Το Μονόγραμμα

Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια. Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»

 Μια στον αέρα μια στη μουσική, εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο. Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα.. 

 Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος από παντού, για ‘σένα μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη. 

 Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού, σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις, πώς φιλάς, πώς λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.» 

 Πάντα εμείς το φως κι η σκιά. Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι, πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει. 

 Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.

 Οδυσσέας Ελύτης (απόσπασμα)