίσετε τον άλλο, που το να είστε μαζί σε ένα κρεβάτι ήταν το μόνο που σας βασάνιζε.
Δεν είναι μόνο έρωτας όμως, είναι κι αγάπη, και το αντιλαμβάνομαι κάθε, μα κάθε, φορά καθώς το καράβι πλησιάζει στο λιμάνι της κι εγώ χαζεύω τα Μουράγια, τη συνοικία με τα σπίτια που έζησαν ο Ιωάννης Καποδίστριας κι ο Διονύσιος Σολωμός (το πρώτο λειτουργεί ως τμήμα του Ιόνιου Πανεπιστημίου, το δεύτερο ως Μουσείο) και νιώθω ότι ηρεμώ, ότι όλα θα πάνε καλά.
Έχει βέβαια όλο αυτό το συναίσθημα κι ελαφρές δόσεις παράνοιας, αλλιώς τι πάθος θα ήταν; Από τα πιο ανησυχητικά συμπτώματα όταν αρκετά χρόνια πριν, το λέω μπας και δικαιολογηθώ, έμπηξα τα κλάματα μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης που έπαιζε το «Μου χρωστάει μια αγάπη η ζωή» που τραγουδάει ο Τόλης με την Γκερέκου, και φυσικά είναι γυρισμένο στην Κέρκυρα. Ναι, ξέρω. Ας το προσπεράσουμε.
Γιατί θα ερωτευθείτε την Κέρκυρα κι εσείς;
Για την απογευματινή βόλτα από τον Ανεμόμυλο προς την Παλιά Πόλη στον κόλπο της Γαρίτσας. Στην «μαλεκόν» της Κέρκυρας οικογένειες, παρέες και ζευγαράκια περπατούν χαζεύοντας τη θέα προς το Παλιό Φρούριο ενώ οι ηλικιωμένες κυρίες με τα μαγιό, έχουν βγει από τη θάλασσα και αράζοντας στο πεζουλάκι ανταλλάσσουν τα νέα της γειτονιάς. Αγκυροβολημένα κοντά στο ΝΑΟΚ (Ναυτικός Όμιλος Κέρκυρας) είναι τα πιο πλούσια γιότ
Για το Καρδάκι, μια μικρή παραλία βουτηγμένη στο πράσινο, μέσα στα πρώην θερινά ανάκτορα που πλέον είναι ανοιχτά στο κοινό. Υπάρχει πέτρινη αποβάθρα που από εκεί βουτάς στα βαθιά, πράσινα νερά, είναι ήρεμα αν πας νωρίς το πρωί ή απόγευμα μετά τις 19:00 και είναι το μέρος που ο ποιητής Λορέντζος Μαβίλης έγραψε το ποίημα του «Λήθη» και όχι μόνο.
Για τις παραλίες της Ροβινιάς με τα κρύα νερά, το πολύ πράσινο και μια μικρή σπηλιά στα αριστερά, της Κερασιάς για τα βαθυπράσινα νερά, τα άσπρα βότσαλα και την ηρεμία των λουόμενων που είναι όλοι είναι με ένα βιβλίο στο χέρι, τη Σάντα Μπάρμπαρα με τη χρυσή άμμο και της Μυρτιώτισσας που μπορείτε να χαρείτε τη θάλασσα χωρίς μαγιό.
Για την πεζογέφυρα που ενώνει το Κανόνι με το Πέραμα. Εκεί μπορείτε να πάρετε φρεσκοψημμένο καλαμπόκι και μπίρες και να καθίσετε μαζί με άλλους ντόπιους και τουρίστες στην ευθεία (ορίζεται και από την εγκατάσταση φώτων που ξεπροβάλλει από τη λιμνοθάλασσα) προσγείωσης των αεροπλάνων. Μπροστά σας θα βλέπετε το εκκλησάκι της Βλαχέραινας και το Ποντικονήσι, πίσω σας θα βρίσκεται το αεροδρόμιο του νησιού. Από μακριά θα δείτε τα φώτα του αεροπλάνου που πλησιάζει και ολοένα πλησιάζει μέχρι να περάσει περίπου 50-100 μέτρα πάνω από το κεφάλι σας για να προσγειωθεί.
