ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου φχιὰ φχιοὺ φχιού ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα Τί γυαλόπετρες φοῦχτες τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου ἄκουγες βββ νὰ σοῦ βροντάει ὁ αἰχμάλωτος ἀέρας. Κάτι Κάτι δαιμονικὸ μὰ ποὺ νὰ πιάνεται σὰν σὲ δίχτυ στὸ σχῆμα τοῦ Ἀρχαγγέλου Παραλαλοῦσα κι ἔτρεχα Ἔφτασα κι ἀποτύπωνα τὰ κύματα στὴν ἀκοὴ ἀπ᾿ τὴ γλώσσα - Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί ξέρετε ἀπὸ μένα; - Θόη θόη θμός - Ἔ; Τί; - Ἀρίηω ἠθύμως θμὸς - Δὲν ἄκουσα τί πράγμα; - Θμὸς θμὸς ἄδυσος Ὥσπου τέλος ἔνιωσα κι ἂς πᾶ᾿ νὰ μ᾿ ἔλεγαν τρελὸ πῶς ἀπό ῾να τίποτα γίνεται ὁ Παράδεισος. ΕΛΥΤΗΣ