Το θυμαστε ρε σειρα παρα σειρα;

 Αγαπημένε μου, πώς να αρχίσω και τι να σου γράψω...

Σε θυμάμαι και κλαίω. Είμαι ξαπλωμένη και το μου-

ντο κλάμα μου δεν λέει να σταματήσει με ένα τρέμουλο η φω-

νή μου ψιθυρίζει νοσταλγικά το όνομά σου. Έχω καυ-

τές τις αναμνήσεις από το παρελθόν και με τριγυρίζουν ό-

λες βασανιστικές και δεν μπορώ να τις διώξω. Ίσως να είμαι μα-

κρυά σου επειδή δεν σου φέρθηκα καλά. Τώρα νιώθω σα φυ-

λακισμένη μα σ'αγαπώ πάντα. Ήσουν για μένα ο μοναδικός γα-

λήνιος τόνος της ψυχής μου. Δεν άκουσα τις συμβουλές και με

μιάς στα έδωσα όλα και όταν για πρώτη φορά μου ζήτησες από

το τηλέφωνο να βγούμε τους σκοπούς σου δεν μπόρεσα να τους εντο-

πίσω, έκανα πως δεν ήθελα μα με κατάφερες. Ζήτησες να σε γλυ-

τώσω και σε γλύτωσα. Τον έρωτα για σένα έπρεπε να τον θά-

ψω σε μέρος απόκρυφο να μην το ξέρει κανείς. Αυτά είναι που

με έκαναν να ξεχάσω όλων των προηγουμένων τις κρύες φά-

τσες. Θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση που τόλμησες να χυ-

δεολογήσεις και παρεξηγηθήκαμε. Δοκίμασες μετά να με φιλή-

σεις στα χέρια, στο λαιμό και κάπου αλλού...

Αργότερα με κάλεσες σπίτι σου και άρχισες να με ξε-

μυαλίζεις. Πήρες τη φωτογραφία της άλλης και άρχισες να τη

σκίζεις με μανία. Δεν ξέρω γιατι σου άρεσε το στενό μου-

τράκι μου, όπως έλεγες και ακόμη περισσότερο η παράξενη φω-

νή μου. Αισθανόμουν απέραντη ηδονή να με βλέπεις με τις βυ-

σινί πυτζάμες μου. Ήταν διαφανείς και σε προκαλούσαν οι

ζάρες που τρεμόπαιζαν στο κόκκινο φώς.

Ας μην τα θυμάμαι όμως όλα αυτά...Έχασα τον αρχη-

γό μου και προστάτη μου και είμαι ένα πουλί που δεν θα κελαϊ-

δά. Τώρα θα προσπαθήσω να βρώ κάποιον άλλον. Θα μάθω το τσι-

γάρο που τόσο αντιπαθούσες, θα ζήσω όπως θέλω, θα γίνω μπου-

μπούκι και γρήγορα μάλιστα.

Σε χαιρετώ η τρελή μικρή σου.

Υ.Γ Αν τώρα δεν βρίσκεις να γα-

τζωθείς από κάποια άλλη θυμήσου και

μάς...Σε περιμένω...Σε περιμένω.