Στο Καμπιέλο τα μεγέθη αλλάζουν.Τα δρομάκια στενεύουν ακόμη περισσότερο, τα κτήρια ψηλώνουν κι ακουμπούν το ένα στο άλλο, τα σχοινιά των μπουγάδων πληθαίνουν, οι ήχοι χαμηλώνουν σε ένταση. Όλα όμως συντείνουν σε μια μοναδική εμπειρία για όλες τις αισθήσεις.
Στο εσωτερικό του οικιστικού συνόλου του Καμπιέλο, ανάμεσα στα στενά και δαιδαλώδη καντούνια, εμφανίζονται αναπάντεχα ανοίγματα, μικρές πλατείες ή μικρά πλατώματα που λειτουργούν ουσιαστικά σαν κόμβοι διανομής της κίνησης σε δίστρατα και τρίστρατα. Πολλά από αυτά τα πλατώματα δημιουργούνται μπροστά από εκκλησίες και κάποια έχουν πέτρινα πηγάδια στο κέντρο τους. Το μοναδικό αυτό, για τα ελληνικά δεδομένα σκηνικό, έχει ανάλογό του, στην ιδιότυπη ανάπτυξη του ιστού της Βενετίας με τα μικρά campi / πλατείες που συνήθως έχουν πέτρινα πηγάδια στο κέντρο τους.
Η πλατεία Αγίας Ελένης ή Κυροπούλας, περίκλειστη από μέτωπο ψηλών κτιρίων, προβάλλει μπροστά μας, είτε από την οδό Φιλαρμονικής που μας εισάγει ουσιαστικά στα καντούνια του Καμπιέλο, με τη «σκαλινάδα» της οδού Δούσμανη, είτε από την οδό Βουθρώτη μέσω μιας μικρής στοάς. Η περίκλειστη πλατεία Αγίας Ελένης με τον ψηλό φοίνικα στο κέντρο της, μοιάζει περισσότερο με γοητευτική εσωτερική αυλή παρά δημόσια πλατεία.
Εδώ δεν απολαμβάνεις μόνο γραφικές εικόνες τέλειων κάδρων. Σαφώς το βλέμμα εντυπωσιάζεται από την αλληλουχία των παστέλ χρωμάτων που εναλλάσσονται στα κτήρια. Ροζ, σομόν, κεραμιδί, κίτρινο της ώχρας και κόκκινο στους τοίχους, γαλάζιο και σκούρο πράσινο στις πόρτες και τα παραθυρόφυλλα, όλα γλυκαίνουν το μάτι και υπενθυμίζουν ότι στην παλιά πόλη της Κέρκυρας, που από το 2007 έχει συμπεριληφθεί στη λίστα Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, υπάρχει συγκεκριμένη παλέτα χρωμάτων που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τις όψεις των κτηρίων. Θα διαπιστώσετε όμως, ακόμη και σε μια σύντομη βόλτα, ότι και η όσφρηση ξεμυαλίζεται από τις μυρωδιές που ξεχύνονται από τις κουζίνες των σπιτιών, αλλά και η ακοή πολύ συχνά ευφραίνεται από τις μελωδίες που προβάρονται πίσω από κάποιο μισάνοιχτο παράθυρο. Δεν είναι δε καθόλου ασυνήθιστο σε πολλές από τις μικρές πλατείες της περιοχής, που δίνουν και στη συνοικία το όνομά της (Campiello=πλατειούλα στα Ιταλικά), να συναντήσετε και αυτοσχέδιες χορωδίες που διασκεδάζουν τους περαστικούς με τα τραγούδια τους.
Απο καπου εδω ,απο ενα μικρο παραθυρι στο ιδιο υψος με το καμπαναριο του Αγιού
περναν,φευγουν οι μερες μας,οι μερες της αγαπης κ της γλυκιας καθημερινοτητας.
Εδω χωμενοι μεσα στο Καμπιέλο ερωτευομαστε ξανα κ ξανα
τους ανθρωπους μας ,τα καντουνια,τις ανηφοριες κ τις κατηφοριες μας.
Απο δω ποσταρουμε τον ερωτα.
Απο δω που εχουμε ολα οσα αγαπαμε
Απο εδω που οι μουσικοι,η μουσικη κ τα ωδεια ειναι κυριαρχα.
mpen24
Θα κάνω ένα ποστ για το κανάλ νταμουρ
ΑπάντησηΔιαγραφή