ΤΟ ΛΙΒΑΔΙ ΠΟΥ ΔΑΚΡΥΖΕΙ

Το φως του δρόμου μόνη συντροφιά

 μαχαίρι αμφίστομο κάποτε στομώνει

 Γεράσιμε Γεράσιμε πώς μείναμε μόνοι 

και τα κεφάλια μας πνίγει η συννεφιά;

 Πουλιά-καράβια ξένη προκοπή 

μήτε ο ουρανός μήτε ο γιαλός μάς θέλει 

σημαία μαύρη κουρέλι απ’ τα βέλη του μάταιου κόσμου η συγκοπή. 

Τί εικόνα τί πέλαο τί δρυμός! 

Βουΐζουν όλα στον κόσμο επάνω πεδίο βολής 

το λιγόκαιρο πλάνο ατάλαντος ζωής λογαριασμός.

 Άλλα εάν του θανάτου 

το στόμα πικρό νέο δεν είναι τα ξέρεις

 μη φρίττεις εδώ το πρόβλημα:

 κανενός πολίτης καμίας πηγής δεν ήπιαμε νερό. 

 ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